«Ιστορίες τρέλας με τις μεταθέσεις των στρατιωτικών»

Πονοκέφαλο έχουν προκαλέσει οι πρόσφατες μεταθέσεις αξιωματικών και υπαξιωματικών των ενόπλων δυνάμεων και συγκεκριμένα του στρατού ξηράς. Πονοκέφαλο τόσο στους ίδιους που προσπαθούν να ξεπεράσουν τις αντικειμενικές δυσκολίες και τα σοβαρά κοινωνικά προβλήματα των οικογενειών τους, έτσι ώστε να «υπακούσουν» στις νέες εντολές - τοποθετήσεις, όσο και στους ανθρώπους του ΓΕΣ και του Γραφείου Μεταθέσεων (Πεζικού κυρίως), οι οποίοι προσπαθούν να εξηγήσουν τα ανεξήγητα. Βέβαια αυτούς τους δεύτερους δεν τους λυπάμαι. Μια χαρά περνάνε μιας και οι περισσότεροι έχουν ριζώσει στην Αθήνα. Πού να ξέρουν από Καστελόριζο, Σύμη, Λήμνο και Πλάτη; Με το πρόσχημα των μορίων (άλλο μεγάλο παραμύθι κι αυτό) στέλνουν στρατιωτικούς (ειδικά όσους δεν έχουν βύσμα και δε μπορούν να κόψουν τις μεταθέσεις ή να τις καθυστερήσουν) πολλά χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια τους για «υπηρεσιακές ανάγκες», μη δίνοντας σημασία σε σοβαρά προβλήματα υγείας των οικογενειών τους και σε οικονομικούς λόγους. Άντε αυτούς τους τελευταίους ας τους παραβλέψουμε μιας και οι περισσότεροι Έλληνες είναι χρεωμένοι ως το λαιμό σε τράπεζες, εφορίες και λοιπούς τοκογλύφους. Αλλά είναι δυνατόν να μην υπολογίζουν τα θέματα υγείας; Σύμφωνα με τους νέους κανονισμούς (ευχαριστούμε κύριε Δημήτρη Αβραμόπουλε, θα μας μείνουν αξέχαστες αυτές οι διαταγές σας και οι νόμοι που θεσπίσατε) και τους αμείλικτους στρατιωτικούς νόμους, η οικογένεια του στρατιωτικού είναι μόνο η σύζυγος και τα παιδιά του. Ακόμα κι αν δεν είσαι παντρεμένος και δεν έχεις παιδιά, ο ελληνικός στρατός ΔΕΝ θεωρεί οικογένειά σου τους γονείς και τα αδέρφια σου. Δεν υπάρχουν! Κι ας έχουν αναπηρία άνω των 80% κι ας είναι άνεργοι κι ας είναι μόνοι και αβοήθητοι με σοβαρές ασθένειες να τους ταλαιπωρούν, εσύ ΠΡΕΠΕΙ να μετατεθείς πολλά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι σου και να μείνεις σε άλλη πόλη, γιατί δεν έχεις πολλά μόρια και γερό μέσον. Όσο για τους γονείς και τα αδέρφια σου, μπορείς να τους αφήσεις να ταλαιπωρούνται και να πεθάνουν με την ησυχία τους. Εξάλλου ήταν επιλογή σου να γίνεις μέλος της «μεγάλης οικογένειας» του ελληνικού στρατού. Μιας συμμορίας… συγγνώμη… οικογένειας ήθελα να πω… που σε στηρίζει και σε βοηθά με κάθε τρόπο…
Αν δε γουστάρεις, έχεις κάθε δικαίωμα να παραιτηθείς! Μήπως αυτός είναι ο απώτερος σκοπός της ηγεσίας των ενόπλων δυνάμεων; Να εξαναγκάσουν το προσωπικό σε παραιτήσεις; Ντροπή σας!

Θα επανέλθουμε με περισσότερες αλήθειες...

αναγνώστρια