Βάκης Τσιομπανίδης ''ΟΧΙ λουκέτο στο ΣΕΚ Επιδαύρου""

Η Σχολή Επαγγελματικής Κατάρτισης Επιδαύρου ιδρύθηκε στα τέλη του 2014 και άρχισε να λειτουργεί το Φεβρουάριο του 2015. Τον Ιούνιο του 2015 ανακοινώθηκε η κατάργησή της και η μεταφορά και ένταξη των ειδικοτήτων της στο πλησιέστερο ΙΕΚ. Επομένως η Σχολή παύει να εδρεύει στο Δήμο Επιδαύρου. Αυτό συμβαίνει ενώ η Σχολή λειτουργεί κανονικά και δείχνει ήδη ενθαρρυντικά αποτελέσματα.

Η Σχολή καταργείται όχι εξαιτίας αστοχίας στο σχεδιασμό της. Οι ειδικότητες που διδάσκονται είχαν προσεκτικά επιλεγεί ώστε να ταιριάζουν στο περιβάλλον λειτουργίας της. Η περιοχή του Δήμου Επιδαύρου είναι ονομαστή για τη μελισσοκομία, την τυροκομία, τη λιθοξοΐα και τη δενδροκομία. Η θέση της Σχολής έξω από τον αστικό ιστό επιτρέπει την ανάπτυξη των σχετικών με τις ειδικότητες εργαστηρίων και η γεωγραφική τοποθέτησή της στο κέντρο της Αργολίδας γεφυρώνει τις αποστάσεις από τους υπόλοιπους δήμους του Νομού.



Η ανάπτυξη της περιοχής ως κέντρο θερινού τουρισμού με τις εκδηλώσεις στο αρχαίο θέατρο, τα παραθαλάσσια θέρετρα και τη φυσική ομορφιά του τοπίου εξασφαλίζει επάρκεια ελεύθερων καταλυμάτων το χειμώνα, ώστε σε συνδυασμό με το ήπιο κλίμα να μπορούσε να αναπτυχθεί παράλληλα και ο χειμερινός εκπαιδευτικός τουρισμός. Ενδιαφερόμενοι από όλη την Ελλάδα θα μπορούσαν να καταρτιστούν στις ειδικότητες αυτές, τις τόσο σημαντικές για την τόνωση της παραγωγής σε ολόκληρη την ελληνική ύπαιθρο. Επομένως πώς αποδίδουν οι επικριτές την ίδρυση της Σχολής σε μικροκομματικές σκοπιμότητες;

Ο ρόλος των Σχολών Επαγγελματικής Κατάρτισης δεν είναι να αντικαταστήσουν το Γενικό Λύκειο. Η άσκηση των νέων στις ελεύθερες τέχνες εγγυάται τη διαμόρφωση ελεύθερων, υπεύθυνων πολιτών.



Νοιαζόμαστε όμως και για όλους εκείνους τους ενήλικες που δεν κατάφεραν να παρακολουθήσουν τη δωδεκατάξια εκπαίδευση μέχρι το τέλος. Οι επιλογές τους είναι πολύ περιορισμένες. Οι Σχολές Επαγγελματικής Κατάρτισης αποτελούν σήμερα τη μοναδική καλή λύση γι'αυτούς. Η χωροθέτηση των Σχολών μάλιστα σε επιλεγμένα σημεία της επαρχίας δίνει μια διέξοδο στην απομόνωση νέων ανθρώπων και μια προοπτική.

Παράλληλα στη ΣΕΚ Επιδαύρου ενδιαφέρθηκε να καταρτιστεί πλήθος αποφοίτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Στις τάξεις μας φοιτούν πτυχιούχοι που βλέπουν την εκμάθηση μιας τέχνης ως ολοκλήρωση της μέχρι τώρα εκπαιδευτικής τους προσπάθειας.

Σχετικά με τους τωρινούς καταρτιζόμενους ζητάμε να ληφθεί μέριμνα ώστε να ολοκληρώσουν την κατάρτισή τους στις υπάρχουσες εγκαταστάσεις που με μόχθο εμπλουτίζονται καθημερινά σε σύγχρονους εργαστηριακούς χώρους. Αν η Σχολή μεταφερθεί στο Άργος (το ΙΕΚ Ναυπλίου στο οποίο πιθανόν μεταφερθεί και ενταχθεί η ΣΕΚ Επιδαύρου συστεγάζεται με το ΙΕΚ Άργους) οι τωρινοί σπουδαστές εκτός του ότι θα πρέπει να μετακινούνται καθημερινά σε απόσταση μεγαλύτερη από 25 χιλιόμετρα, θα βρεθούν ξανά αντιμέτωποι με ανύπαρκτες υποδομές. Είναι άλλο ένας ενήλικας να προγραμματίσει τις υποχρεώσεις του και να αποφασίσει να παρακολουθήσει μια σχολή, και άλλο στο μέσο της χρονιάς να υποχρεωθεί σε τέτοιες αλλαγές.

Αν ιδρυθεί Παράρτημα ΙΕΚ στο Δήμο Επιδαύρου για να απορροφήσει τη ΣΕΚ, δεν θα έπρεπε να προηγηθεί η ίδρυση της απορρόφησης;

Η επικείμενη κατάργηση των Σ.Ε.Κ. θίγει το περί Δικαίου αίσθημα των μελών του εκπαιδευτικού και διοικητικού προσωπικού τους, διότι διακόπτει βίαια την προσπάθεια που ξεκίνησαν με κόπο, θέληση, μεράκι και υπομονή.

Ανακεφαλαιώνοντας ζητάμε να παραμείνει η Σχολή της Επιδαύρου στο Δήμο Επιδαύρου και αν κρίνεται σκόπιμο από το Υπουργείο να φοιτούν σε αυτή μόνο ενήλικες, ας συμπληρωθεί αυτή η απαίτηση στον κανονισμό λειτουργίας της.


Το ΑΚΚΕΛ τάσεται κατά της λογικής να κλείσει μια ακόμη παραγωγική σχολή, χωρίς καμιά λογική και καμιά αιτιολογία. Ως πρόεδρος του ΑΚΚΕΛ και αντιπρόεδρος του ινστιτούτου Γεωπονικών επιστημών θεωρώ πως μια τέτοια σχολή πρότυπο όχι μόνο δεν πρέπει να κλείσει αλλά θα έπρεπε να λειτουργήσουν και άλλες σε ολόκληρη την χώρα.Θεωρώ πως η χώρα και ο πρωτογενής τομέας έχουν ανάγκη την ύπαρξη τέτοιων σχολών που στο κάτω κάτω οι απόφοιτοι θα παράξουν πραγματικό πλούτο για αυτή την Ελλάδα. Ας σταματήσουμε επιτέλους να πριονίζουμε το κλαδί στο οποίο καθόμαστε.