H πρωταθλήτρια δρόμων του ΜΓΣ Εθνικού Αλεξ/πολης, Αναστασία Καρακατσάνη, νικήτρια των 10χλμ του Αυθεντικού Μαραθωνίου, μιλά στον Κοσμά Πανταζή, στο «Παίζουμε Θράκη» του Maximun FM.
Κ.Π. Καλησπέρα Αναστασία, χαιρόμαστε που είσαι κοντά μας σήμερα. Καλώς ήρθες στο «Παίζουμε Θράκη», καλώς μας ήρθες στην Αλεξ/πολη και στον ΜΓΣ Εθνικό.
Α.Κ. Ευχαριστώ για την πρόσκληση. Χαίρομαι που επικοινωνώ για πρώτη φορά με ένα ραδιόφωνο της Αλεξ/πολης, της πόλης που ανήκει ο σύλλογος μου ο Εθνικός, που για τα χρώματα του θα τρέχω από φέτος.
Κ.Π. Πολλά συγχαρητήρια για τη νίκη στο 10άρι του Μαραθωνίου Αναστασία. Παρόλο που είναι κοινότυπη η ερώτηση, πως αισθάνεσαι για την μεγάλη αυτή επιτυχία, που για σένα επαναλαμβάνεται για 5ησερί χρονιά, να μην ξεχνάμε. Μπορεί να έχεις πολλές επιτυχίες μέχρι τώρα, αλλά αυτή δεν είναι ιδιαίτερη;
Α.Κ. Φέτος πραγματικά ήταν πιο δύσκολο. Όταν κάθε χρόνο τρέχεις ένα αγώνα και κερδίζεις , πρέπει την επόμενη φορά να υπερασπίζεσαι τον τίτλο σου. Και αυτό είναι δύσκολο από μόνο του. Φέτος μάλιστα, λίγες εβδομάδες πριν τον αγώνα πληροφορήθηκα ότι θα τρέξουν στο 10άρι, τρεις αθλήτριες που συμμετείχαν στον Μαραθώνιο του Ρίο. Αυτό είναι από μόνο του μια μεγάλη πρόκληση και φυσικά και ένα επιπλέον άγχος για ένα αθλητή, μιας και τα προηγούμενα χρόνια ο συναγωνισμός του αγώνα ήταν μόνο ελληνικός. Αν και ποτέ στον αθλητισμό δεν είναι κάτι σίγουρο, φέτος υπήρχε ακόμη μεγαλύτερος ενδοιασμός εάν θα μπορέσω να διατηρήσω τον τίτλο μου, αλλά ευτυχώς όμως τα κατάφερα με σωστή τακτική.
Κ.Π. Με ένα μεγαλύτερο συναγωνισμό όμως, αν καταλαβαίνουμε καλά.
Α.Κ. Το άγχος όπως είπα ήταν μεγαλύτερο φέτος. Έπρεπε να τρέξω πιο έξυπνα, έτσι ώστε να βγω με δυνάμεις στο τέλος και να μπορέσω να κερδίσω αυτόν τον αγώνα.
ΚΠ. Τι σε βοήθησε στην κούρσα; Πιο ήταν αυτό το σημείο που πιστεύεις ότι σε έκανε να φτάσεις στη νίκη;
ΑΚ. Περισσότερο η ψυχολογία μου Ήταν αρκετά καλή. Τα πόδια μου πήγαιναν, τα ένιωθα από το πρωί πολύ καλά και πίστευα από νωρίς ότι δεν θα χάσω. Το κατάλαβα ότι δεν θα χάσω περίπου στο 4ο χλμ.όταν η γιαπωνέζα που ήταν μπροστά μέχρι τότε, έκοψε ξαφνικά ταχύτητα. Αυτό βέβαια οφείλεται και στο ότι οι ξένοι δεν ξέρουν τόσο καλά την διαδρομή, όπως εμείς που την τρέχουμε κάθε χρόνο. Είναι μια διαδρομή αρκετά δύσκολη μέχρι τα πρώτα 6 χλμ που είναι ανηφορική συνεχώς. Στο εξωτερικό συνήθως είναι επίπεδοι όλοι οι αγώνες και έτσι για τους ξένους ήταν ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα, μιας και δεν γνώριζαν πως πρέπει να κατανείμουν τις δυνάμεις τους μέσα στον αγώνα.
ΚΠ. Αναστασία έχεις πάρει σε πολλούς αγώνες μέρος. Είναι οι αγώνες του Αυθεντικού Μαραθωνίου κάτι ιδιαίτερο;
Α.Κ. Δεν μπορείς νομίζω να θεωρήσεις τον Αυθεντικό Μαραθώνιο και γενικά την διοργάνωση ως ένα αγώνα. Είναι μια γιορτή. Όλοι θέλουμε να συνεισφέρουμε στις φιλανθρωπικές δράσεις του αγώνα. Αυτό φαίνεται και από τον μεγάλο αριθμό των ανθρώπων που συμμετέχουν. Δεν τρέχουν όλοι αυτοί πάνω απ’ όλα για την διάκριση. Για μας τους αθλητές είναι ένα καλό τεστ για την προπόνηση μας, αλλά πάνω απ’ όλα τρέχουμε για ένα καλό σκοπό. Για να στηρίξουμε όλα τα ιδρύματα που στηρίζει ο αγώνας. Έτσι λοιπόν δεν πιστεύω ότι έχει τον χαρακτήρα αγώνα, παρά μιας μεγάλης γιορτής, που συναντιούνται άνθρωποι από όλο τον κόσμο. Τρέχουν για τον εαυτό τους, μεταμφιεσμένοι, με πανό, προβάλλοντας τα δικά τους μηνύματα. Είναι μια μεγάλη γιορτή αυτών που τρέχουν στον αγώνα, αλλά και αυτών που παρακολουθούν.
Κ.Π. Από αυτούς που δεν τρέχουν τον αγώνα ποιο ήταν το κλίμα που εισπράξατε οι αθλητές;
Α.Κ. Πλησιάζοντας το Καλλιμάρμαρο υπάρχει παντού κόσμος και ειδικά όταν μπαίνεις σ’ αυτό, που σε χειροκροτεί είτε είσαι πρώτος ή τελευταίος. Θέλει να σε ενθαρρύνει να τα πας καλύτερα, όχι για τη θέση που έχεις και αυτό είναι πολύ όμορφο συναίσθημα. Είμαστε σε μια χώρα που τώρα αναπτύσσεται το δρομικό κίνημα και είναι ωραίο να βλέπεις τους ανθρώπους που καθόταν μέχρι τώρα στην τηλεόραση, Κυριακή πρωί στους δρόμους για να στηρίξει ψυχολογικά τα άτομα που τρέχουν. Να χειροκροτήσει και να ζήσει μαζί τους αυτή τη γιορτή. Κάθε χρόνο ο κόσμος αγκαλιάζει πιο πολύ τον αγώνα, μιας και περνά καλά.
Κ.Π. Δυστυχώς δεν έχω βρεθεί ποτέ στον Μαραθώνιο της Αθήνας. Αλλά αυτό που λες για την Κυριακή πρωί, βλέπουμε κάτι παρόμοιο στο Run Greece στην Αλεξ/πολη, που βγαίνει όλος ο κόσμος στους δρόμους και μάλιστα στον τελευταίο αγώνα, φέτος, είχαμε και ρεκόρ συμμετοχών και ο Εθνικός Αλεξ/πολης είναι πάντα κοντά σ’ αυτήν τη διοργάνωση. Πως βλέπεις αλήθεια τα Run Greece;
Α.Κ. Τα Run Greece είναι μια προσομοίωση του Αυθεντικού Μαραθωνίου θα έλεγα. Είναι κάτι παρόμοιο αλλά σε μικρότερο εύρος. Το επίπεδο των αγώνων είναι πολύ καλό, έχω τρέξει πολλές φορές εκεί, στηρίζω το έργο της WIND και πιστεύω ότι αρχίζουν να παίρνουν μεγάλη διάσταση οι αγώνες αυτοί, σε επίπεδο που δεν ξέρω κατά πόσο και οι διοργανωτές, ΣΕΓΑΣ, Δήμοι, να διαχειρισθούν όλο αυτόν τον κόσμο. Θα πρέπει να έχεις όλους τους αθλητές ευχαριστημένους, τους εθελοντές που δουλεύουν πολύ σκληρά επίσης και όλα στον αγώνα να είναι πολύ τακτοποιημένα ώστε να μην λείψει τίποτα σε κανένα και κάθε χρόνο να είναι καλύτερες οι συνθήκες.
ΚΠ. Αναστασία πως νοιώθεις αλήθεια που ανήκεις πια στον ΜΓΣ Εθνικό;
Α.Κ. Η αλήθεια είναι ότι αρχίσαμε τις συζητήσεις εδώ και καιρό. Μάλιστα και πέρυσι μιλήσαμε, αλλά αργήσαμε να αποφασίσουμε να κινηθούμε για την μεταγραφή μου. Ο σύλλογος με αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή. Πριν καν πω το ΝΑΙ, είχαμε ήδη μιλήσει πολλές φορές για όλα τα θέματα που με απασχολούν στην καθημερινότητα της προπόνησης αλλά και της ζωής μου εδώ στην Αθήνα. Είναι ένας σύλλογος που μπορεί να προσφέρει και σε ψυχολογικό επίπεδο θα έλεγα, να προσφέρει ένα οικογενειακό κλίμα σε ένα αθλητή, που δεν έχει τόσο ανάγκη τα χρήματα, μιας και λόγω της κρίσης δεν μπορούμε καν να τα ζητάμε από τα σωματεία, όπως άλλες εποχές, αλλά δείχνουν ότι θα είναι δίπλα σου, ότι και να γίνει, στα καλά και στα άσχημα.
Δεν είναι ένας απρόσωπος σύλλογος, όπως θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε, έχει χαρακτήρα, ένα ζεστό περιβάλλον το οποίο με κέρδισε από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε με τους ανθρώπους του Εθνικού.
ΚΠ. Έχω μάθει ότι παράλληλα σπουδάζεις διατροφολογία στο ΤΕΙ Θεσσαλίας;
ΑΚ. Έχω ολοκληρώσει τις σπουδές μου.
ΚΠ. Ωραία. Πως είναι ο συνδυασμός λοιπόν σπουδών και πρωταθλητισμού. Είναι εφικτός στις μέρες μας και μάλιστα με επιτυχία. Πόσο δύσκολο είναι;
ΑΚ. Είναι σχετικά εύκολο για ένα άτομο σαν και μένα που θέλω να είμαι συνεχώς σε εγρήγορση. Σκεφτείτε ότι τα καλύτερα ρεκόρ τα έχω κάνει σε περιόδους που ήμουν στην σχολή από το πρωί μέχρι το βράδυ. Το πρωί έκανα την προπόνηση μου, μετά πήγαινα στη σχολή, μετά ξεκούραση, απόγευμα προπόνηση και μετά πάλι σχολή. Ήταν μεν δύσκολο, αλλά αυτή η εγρήγορση που είχα μου έκανε καλό, σε εμένα τουλάχιστον έπιανε. Γενικά όμως πιστεύω ότι είναι δύσκολο για ένα αθλητή να ανταπεξέλθει στις συνθήκες. Πρέπει να έχει πολύ φοβερό πρόγραμμα, να είναι με το ρολόι στο χέρι, το κάθε λεπτό μετράει. Να μπορέσει να τακτοποιήσει την διατροφή του, την ξεκούραση του, την σχολή του, την προπόνηση του φυσικά, για να μπορέσει να τα καταφέρει όλα σωστά.
Φυσικά μπορεί να χάσεις κάτι, μιας και τυχαίνουν και οι τραυματισμοί.
Ο κάθε αθλητής που κάνει πρωταθλητισμό, πρέπει να κάνει σπουδές παράλληλα και όχι μόνο πρωταθλητισμός. Αυτός έχει ημερομηνία λήξης και τότε τι μπορεί να κάνει ο καθένας, είτε καλός αθλητής είτε όχι. Θα κάθεται τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του ή θα ξεκινήσει τότε σπουδές.
Κ.Π. Τι θα έλεγες στα παιδιά που ξεκινάνε τώρα αθλητισμό. Που διαλέγουν ένα άθλημα και μιλάμε κυρίως για τα μικρά παιδιά. Και επιλέγουν και το σπορ που κάνεις εσύ.
ΑΚ. Θα τους συμβούλευα να επιλέξουν κάτι που θα τους αρέσει, να έχουν κάποια πρότυπα αθλητών, που θα μπορούν συνεχώς να τους παροτρύνουν να συνεχίσουν και να κυνηγάνε τους στόχους τους, καθώς τα παιδιά χρειάζονται ινδάλματα. Να προσπαθούν να τους φτάσουν και να τους ξεπεράσουν μέσα από στόχους. Αυτό είναι καλό και για όλους τους γονείς.
Οι δικοί μου γονείς ήταν πρωταθλητές στίβου και ξέρανε ότι έπρεπε και εγώ να μπω στο στίβο γιατί αυτό θα μου έκανε καλό. Οποιοδήποτε όμως γονέας που μπορεί να ακούει διάφορα κακόβουλα για το στίβο ή για άλλο άθλημα, να ξέρει ότι το παιδί του δεν κινδυνεύει εφόσον κι αυτός το έχει αναθρέψει σωστά. Ένα παιδί πρέπει να αθλείται μιας και του κάνει καλό στην υγεία, στο σώμα και στο μυαλό του. Δεν πρέπει οι γονείς να ακούνε μεμονωμένα κακόβουλα περιστατικά, γιατί τα παιδιά καταλήγουν στο τέλος με προβλήματα παχυσαρκίας και υγείας, γιατί φοβήθηκαν να τα στείλουν σε κάτι που άρεσε το παιδί τους και έτσι αυτά κάθισαν πίσω από ένα υπολογιστή και τα πίεσαν να διαβάσουν περισσότερο. Όλα τα παιδιά έχουν τον χρόνο να ασχοληθούν για 2 ώρες την ημέρα με κάτι που τους αρέσει.
Θα συμβούλευα όλους τους γονείς, να στείλουν τα παιδιά τους στον αθλητισμό, στο άθλημα που τους αρέσει φυσικά. Θα μάθουν να αντιμετωπίζουν πολλές δυσκολίες στην ζωή τους αργότερα, γιατί θα μάθουν να μην τα παρατάνε.
Στα παιδιά θα έλεγα, να βάζουν στόχους και να κυνηγάνε την πραγματοποίηση τους και να μην κάνουν πίσω.
Για μένα μπορώ να πω κάτι που με βοήθησε έως τώρα. Δεν έχω βάλει ποτέ ένα μόνο στόχο στην καριέρα μου. Βάζω πολύ δύσκολους στόχους, για να μην σταματώ ποτέ να προσπαθώ. Ίσως εάν οι στόχοι είναι εύκολοι και τους πετυχαίνεις να χαλαρώνεις αμέσως μετά και δεν είναι καλό να χαλαρώνεις.
Κ.Π. Δεν μιλήσαμε καθόλου για τον προπονητή σου. Αλήθεια πόσο σημαντική είναι η βοήθεια του κάθε προπονητή σε ένα αθλητή;
Α.Κ. Ο προπονητής είναι αυτός που ευθύνεται για την επιτυχία ενός αθλητή, για το 50% τουλάχιστον. Είναι αυτός που θα βγάλει το πρόγραμμα, θα συμβουλεύσει τον αθλητή. Είναι ψυχολόγος, γονιός, είναι τα πάντα για ένα αθλητή πλέον και ακόμη περισσότερο εδώ στην Ελλάδα. Ο αθλητής είναι ουσιαστικά, ειδικά σε επίπεδο πρωταθλητισμού, μέσα σε εισαγωγικά, το ρομποτάκι το οποίο κάνει αυτά που του λένε, εκτελεί εντολές και μέσα από αυτόν φαίνεται η δουλειά του προπονητή, του φυσικοθεραπευτή, των χορηγών που θα δώσουν κάποια χρήματα στον αθλητή, έτσι ώστε να μπορέσει να κάνει την προπόνηση του σωστά, του συλλόγου.
Ο αθλητής είναι δηλαδή το τελικό αποτέλεσμα, πολλών ανθρώπων, που συνέβαλλαν σε κάτι.
Ο προπονητής μου, ο κ.Παναγιώτης Χαραμής με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Πριν λίγο καιρό κλείσαμε ένα χρόνο που κάνουμε μαζί προπόνηση. Αρχίζει να με μαθαίνει σαν αθλήτρια, σαν οργανισμό και πιστεύω ότι είμαστε έτοιμοι για ακόμα μεγαλύτερες επιδόσεις. Φέτος ήταν για μένα μια χρονιά προσαρμογής, πρώτος χρόνος στην Αθήνα και κυνηγάμε τα καλύτερα μαζί με τον προπονητή μου. Βάζουμε νέους στόχους, πιο δύσκολους. Μάθαμε ο ένας τον χαρακτήρα του άλλου και τα έχουμε βρει. Είναι πολύ ήρεμος άνθρωπος και χαίρομαι που είναι προπονητής μου. Είμαι πολύ περήφανη για την απόφαση μου.
ΚΠ. Θα ήθελες να έρθεις κάποια στιγμή στην Αλεξ/πολη; Να έχεις κάποια επαφή με τα μικρά παιδιά που ασχολούνται με τον στίβο. Να τους δείξεις πράγματα, να απαντήσεις στις ερωτήσεις τους.
ΑΚ. Εννοείται ότι θα γίνει αυτό, φυσικά μόλις επιτρέψει και η προπόνηση μου. Το έχω ήδη συζητήσει ώστε να μπορέσω να ανέβω πάνω και να λύσω απορίες που μπορεί να έχουν τα μικρά κυρίως παιδιά. Γιατί κάποιες φορές διαβάζουν και ακούνε συνεντεύξεις μας σε ΜΜΕ, αλλά η επαφή με τα παιδιά είναι διαφορετική. Έχουν άλλο μυαλό και άλλο τρόπο σκέψεις. Μπορεί να σε ρωτήσουν κάτι πολύ απλό ή κάτι το οποίο να μπορεί να μην το φαντάζεσαι καν. Απορίες οι οποίες δεν μπορούμε να τις λύσουμε γιατί δεν τις ξέρουμε. Η κάθε απορία ενός παιδιού, μπορεί να είναι μοναδική απορία και είναι πολύ καλή η προσωπική επαφή με πρωταθλητές, για να παίρνουν τις απαραίτητες απαντήσεις. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να πάρουν μια ώθηση να ασχοληθούν μ’ αυτό που τους αρέσει.
ΚΠ. Ποια είναι η επόμενη διοργάνωση που θα σε δούμε να αγωνίζεσαι;
ΑΚ. Στον κλειστό στίβο θα ξαναμπούμε σε κούρσες, κυνηγώντας το όριο για το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα και ελπίζω να τα καταφέρουμε. Πιστεύω ότι ένας εφικτός στόχος που μπορούμε να πιάσουμε. Από κει και πέρα θα δούμε σιγά σιγά.
ΚΠ. Ένα Πανευρωπαϊκό, που το 2013 είχες κατακτήσει την Τρίτη θέση. Έτσι;
ΑΚ. Ήταν το Πανευρωπαϊκό νέων γυναικών το 2013. Ήταν ένας αρκετά δύσκολος αγώνας, μιας και δεν ήμουν καν στα προγνωστικά για ένα μετάλλιο. Ήταν τα 33, 45 πιο σημαντικά λεπτά της μέχρι τώρα αθλητικής μου καριέρας. Ήμουν τρομερά συγκεντρωμένη και δεν σκεφτόμουν για όλη τη διάρκεια τίποτε άλλο. Είχα αδειάσει το μυαλό μου, σκεφτόμουν μόνο τον αγώνα, έτρεχα πολύ μηχανικά και συγκεντρωμένα, κάτι το οποίο είναι πολύ δύσκολο.
ΚΠ. Κλείνοντας αυτήν την συνομιλία τι θα έλεγες προς τον κόσμο της Αλεξ/πολης, τον κόσμο που αγαπά τον στίβο και τον αθλητισμό;
ΑΚ. Εύχομαι να κάνω τον κάθε άνθρωπο της Αλεξ/πολης, τον κάθε άνθρωπο που τρέχει, να ταυτιστώ με τις προσδοκίες του, να εμπνεύσω μικρά παιδιά. Να κάνω την πόλη να αναδειχθεί στο κομμάτι του στίβου, να κάνω τους κατοίκους περήφανους, δίνοντας τον καλύτερο μου εαυτό. Φυσικά να είναι ευχαριστημένο και το σωματείο που με στηρίζει, τους ανθρώπους του, που πιστεύουν σε μένα και να έχουμε μια πολύ καλή συνεργασία τα επόμενα χρόνια.
ΚΠ. Να σε ευχαριστήσω πολύ. Είμαι σίγουρος ότι αυτά που λες θα γίνουν πραγματικότητα, μιας και δουλεύεις πολύ για αυτό. Φαίνεται και από τα αποτελέσματα. Να ευχηθώ καλή επιτυχία στις επόμενες διοργανώσεις, στους επόμενους επίσημους αγώνες. Να πάνε όλα όπως επιθυμείς.
ΑΚ. Σας ευχαριστώ πολύ. Ελπίζω να τα ξαναπούμε σε τόσο ευχάριστο κλίμα πάντα.
.jpg)
.jpg)
