Γένοιτο!

Του Θανάση Νικολαΐδη
ΧΩΡΙΣ Ε.Ε. (Ευρωπαϊκή  Ένωση) δεν θα βλέπαμε έργα, δεν  θα’ χε η Αθήνα μετρό. Και, βέβαια, του’ δωσαν και κατάλαβε οι κάθε λογής και τάξεως διαπλεκόμενοι. Με τις υπερβάσεις που έκρυβαν  μίζες. Με τις καθυστερήσεις που  φρέναραν την εισροή του κοινοτικού χρήματος και με κόλπα που γεμίζουν τσέπες και αδειάζουν ταμεία.
ΠΟΛΥ πριν το μετρό ρολάρει στην παρθενική του τροχιά, είχε ήδη  γίνει η μοιρασιά. Σε κόμματα κατά το ποσοστό τους, σε ειδικότητες  κατά την ισχύν τους και σε πρόσωπα  κατά τον…μπάρμπα τους. Μοιρασιά που θύμιζε εκείνην των «εργαζομένων» της Βουλής, που δεν τολμούν να τους πειράξουν, μη βγουν στη φόρα λίστες ευνοουμένων κατά κόμμα και «ιδεολογία».
ΚΑΙ πήρε ο καθένας το πόστο του  χωρίς φειδώ και κρίση, άραξαν στις καρέκλες τους διοικητικοί, μοίρασαν τη δουλειά εργατικοί και δουλευταράδες με λουφαδόρους και οργανώθηκαν. Κατά κόμμα και «ιδεολογία», με τους συνδικαλιστές να λύνουν, να δένουν, αλλά και να…καθαρίζουν για τον κλάδο.
ΚΑΤΙ, λοιπόν, σαν μοναδικοί και  αναντικατάστατοι οι εργαζόμενοι στο μετρό και άλλα μέσα «σταθερής τροχιάς», το’ δεσαν κόμπο πως χωρίς αυτούς δεν κάνουμε. Ένα μάτσο εργαζομένων διάσπαρτων σε πόστα που τα κράτησαν νεκρά για μέρες παίζοντας με το μεροκάματο και με τα νεύρα του επιβατικού κοινού. Χωρίς έλεος και γνώση της κατάστασης, αντανακλαστικά και…αισθητήρες της κοινής γνώμης, με την αυτοϊκανοποίηση πως «ο κόσμος είναι με το μέρος τους».
ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ το μετρό κι αρχίζουν τα τρακτέρ; Θα το δείξει ο  χρόνος και η λογική των αγροτών. Κι αν δούμε κάποτε να εφαρμόζεται  ο νόμος, θα εκπλαγούμε ως έλληνες, αλλά όχι ως ευρωπαίοι. Κι αν ο βηματισμός μας συντονιστεί με εκείνον των  «κουτόφραγκων», κάτι θασημάνει για ‘μας και την Ψωροκώσταινα.
ΕΙΔΑΜΕ και βουλευτές (καμαρωτούς) του ΣΥΡΙΖΑ, είδαμε και  την Αλέκα. Στο χώρο του «αγώνα»  και για τον δικό τους αγώνα. Μπας και τους δούμε αύριο υπουργούς  κι αποσώσουν τα δεινά μας. Μόνο ντουντούκα που δεν κράταγαν οι κ.κ. Λαφαζάνης και Στρατούλης, δεν ανέμιζαν την κομματική τους σημαία. Εικόνες του παρελθόντος και πρακτικές που παραπέμπουν στο απώτερο παρελθόν και τη συνέχειά του. Μέχρι τις μέρες μας, γεμάτες…αγώνα, φιλοδοξία (τους) και χάλι (μας). Σα να μη κατάλαβαν πού ζούμε και βρισκόμαστε, για το «δέον γενέσθαι» και την αναγκαιότητα για ομόνοια και συστράτευση.
ΟΤΑΝ οι άνθρωποι (άτομα, κόμματα και παρατάξεις) δεν «τα  βρίσκουν», τότε κατεβάζουν απ’ το ράφι τον νόμο. Μορφάζοντας είτε όχι, κατ’ αρέσκεια είτε με ξινισμένα μούτρα, τον μελετούν και τον εφαρμόζουν. Επίταξη και απολύσεις συνδικαλιστών και πρωταγωνιστών; Γένοιτο! Υπάρχουν διψασμένοι για δουλειά και περιμένουν. Όλα έχουν ένα τέλος, μιαν αρχή.