Ως πότε παλληκάρια;

Το στίχο του Ρήγα θυμήθηκα και φέρνω στο μυαλό, κάθε φορά που η νομοθετική εξουσία αρνείται να ελέγξει και να μεμφθεί την αναποτελεσματικότητα και την ανικανότητα της εκτελεστικής εξουσίας.

Κάθε φορά που η εκάστοτε κυβέρνηση αποτυγχάνει πασίδηλα να φέρει σε πέρας το έργο της ή να σχεδιάσει έστω την πορεία και τους στόχους της κρατικής μηχανής, η νομοθετική εξουσία μένει ατάραχη, αμήχανη, σχεδόν αναίσθητη. Η εκάστοτε πλειοψηφία αρκείται σε κινήσεις φτηνού, πολιτικάντικου εντυπωσιασμού και τελικά λέει «ναι σε όλα». Το ζήσαμε 30 χρόνια τώρα, με πολιτικούς νάνους που δεν τολμούσαν να βάλουν το καλό της πατρίδας πάνω από τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, που δεν έδιναν δυάρα για το κοινό καλό, την εθνική αξιοπρέπεια και το μέλλον των επόμενων γενεών.

Και πάνω από όλα «φάγαμε στη μάπα» εκατοντάδες «βολευτές» και συνδικαλιστοπατέρες που αγνοούσαν επιδεικτικά το σύνταγμα και το καλό της χώρας μπροστά στο κομματικό τους συμφέρον, την «ενότητα της παράταξης», την εξυπηρέτηση της κομματικής νομενγκλατούρας και των «γνωστών-αγνώστων» χορηγών τους.

Θα μπορούσα να υπενθυμίσω ότι σε όλα αυτά τα χρόνια μόνον ένας είχε τα κότσια να ανατρέψει την πεπατημένη, μόνον ένας αγνόησε την –προς όφελός του- κομματική επετηρίδα, «έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια» την κομματική πειθαρχία, και τη «βολευτική» του έδρα και όταν πήρε αρνητική ψήφο από το λαό δεν μας «κατσικώθηκε» και προτίμησε να κάτσει μια δεκαετία σπίτι του (κατά τραγική σύμπτωση είναι η ίδια δεκαετία των ψεύτικων αριθμών, των υπερτιμημένων ολυμπιακών έργων και των χρηματιστηριακών φουσκών), αλλά απλά θα θύμιζα ό,τι ήδη δικαίωσε (προφητικά για τις σημερινές εξελίξεις) η βάση μιας ολόκληρης παράταξης.

Θα θυμίσω όμως ότι απέναντί του βρίσκεται μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία η οποία είναι απολύτως συνυπεύθυνη με την κυβέρνηση του ΓΑΠ για ό,τι έχει δυο χρόνια τώρα συντελεστεί εις βάρος του παρόντος και του μέλλοντος της πατρίδας μας. Και θα σταθώ στο ζήτημα που ταλάνιζε τριάντα χρόνια τώρα τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Στα λόγια του Γ. Κατσιφάρα : «αν δεν ήταν ο Αντρέας δε θα με ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μου». Ε λοιπόν τα χρόνια πέρασαν, οι δεκαετίες πέρασαν. Οι θυρωροί σας, σας έμαθαν και δυστυχώς δεν υπάρχουν πια θυρωροί να σας θαυμάσουν και να σας ανοίξουν την πόρτα του ασανσέρ της εξουσίας. Και δεν υπάρχει κάν ρεύμα για να κουνηθεί το ασανσέρ, λόγω της ανικανότητας της κυβέρνησής σας και λόγω της λαϊκίστικης πολιτικής σας 30 χρόνια τώρα, η οποία εκπεφρασμένη και νομιμοποιημένη από το στρεβλότατο Δημοσιοϋπαλληλικό Κώδικα που εσείς δημιουργήσατε «κλείνει το γενικό όποτε της καπνίσει», ακόμα κι όταν υπάρχουν λεφτά να πληρωθεί το ρεύμα (αν και αυτό σπανίζει πια). Και αυτή η κοινοβουλευτική πλειοψηφία καλείται ως την Παρασκευή το βράδυ να αποδείξει αν έμαθε όλα αυτά τα χρόνια γιατί πρέπει ή δεν πρέπει να την «ξέρει ο θυρωρός» της όποιας πολυκατοικίας. Αν νομίζει ότι μπορεί πια να υπεκφύγει, αν νομίζει ότι μπορεί να ψηφίσει πάλι «ναι σε όλα» για να μη θιχτεί η «δημοκρατική» (έλεος!) παράταξη, τότε μάλλον θα μάθει και η ίδια «ποιος είναι ο θυρωρός της πολυκατοικίας που διαμένει»…

Και ξέρω ότι μπορεί να βρεθεί και πάλι τυχόν «Εφιάλτης» στήριξης στο καθεστώς (λέγε με Έλσα), ή κανάς «κωλοτούμπας» ή ίσως κάποιος ιδεολόγος της «ομοσπονδιακής Ευρώπης» και να δώσει φιλί ζωής στον ανίκανο πρωθυπουργό και στην αποτυχημένη ευρωπαϊκή ηγεσία . Όπως μπορεί να «ανακαλυφθεί» και «αποστασία», αλλά ας πεί κάποιος στον απερχόμενο πρωθυπουργό, πώς το ότι φέρει (υποτίθεται) το όνομα του παππού του δε σημαίνει κι ότι ταυτίζεται μαζί του…

Άρα αν την Παρασκευή το βράδυ υπάρχουν κότσια και συνείδηση στην κοινοβουλευτική – μνημονιακή αυτή πλειοψηφία, ας μας τα αποδείξουν. Άλλωστε ο αρχηγός της τα δείχνει (με τραγική για το έθνος καθυστέρηση και έστω και σε λάθος κοινό) με την προφανή του πρόθεση να ταυτιστεί με τον παππού του. Θέλει να τον ρίξουν και το λέει εμμέσως πλην σαφώς. Και το θέλει για να μην υπάρχει δυνατότητα άλλη πλην των εκλογών με υπηρεσιακή κυβέρνηση χωρίς κομματικούς υπουργούς και χωρίς ρουσφέτια της τελευταίας στιγμής (μοναδική του –και απαράδεκτη- εξαίρεση οι αλλαγές στα επιτελεία των ενόπλων δυνάμεων), και άρα χωρίς τις γνωστές γελοίες και εκβιαστικές κινήσεις των «βολευτών». Θέλει να αλλάξει την κοινοβουλευτική ομάδα που τον ταλαιπώρησε (όπως και το λαό άλλωστε) και να ελέγξει τη διάδοχη κατάσταση, μειώνοντας τις πιθανότητες διαδοχής του από τους «πρωθυπουργήσιμους» φίλους των «γνωστών-αγνώστων» χορηγών. Ως προς αυτό κάνει μια κάποια υπηρεσία στην πατρίδα. Ας κάνουν κάτι κι οι βουλευτές του…

Ως πότε θα ανεχόμαστε βουλευτές – βολευτές;

Ως πότε θα ανεχόμαστε να μας εκπροσωπούν οι εκλεκτοί των χορηγών και των θυρωρών;

Ως πότε θα ανεχόμαστε το καταστατικό και η επετηρίδα του όποιου κόμματος να επισκιάζουν το εθνικό συμφέρον και το σύνταγμα της χώρας;

Ως πότε θα ανεχόμαστε να καταπατούνται και να ευτελίζονται οι θεσμοί της Δημοκρατίας μας από ανίκανους, από δειλούς, αλλά κι από αποτυχημένους διεθνιστές;

Ως πότε το Σύνταγμα που συντάχθηκε σχεδόν μισόν αιώνα πριν από άλλες γενιές, με άλλο σκεπτικό, με άλλα βιώματα, με διαφορετικές προτεραιότητες, θα περιορίζει ασφυκτικά τις δικές μας ανάγκες, συμμαχίες και προοπτικές;

Ως πότε παλληκάρια;

Ν. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ

Εκπαιδευτικός, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών

http://logia-starata.blogspot.com/2011/11/blog-post_8692.html