Το προτεκτοράτο

 Του Μενέλαου Γκίβαλου
Επιτέλους… Η «ώρα του πρωθυπουργού» απέκτησε την ουσιαστική σημασία της, το πραγματικό πολιτικό της εύρος, με την ηγεμονική παρουσία και την επίδειξη δύναμης –μέσα στον ίδιο τον «Ναό της Δημοκρατίας»– του κ. Ντομινίκ Στρος Καν. 
Ο επικεφαλής του ΔΝΤ προσωποποίησε με την παρουσία του αυτή τις πολιτικές και οικονομικές δομές, τα στυγνά κερδοσκοπικά συμφέροντα που αποτελούν σήμερα την πραγματική εξουσία, την πραγματική δομή κυριαρχίας, πάνω στην ελληνική κοινωνία και στη χώρα μας.
Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, όλα τα κόμματα, όλοι οι βουλευτές, απέδειξαν δυστυχώς ότι αναγνωρίζουν και υποτάσσονται σ' αυτήν τη νέα κυριαρχία. Αυτοί που παρευρέθηκαν αρκέστηκαν σε θεωρητικές αναζητήσεις. Τα κόμματα της Αριστεράς επέλεξαν με διάφορα ακατανόητα σκεπτικά την
αποχή αντί της δημόσιας αντιπαράθεσης και σύγκρουσης, η οποία όταν διεξάγεται σ' ένα τόσο επίσημο πλαίσιο, μετατρέπεται αυτόματα σε είδηση παγκόσμιας εμβέλειας και σημασίας.
Γι' αυτό και ο Ντομινίκ Στρος Καν «έπαιξε» ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο. Δεν βρέθηκε ούτε ΕΝΑΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ να του εκφράσει τις αντιδράσεις μιας ολόκληρης κοινωνίας, να του υποδείξει ότι το Μνημόνιο και οι άμεσες πολιτικοοικονομικές παρεμβάσεις της «τρόικας» και του ΔΝΤ πάνω στους κοινωνικούς και παραγωγικούς θεσμούς έχουν οδηγήσει στη βαθιά ύφεση, στη διάλυση του παραγωγικού δυναμικού, στην εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας. Ότι δημιουργούν ένα αβίωτο ΣΗΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΑΥΡΙΟ.
Να του φωνάξει, σε τελευταία ανάλυση, έστω και συμβολικά, το γνωστό «Έξω, έξω, έξω» που κραύγασαν οι εργαζόμενοι, ο λαός της Ιρλανδίας, προς τους σύγχρονους δυνάστες που έσυραν με τη βία και τις, παντοειδείς, πιέσεις τη χώρα αυτή στο «σιδερένιο κλουβί» του ΔΝΤ. Γι' αυτό και ο επικεφαλής του ΔΝΤ έκανε πλήρη χρήση της υπερεξουσίας που του έχει παραχωρήσει ο Γ. Παπανδρέου και η κυβέρνησή του. Το ένα σκέλος της παρέμβασής του, πέρα από τους «ύμνους» και τους επαίνους προς την κυβέρνηση των υποτακτικών-υπαλλήλων του, περιελάμβανε συμβουλές και νουθεσίες προς τον ελληνικό λαό, ο οποίος θα πρέπει να αισθάνεται ευγνωμοσύνη προς τους «ευεργέτες»-δανειστές του…
Όπως κάθε αυθαίρετη-δυναστική εξουσία, έτσι και ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ υιοθέτησε τον ρόλο του «γιατρού» σε μια σύγχρονη εκδοχή του θλιβερού απριλιανού δικτάτορα, αφού αντί για «γύψο» ο κ. Στρος Καν χρησιμοποιεί σύγχρονες ιατρικές θεραπείες… Κι αφού ο Γ. Παπανδρέου μεθόδευσε την εισαγωγή μας στην «εντατική», τώρα οι κερδοσκόποι-δανειστές μας έρχονται να μας σώσουν χρησιμοποιώντας βαριά δόση «χημειοθεραπείας» (έκφραση δανεισμένη από τους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς») που οδηγεί στον βέβαιο –διά της θεραπείας– «θάνατο»…
Το έτερο σκέλος της παρέμβασης του Ντομινίκ Στρος Καν αποτέλεσε την επίσημη επίδειξη –και απόδειξη– της πολιτικής του κυριαρχίας. Ερμήνευσε ο ίδιος το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών ως απόδειξη της αποδοχής και συναίνεσης του ελληνικού λαού προς το Μνημόνιο και την κυβέρνησή του… 
Και μόνο από αυτήν την απαράδεκτη και αντιδεοντολογική ερμηνεία του κ. Στρος Καν θα πρέπει να κατανοήσουν ακόμα και οι τελευταίοι καλοπροαίρετοι και αφελείς ότι στις εκλογές του «Καλλικράτη» δεν ψηφίζαμε περιφερειάρχες και δημάρχους, αλλά επικυρώναμε την εξουσία του ΔΝΤ και της «τρόικας», δίναμε διαβατήριο στις μειώσεις μισθών, στις απολύσεις, στους νέους φόρους, στην εξαθλίωση της κοινωνίας.
Παράλληλα, ο επικεφαλής του ΔΝΤ υπέδειξε στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να συναινέσει πλήρως προς το Μνημόνιο, ώστε να μπορέσει, προοπτικά, να διασφαλίσει ο Αντώνης Σαμαράς ένα «διαβατήριο νομιμότητας», στην περίπτωση που θα κληθεί να κυβερνήσει ή να συγκυβερνήσει…
Αυτές οι «επισκέψεις» των επισήμων εκπροσώπων των δανειστών-εξουσιαστών μας, του κ. Στρος Καν, όπως και του Όλι Ρεν, αποκαλύπτουν την ιστορικού χαρακτήρα απαξίωση, αποδυνάμωση και κατάπτωση στην οποία έχει περιέλθει το πολιτικό σύστημα της χώρας, τον υποτελή / διεκπεραιωτικό ρόλο τον οποίον σήμερα υπηρετεί ο πρωθυπουργός και η ελληνική κυβέρνηση. 
Οι πάτρωνές μας όχι μόνο δεν βοήθησαν πολιτικά τον έλληνα πρωθυπουργό, αλλά ανέδειξαν με ενάργεια και σαφήνεια τις πραγματικές δομές εξουσίας που ασκούνται σήμερα στη χώρα μας και καθορίζουν το μέλλον μας.
Οι υπουργοί περιφέρονται πανικόβλητοι από σύσκεψη σε σύσκεψη, από διεθνείς επαφές σε «εγχώριες» διαβουλεύσεις, προσπαθώντας να μετατρέψουν σε νομοσχέδια τα «σκονάκια», τις «λύσεις» και τις υποδείξεις της «τρόικας» και του ΔΝΤ, έχοντας κατ' ουσία μετατραπεί σε διευθυντές υπουργείων.
Αυτό το «υπάλληλο» κυβερνητικό σχήμα προσπαθεί να επιβιώσει από τρίμηνο σε τρίμηνο, από τη μία «δόση» στην άλλη «δόση», ενώ τα χρέη εκτινάσσονται στα ύψη, η ύφεση βαθαίνει και η ανεργία οδεύει προς το 15%... Η πολιτική χρεοκοπία και οι εκφραστές της, γενεσιουργός αιτία της οικονομικής χρεοκοπίας, εξακολουθούν να μας εμπαίζουν, να μας λοιδορούν, να μας δίνουν ψεύτικες ελπίδες, όμως «μεταξύ μας» (μεταξύ κυβέρνησης και λαού) «τα περιθώρια στενεύουν» – και μάλιστα ασφυκτικά.
http://www.paron.gr