Του Γιάννη Βαρουφάκη*
Δεν είχα καλά καλά προλάβει να κλείσω την πόρτα πίσω μου, στο σχεδόν άδειο διαμέρισμα που μόλις νοίκιασα στo Bondi(*), και το κουδούνι της εξώπορτας χτύπησε. Λάθος θα είναι, σκέφτηκα. Βρισκόμουν σε μια ήπειρο που δεν ήξερα ψυχή. Πράγματι, στο αεροπλάνο που με πήγε για πρώτη φορά στην Αυστραλία συνειδητοποίησα πως πήγαινα σε μια απέραντη γη όπου δεν ζούσε ούτε άνθρωπος που να είχα συναντήσει έστω και στα πεταχτά. Ανοίγοντας την πόρτα βλέπω έναν χαμογελαστό τέως χίπη που, σαν να εκτελούσε διατεταγμένη υπηρεσία, μου λέει: «Καινούργιε, όταν τακτοποιηθείς έλα δίπλα για ένα κρασί. Μένω στην διπλανή πόρτα». Κάπως έτσι ο Robert Brain έγινε ο πρώτος άνθρωπος που μου άνοιξε την πόρτα στην αυστραλιανή κοινωνία. Βέβαια η πόρτα εκείνη επ’ ουδενί δεν οδηγούσε σε μια αντιπροσωπευτική εικόνα της νέας μου χώρας. Όμως, με έναν παράξενο τρόπο, μου αποκάλυψε συγκλονιστικές πτυχές της με το καλημέρα. Ένα χρόνο μετά, αυτή η συνάντηση με οδήγησε στα πρωτοσέλιδα κιτρινίζουσας εφημερίδας. Το "σκάνδαλο" της ιστορίας αναμείγνυε πολιτική, σεξ, μυστήριο, ιδιωτικούς ντεντέκτιβ και μια ομάδα δυστυχισμένων παρατρεχάμενων του ομοσπονδιακού υπουργού Υγείας. Ας τα πάρω όμως από την αρχή.
Η ζωή του Robert Brainείναι ένα μυθιστόρημα που δύσκολα διαχωρίζεται σε μύθους και ιστορήματα. Παιδί από την ακραίως συντηρητική Τασμανία, όπου η ομοφυλοφιλία τιμωρείτο με φυλάκιση μέχρι το 1992, ήξερε ότι ήταν γκέι από τα οκτώ του. Επιβίωσε στο σχολείο, στο στρατό, στο πανεπιστήμιο και μόλις μπόρεσε απέδρασε από την χώρα. Πρώτη του στάση, η Ινδία όπου έγραψε μια νουβέλα που, με την πρώτη, μπήκε στο shortlis του Booker Prize. Μετά από μερικά χρόνια μετακόμισε στο Λονδίνο όπου σε μικρή ηλικία εκλέχτηκε καθηγητής κοινωνικής ανθρωπολογίας στο University College, στο πλευρό της σημαντικής Mary Douglas. Επειδή δεν ήθελε να παραμείνει ανθρωπολόγος του καναπέ, πήρε άδεια και εγκαταστάθηκε στο Καμερούν όπου για τέσσερα χρόνια έζησε σαν ένας από τους χωρικούς χωρίς καμία επαφή με τον έξω κόσμο. Στα χρόνια αυτά συνέγραψε λεξικά τριών τοπικών γλωσσών, δημιούργησε αλφάβητο για εκείνες τις έως τότε προφορικές γλώσσες, έμαθε να κεντάει και τελείωσε και ένα από τα σημαντικά εγχειρίδια ανθρωπολογίας. Η επιστροφή του στο Λονδίνο παραλίγο να τον ρίξει σε κατάθλιψη. Έτσι παραιτήθηκε, πήγε ξανά στην Αφρική και τελικά κατέληξε στην Τοσκάνη όπου με τον Τζιάνι, τον Ιταλό σύντροφό του, αγόρασαν και αναστήλωσαν ένα εγκαταλελειμμένο μοναστήρι. Το projectτο χρηματοδότησε ο ίδιος ο Robert πουλώντας (για πολλές χιλιάδες δολάρια το καθένα)... κεντήματά του σε κυρίες της καλής κοινωνίας της Β. Ιταλίας, της Ελβετίας, της Ν. Υόρκης. Όταν, χρόνια μετά, ο Τζιάνι υπέκυψε στο AIDS, ο Robert, μη μπορώντας να πιστέψει ότι, ως εκ θαύματος, δεν ήταν φορέας του ιού, επέστρεψε για πρώτη φορά στην Αυστραλία. Ήταν πλέον Αύγουστος το 1988, μερικές μόνο εβδομάδες προτού χτυπήσει την πόρτα του νέου μου διαμερίσματος.
Ένα πρωί, μερικές μέρες μετά την συνάντησή μας, και καθώς ακόμα ήμουν μακράν του να γνωρίζω πρόσωπα και πράγματα, του χτύπησα την πόρτα για να πάρω πίσω τον καφέ που μου είχε δανειστεί. Στον καναπέ του βρήκα καθισμένο έναν κύριο άψογα κοστουμαρισμένο που, αν και ευγενέστατος, ήταν σαν να ήθελε να ανοίξει η γη να τον καταπιεί. Ο Robert φανερά διασκέδαζε την δυσφορία του επισκέπτη του μου λέει: "Να σου συστήσω τον Neal Blewett." Πριν προλάβουμε να ανταλλάξουμε δυο κουβέντες, και ενώ ο Robert έψαχνε τον καφέ μου στην κουζίνα, χτυπάει το κουδούνι. Καθώς στεκόμουν δίπλα στην εξώπορτα την άνοιξα. Πίσω της εμφανίστηκε ένας ακόμα καλύτερα σενιαρισμένος κύριος, με κοστούμι που, και να μην ήξερες από αυτά, διατυμπάνιζε την βορειο-ιταλική του καταγωγή. "Καλημέρα" μου λέει και αμέσως γυρνά στον Neal προσθέτοντας, "Ώρα να φύγουμε. Το αεροπλάνο απογειώνεται σε μισή ώρα." "Να σου συστήσω τον Paul", μου λέει ο Neal πριν φύγουν μαζί άρον άρον.
Όταν βγήκε από την κουζίνα ο Robert με τον καφέ μου, μου αφηγήθηκε στα γρήγορα την ιστορία με τον Neal. Όταν ήταν στο πανεπιστήμιο της Τασμανίας είχαν μια σύντομη σχέση. Την πρώτη τους. Κατόπιν, ο Neal έφυγε για την Οξφόρδη και οι δρόμοι τους χώρισαν. Μερικές μέρες πριν την άβολη συνάντηση μου με τον Neal, ο Robert διάβασε στην εφημερίδα ότι η γυναίκα του Neal αυτοκτόνησε (ρίχνοντας το αναμμένο σεσουάρ στην μπανιέρα) και ότι η κηδεία της θα γινόταν εκείνο το απόγευμα. Πήγε στην κηδεία να συμπαρασταθεί στον φίλο που είχε να δει τρεις δεκαετίες και έτσι κατέληξαν να είναι και πάλι μαζί. Εκείνο μάλιστα το πρωί που τους ενόχλησα, ήταν το πρώτο που ξύπνησαν μαζί.
Παρόλο ότι όλα έτσι είχαν γίνει, ο Robert παρέλειψε μια μικρή λεπτομέρεια την οποία ανακάλυψα μόνος μου μέρες μετά βλέποντας τις ειδήσεις στην τηλεόραση. Έκθαμβος συνειδητοποίησα ποιοι ήταν οι δύο αυτοί κύριοι: Ο Paul ήταν ο Paul Keating, υπουργός Οικονομικών τότε και πρωθυπουργός τέσσερα χρόνια αργότερα (ίσως ο καλύτερος πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας). O Neal ήταν ο υπουργός Υγείας. Όσο για το αεροπλάνο που τους περίμενε, απ’ όσο κατάλαβα, θα τους πήγαινε στην Κάμπερα όπου ήταν προγραμματισμένο ένα από τα σημαντικότερα υπουργικά συμβούλια των ημερών.
Τελικά, συντρώγοντας με το «νέο» ζευγάρι έμαθα και τα υπόλοιπα ντεσού της ιστορίας. Ο Neal αφού τελείωσε την Οξφόρδη, έγινε καθηγητής πολιτικής επιστήμης, παντρεύτηκε καλή κοπέλα από καλή οικογένεια (αρνούμενος να αποδεχθεί ότι ήταν γκέι), έκανε δύο παιδιά, αργότερα επέστρεψε στην Αυστραλία, εξελέγη βουλευτής και, τέλος, ανέλαβε το υπουργείο Υγείας σε μια κρίσιμη στιγμή. Ουσιαστικά, ο Neal δημιούργησε το ΕΣΥ της Αυστραλίας που, αντίθετα, με το δικό μας αποτελεί από τότε κόσμημα για την χώρα - απόδειξη ότι ένα κρατικό σύστημα Υγείας μπορεί να προσφέρει απίστευτα υψηλό επίπεδο υγείας στους πολίτες με το μισό κόστος ενός αντίστοιχου ιδιωτικού. Βέβαια, ο Neal με την επιτυχία του εκείνη έκανε πολλούς, ορκισμένους εχθρούς. Πρώτος απ' όλους, ο πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Ιατρών του Ιδιωτικού Τομέα (AustralianMedicalAssociation- ΑΜΑ) που είδε τα κέρδη των ιδιωτών γιατρών να πλήττονται από την ίδρυση και επιτυχία του ΕΣΥ. Γι’ αυτό ο καλός αυτός κύριος έβαλε τα δυνατά του να πλήξει τον Nealόπως και όσο μπορούσε.
Το πρόβλημα για τον Neal ήταν τα παιδιά του. Μόλις είχαν χάσει την μητέρα τους με τον χειρότερο τρόπο. Ανίδεοι για την δυστυχία των γονιών τους, για το γεγονός ότι ποτέ ουσιαστικά δεν είχαν σχέση, δεν τους ήταν καθόλου εύκολο να διαχειριστούν τα κουτσομπολιά για τον πατέρα τους και για τους λόγους που οδήγησαν την μητέρα τους στην απόγνωση. Ο ίδιος ο Neal, όπως μου είπε όταν πλέον γνωριστήκαμε καλά, δεν είχε καλά-καλά καταλάβει τι του συνέβαινε. Κάποια στιγμή τον ρώτησα πως ήταν τόσα χρόνια παντρεμένος με μια σπουδαία γυναίκα, όντας γκέι. Μου απάντησε ότι, στο μυαλό του, δεν υπήρχε η έννοια του γκέι. Καταλάβαινε επί μέρους αλήθειες. Π.χ. ότι το σεξ με την γυναίκα του ήταν αγγαρεία. Ότι ποτέ του δεν ήθελε να την απατήσει με άλλη γυναίκα. Ότι πάντα έβρισκε τους άντρες πιο ελκυστικούς. Όμως επειδή αγαπούσε την γυναίκα του, δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό του να κάνει ο,τιδήποτε με οποιονδήποτε - ζούσε ασεξουαλικά. Όσο για την μνήμη της σύντομης σχέσης με τον Robert, την είχε καταχωρήσει σαν μια εφηβική εμπειρία από εκείνες που ξεπερνά κανείς μεγαλώνοντας.
Σιγά-σιγά, τον ρόλο του σεξ τον αντικατέστησε η πολιτική και ο δύσκολος στόχος της ίδρυσης του ΕΣΥ κόντρα σε όλες τις λυσσαλέες αντιδράσεις. Φαίνεται ότι το μεγάλο θύμα αυτής της αφοσίωσης ήταν η γυναίκα του η οποία, μάλιστα, ποτέ δεν έμαθε ότι ο άντρας της ήταν γκέι. Στα μάτια της, το μόνο που φαινόταν ήταν η απόσταση με τον Neal, τόσο σωματικά (λόγω της φύσης του) όσο και γεωγραφικά (καθώς βρισκόταν στο σπίτι όλο και λιγότερο).
Στην κηδεία, ο Neal ήταν συντετριμμένος όχι μόνο από την φρικτή απώλεια αλλά, κυρίως, από τις τύψεις. Έτσι όπως ήταν, σε εκείνη την κατάσταση, ξάφνου βλέπει μπροστά του τον Robert. Τον μοναδικό άλλον άνθρωπο με τον οποίο είχε κάνει ποτέ σεξ και που δεν χρειαζόταν να του πει τίποτα για να καταλάβει τι πέρναγε. Από εκείνη την μέρα είναι μαζί. Όμως, φανταστείτε τι σήμαινε αυτό για τα παιδιά του Neal, την στιγμή μάλιστα που το οικογενειακό τους δράμα ήταν και δημόσιο θέαμα.
Προς τιμήν τους, οι Αυστραλοί δεν είναι Αμερικάνοι, και δεν τους καίγεται καρφάκι για τα προσωπικά των πολιτικών τους. Αν ο Neal ήταν υπουργός Άμυνας ή Εξωτερικών, δεν θα είχε αντιμετωπίσει την επίθεση και τα ηθικά διλήμματα που του φορτώθηκαν. Κι ούτε θα είχα εμπλακεί κι εγώ, στον μικρό βαθμό που τελικά ενεπλάκην. Το ότι ήταν υπουργός Υγείας στο στόχαστρο του Προέδρου του Ιατρικού Συλλόγου, της ΑΜΑ, άλλαξε τα πάντα. Ο καλός αυτός κύριος ήταν αποφασισμένος να χρησιμοποιήσει το προσωπικό δράμα του Neal ως όπλο εναντίον του ΕΣΥ που διαμορφωνόταν τότε. Βέβαια, δεν μπορούσε απλά να καταγγείλει τον Neal ότι ήταν γκέι γιατί κάτι τέτοιο θα έστρεφε την κοινή γνώμη υπέρ του υπουργού. Τι σκαρφίστηκε λοιπόν; Τον κατηγόρησε δημόσια ότι η πολιτική του υπουργείου για την καταπολέμηση του AIDS του την υπαγόρευσε το γκέι λόμπυ εκβιάζοντάς τον (το γκέι λόμπυ) ότι θα δημοσιοποιήσει πως ο υπουργός είναι... γκέι.
Επρόκειτο για κατάφορα ψέματα: Πρώτον, το γκέι λόμπυ ποτέ δεν υπαγόρευσε τίποτα και δεν εκβίασε κανέναν. Δεύτερον, η συγκεκριμένη πολιτική εναντίον του AIDS απεδείχθη η πιο επιτυχημένη παγκοσμίως. Τρίτον, ο Πρόεδρος της ΑΜΑ δεν ενδιαφερόταν καθόλου για την συγκεκριμένη νόσο αλλά για να πλήξει το ΕΣΥ και τον υπουργό που το υλοποίησε. Εδώ όμως αρχίζει το μαρτύριο του υπουργού. Ο ίδιος αποφάσισε να δώσει συνέντευξη Τύπου για να πει τα πράγματα ως έχουν και να δώσει τέλος στα κουτσομπολιά, με τον Robert στο πλάι του. Όμως, ο τότε πρωθυπουργός, ο Bob Hawke, του το απαγόρευσε. Ο λόγος; Εκείνη την εποχή θα πέρναγαν σημαντικά νομοσχέδια στήριξης του ΕΣΥ από την Γερουσία, στην οποία η κυβέρνηση δεν είχε την πλειοψηφία και που χρειαζόταν την υποστήριξη γερουσιαστών με ομοφοβικές τάσεις. Έτσι, η εντολή του πρωθυπουργού ήταν όχι μόνο να αρνηθεί ότι είναι γκέι αλλά και να κάνει μήνυση στον Πρόεδρο της ΑΜΑ για να γίνει περισσότερο αξιόπιστη η διάψευση. Ο Robert δεν πίστεψε στα αυτιά του όταν άκουσε, μπροστά μου, τον Neal να του ανακοινώνει ότι αποφάσισε να συμμορφωθεί με την πρωθυπουργική εντολή ώστε να σωθεί το ΕΣΥ.
Αυτά συνέβησαν μερικούς μήνες αφότου τους γνώρισα. Όπως καταλαβαίνετε, η δικαστική διαμάχη που ξεκίνησε με την μήνυση του Neal εναντίον της ΑΜΑ ήταν μακρά, δυσάρεστη, αηδιαστική. Ο ίδιος αναγκαζόταν να ψεύδεται στο δικαστήριο, προσπαθώντας να μην λέει ξεκάθαρα ψέματα στους ενόρκους, πασχίζοντας παράλληλα να κρύψει την αλήθεια. Στην πολυκατοικία που έμενα, οι ιδιωτικοί ντετέκτιβ της ΑΜΑ ήταν ακροβολισμένοι γύρω-γύρω, μέρα και νύχτα, περιμένοντας να φωτογραφήσουν τον Nealμε τον Robert. Σε όλη αυτή την διάρκεια, οι δυο τους ούτε από το τηλέφωνο δεν μιλούσαν. Κάθε δεύτερη μέρα ο Robert μου έδινε κι από ένα γράμμα το οποίο το παρέδιδα στον ίδιο τον Neal κάπου στο κέντρο, ο οποίος με την σειρά του μου έδινε την δική του απάντηση στο προηγούμενο ραβασάκι του Robert.
Αυτό που δεν σκεφτήκαμε είναι ότι οι ιδιωτικοί ντετέκτιβ δεν ενδιαφέρονταν για το αν ο Neal έχει σχέση με τον Robert αλλά αν ο Neal είναι γκέι. Μια μέρα, βρισκόμουν στην Αδελαΐδα (όπου εκλεγόταν βουλευτής ο Neal) για ένα δικό μου βαρετό συνέδριο. Καθώς κι ο Neal ήταν εκεί επισκεπτόμενος τα παιδιά του, κι εγώ είχα στα χέρια μου το τελευταίο γράμμα του Robert, συμφωνήσαμε να πάμε να φάμε το βράδυ. Πήγαμε σε ένα εξαιρετικό ιταλικό εστιατόριο, φάγαμε, τα είπαμε, του έδωσα το γράμμα, πήρα το δικό του και φύγαμε. Στην έξοδο, εκεί που ο παρκαδόρος έφερνε το αυτοκίνητο του Neal, εκείνος είδε τους ντετέκτιβ με τους τηλεφακούς και μου λέει: "Δεν το έχω σε τίποτα να ειδοποιήσουν την αστυνομία να μου κάνει αλκοτέστ μόνο και μόνο για γίνει θέμα. Αν και δεν έχω πιει πολύ, οδηγείς σε παρακαλώ εσύ μιας και δεν έχεις πιει σχεδόν καθόλου;" Χωρίς να το σκεφτώ, παρόλο ότι το ξενοδοχείο μου ήταν δίπλα, κάθισα στην θέση του οδηγού, πήγα τον Neal μέχρι το σπίτι του και μετά, καθώς δεν υπήρχε συγκοινωνία, επέστρεψα στο κεντρικό μου ξενοδοχείο με το αμάξι του - θα έστελνε κάποιον να το πάρει το πρωί.
Την επομένη, ένιωσα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά όταν περπατώντας προς το πανεπιστήμιο, προς το συνεδριακό κέντρο, πολλοί περαστικοί με κοίταζαν σαν να με είχαν ξαναδεί. Μπαίνοντας στο κέντρο Τύπου του πανεπιστημίου για να πάρω την εφημερίδα μου, το είδα: Τεράστιο πρωτοσέλιδο με την φωτογραφία μου σε μεγέθυνση, καθώς έμπαινα στο αυτοκίνητο του Neal το προηγούμενο βράδυ, και την λεζάντα. "Αυτός είναι ο εραστής του υπουργού Blewett; Διαβάστε μέσα λεπτομέρειες: Τι λένε τα παιδιά του υπουργού."
Όταν γύρισα στο Σίδνεϋ, οι φωτορεπόρτερ με περίμεναν έξω από σπίτι μου. Εκεί ήταν και τέσσερεις κουστουμαρισμένοι με υπηρεσιακό αυτοκίνητο. Με βούτηξαν ευγενικά, με έβαλαν μέσα και με πήγαν σε κάποιο κρατικό κτήριο. Εκεί, με συνάντησε ο υπεύθυνος του γραφείου του υπουργού, φανερά ταραγμένος, για να μου ζητήσει μια χάρη. Τι; Να μην μιλήσω στα μέσα και να μην προβώ σε καμία διάψευση για μερικές μέρες. Η ιδέα του ήταν μακιαβελική: Να αφήσουμε την ΑΜΑ και τον σκανδαλοθηρικό Τύπο να οργιάσει με φήμες για μερικές μέρες, και αφού έχουν δώσει τα ρέστα τους, να βγω και να φανερωθεί η αλήθεια. Όταν θα αποδεικνυόταν ότι δεν είμαι γκέι, αυτό θα έκανε μεγάλο κακό στην ΑΜΑ και η δικαστική διαμάχη θα γύρναγε υπέρ του Neal.
Το ηθικό μου δίλημμα μεγάλο. Τουλάχιστον, δεν μου ζήτησαν να πω ψέματα, αντίθετα με τον Neal ο οποίος αρνήθηκε το είναι του. Απλά να εξαφανιστώ για τρεις-τέσσερις μέρες μου ζήτησαν. Για το καλό του ΕΣΥ, μου είπαν. Συμφώνησα. Σε λίγους μήνες η δίκη κερδήθηκε και τα νομοσχέδια για το ΕΣΥ είχαν περάσει από την Γερουσία. Οι μόνοι που δεν το ξεπέρασαν ήταν ο Neal και ο Robert. Ο Neal θα πρέπει να ζει με την ντροπή της ένορκης άρνησης αυτού που είναι. Ο Robert που δέχθηκε να κρύβεται όσο ο σύντροφός του αρνιόταν την ύπαρξή του.
Πέρασαν είκοσι χρόνια από τότε. Ο Neal μετακινήθηκε στο υπουργείο Εμπορίου και, μετά την παραίτησή του από την ενεργό πολιτική, κατέληξε στο Λονδίνο ως πρέσβης της Αυστραλίας στην τέως μητρόπολη της χώρας του. Εκεί έκανε την μεγάλη κίνηση: Δήλωσε επίσημα στις δύο κυβερνήσεις τον Rober t ως defacto σύζυγό του. Στις δεξιώσεις της Βασίλισσας Ελισάβετ πήγαιναν μαζί. Ο Robert επέμενε ότι δεχόταν να μπει σε αυτή την διαδικασία για δύο λόγους. Οπρώτος περιπαιχτικός: "As the ultimate queen, I always wanted to meet the Queen." Ο δεύτερος πολιτικός: "Με κάθε τέτοια επίσημη παρουσία, έσβηνε και λίγη από την ντροπή της περιόδου της δίκης," μου είπε καθώς δειπνούσαμε στην πρεσβευτική κατοικία απέναντι από το σπίτι της Πριγκίπισσας Νταϊάνα!
Όταν τελείωσε και εκείνη η χλιδάτη περίοδος, επέστρεψαν στην Αυστραλία, αγόρασαν ένα μεγάλο ξύλινο, αποικιακής αισθητικής, σπίτι χωμένο βαθιά μέσα σε τροπικό δάσος έξω από το Sydney, και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Την τελευταία φορά που τους επισκεφθήκαμε μου έδειξαν ένα δένδρο στο βάθος του κήπου που, έτσι τουλάχιστον λένε οι βοτανολόγοι, θεωρείται ως το παλιότερο δένδρο στον πλανήτη - από την εποχή των δεινόσαυρων. Το βράδυ μαγείρεψε ο Robert και συμφάγαμε με τον διευθυντή της αυστραλιανής Όπερας κι έναν γείτονα ακροδεξιό, ομοφοβικό και εξ ίσου αρχαίο με το δένδρο του κήπου. Στο τέλος, ο Robert μας τραγούδησε ερωτικά τραγούδια του Καμερούν που έγραφαν οι άντρες την ώρα που κεντούσαν περιμένοντας τις συζύγους τους να επιστρέψουν από τον αγρό. Ο γείτονας μέθυσε τόσο που, προς το τέλος, τραγούδαγε κι αυτός μαζί.
Μια φορά, πιο παλιά, είχα ρωτήσει τον Neal τι θα άλλαζε και τι δεν θα άλλαζε από την ζωή του. Μου απάντησε ότι, πάνω από όλα, μετανιώνει για το ότι παντρεύτηκε, και έτσι κατέστρεψε, το πιο όμορφο κορίτσι που γνώρισε ποτέ. Ότι την αγάπησε βαθιά όχι όμως όπως της άξιζε. Και πως εκείνο που δεν θα άλλαζε ποτέ είναι το σεξ με τον Robert.
(*) Το Bondiείναι μια εκπληκτική παραλία 20 λεπτά από το κέντρο του Sydney.
* Ο Γιάννης Βαρουφάκης διδάσκει οικονομική θεωρία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών προσποιούμενος έντεχνα τον οικονομολόγο. Έχοντας ζήσει είκοσι τρία χρόνια στην Αγγλία, στην Σκωτία, στο Βέλγιο και στην Αυστραλία, όπου και δίδασκε πριν την επιστροφή στα πάτρια, έχει δεθεί συναισθηματικά με την ιδιότητα του 'ξένου' - ιδίως τώρα που ζει μόνιμα στην Ελλάδα. Γράφει περί οικονομικών, φιλοσοφίας, πολιτικής και... θεωρίας παιγνίων. Μεγαλύτερό του κατόρθωμα θεωρεί ότι το 2005 η Αυστραλιανή κυβέρνηση αναγκάστηκε να περάσει ειδική τροπολογία από την Ομοσπονδιακή Βουλή ώστε να εξαναγκαστεί το κρατικό ραδιόφωνο να καταργήσει εβδομαδιαία του εκπομπή.
.jpg)
0 Σχόλια
Αποφύγετε τις ύβρεις για να μην αναγκαζόμαστε να διαγράφουμε.Είμαστε υπέρ της ελεύθερης έκφρασης και του διαλόγου