Tο ποδήλατο δεν είναι μέρος μιας ουτοπίας αλλά μιας πραγματικότητας!

9 η ώρα προ μεσημβρίας.

Η λεωφόρος Θησέως τσιρίζει ασφυκτικά από δεκάδες κόρνες, σαστισμένων οδηγών που σήμερα αναγκάστηκαν να κατέβουν στις δουλείες τους με τα τετράτροχα. Ουρές ολόκληρες, απίστευτο καυσαέριο-μόλυνση-ηχορύπανση και δεκάδες «χριστοπαναγίες» στους τροχονόμους που προσπαθούν να συνεφέρουν την κατάσταση. Εικόνα αγχωτική και ταυτόχρονα αποκρουστική με κάνει να μισογελάω αφού σήμερα εγώ και πολλοί άλλοι ποδηλάτες δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με το κυκλοφοριακό.

Πιο κάτω στην Ομόνοια γίνεται το έλα να δεις! Οι τροχονόμοι έχουν τρελαθεί κι εκεί ενώ εγώ με το ένα χέρι στο τιμόνι και το άλλο στο πρόσωπο προσπαθώ να εισπνεύσω όσο λιγότερο καρκίνο γίνεται, ακούω πίσω μου ανθρώπους να τσακώνονται για ταξί.


Φτάνω ικανοποιημένη στη δουλειά μου και κάνω ένα σύντομο απολογισμό της εικόνας που έζησα πρωί πρωί. 

Θα ήταν άραγε ένα Άμστερνταμ αδύνατο στην Αθήνα; Ή στην Θεσσαλονίκη; Ήδη εξάλλου στο Βόλο και στην Καλαμάτα τα πράγματα θυμίζουν περισσότερο Ευρωπαϊκή χώρα από ότι η πρωτεύουσα και η συμπρωτεύουσα.

Εδώ και πολλά χρόνια, μεγάλα ποδηλατικά κινήματα, αποδεικνύουν πως το ποδήλατο δεν είναι μέρος μιας ουτοπίας αλλά μιας πραγματικότητας! Βγαίνουν στο δρόμο κάνοντας μεγάλες πορείες διαμαρτυρίας δίνοντας ευχάριστη νότα στις πόλεις ζητώντας τα αυτονόητα: ποδηλατόδρομους, πρόσβαση του ποδηλάτου στο μετρό και στα τρένα και σεβασμό των οδηγών. Τα κινήματα αυτά ουκ ολίγες φορές έχουν έρθει σε ρήξη με την ημικρατική Εταιρεία διαχείρισης του Αττικού Μετρό (ΑΜΕΛ Α.Ε.) και επίσης ουκ ολίγες φορές έχουμε δει μέσα από ποδηλατοπορείες να ξεκινάνε ! κι άλλες κοινωνικές παρεμβάσεις όπως το Lunch Street Party (εκδήλωση που μετακομίζει από γειτονιά σε γειτονιά φέρνοντας τον κόσμο κοντά απομακρύνοντας τον από τον καναπέ και από το έτοιμο φαγητό).

Το να χρησιμοποιείς ποδήλατο στις μεγαλουπόλεις δεν είναι ούτε αδύνατο ούτε τραγικό. Εξάλλου αν ήταν κανείς από τους χιλιάδες ποδηλάτες δεν θα το τολμούσε. Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί η κατακόρυφη αύξηση της χρήσης ποδηλάτου στην Ελλάδα. Λίγο η οικονομική κρίση, η ακριβή συντήρηση του αυτοκινήτου, η επιβαρυντική τιμή της βενζίνης, το κυκλοφοριακό χάος των μεγαλουπόλεων ή ακόμα και οι συχνές απεργίες των μεσών όλα αυτά σε συνδυασμό με λίγη καλή διάθεση ωθούν καθημερινά όλο και περισσότερους Έλληνες να πιάσουν το δίκυκλο.

Εν τέλει και δη πολύ σημαντικό, η χρήση ποδηλάτου αποτελεί ένα τεράστιο πλήγμα στο καπιταλιστικό σύστημα. Το ποδήλατο αποτελεί την καλύτερη λύση για την οικολογική και την κοινωνική επανάσταση. Σήμερα ο καπιταλισμός βασίζεται ιδιαίτερα στην κατανάλωση βενζίνης-πετρελαίου, οπότε αν όντως θέλουμε να πλήξουμε τις καπιταλιστικές αγορές που για αυτό το «αγαθό»(πετρέλαιο) προκαλεί πολέμους και σφαγές, ίσως μια καλή αρχή θα ήταν να πιάσουμε το ποδήλατο χωρίς δεύτερη σκέψη. Και όσο αφορά την οικολογία δεν γίνεται κάποιοι από εμάς να αγωνιζόμαστε για την οικολογία και ταυτόχρονα να γεμίζουμε την ατμόσφαιρα με τόνους καυσαερίου που προκαλεί το αυτοκίνητό μας. Το ποδήλατο πατάει φρένο στους ρυθμούς ζωής που απαιτεί το καπιταλιστικό σύστημα. Πατάει φρένο στο άγχος, στη βιασύνη, στην ρύπανση και κάνει πετάλι προς μια καλύτερη ζωή που φέρνει σε επαφή τον άνθρωπο με τον εαυτό του, με τους γύρω του, με την κοινωνία και με το περιβάλλον.

Δεν χρειάζεται να λέμε μεγάλα λόγια και να φωνάζουμε μεγάλα συνθήματα. Με μικρές κινήσεις που θα αλλάξουν την καθημερινότητά μας, θα καταφέρουμε να ριζοσπαστικοποιήσουμε τη ζωή μας και κατ’ επέκταση την κοινωνία. Το ποδήλατο δεν αποτελεί ουτοπία και το να γίνουμε κι εμείς Βερολίνο ή Άμστερνταμ δεν είναι ανέκδοτο.

Το μόνο που χρειάζεται είναι μια κοινωνία που θα συνειδητοποιήσει πως ένας εναλλακτικός τρόπος ζωής είναι πιο θετικός από τον αστικό τρόπο ζωής που σερβίρει ο καπιταλισμός.

Ένα άρθρο από   Lana