Tα Χριστούγεννα του Νικόλα

«Ήταν μια φορά ένας πατέρας που είχε πολλά παιδιά. Έφθασε η μέρα της γιορτής του και όπως κάθε χρόνο τα παιδιά του τον προσκάλεσαν σ΄ ένα από τα σπίτια τους για τον εορτάσουν. Ξεκίνησε λοιπόν να πάει στο σπίτι των παιδιών του που του ετοιμάζανε μια μεγάλη γιορτή γεμάτος ανυπομονησία. Όταν έφτασε χάρηκε πάρα πολύ, γιατί είδε ότι το σπίτι ήταν γιορτινό, είχαν βάλει τα καλά τραπεζομάντηλα, είχαν ετοιμάσει ένα μεγάλο γιορτινό τραπέζι, είχαν ανάψει κεριά, είχαν πάρει δώρα… και κάτσανε όλοι μαζί και αρχίσανε να τρώνε. Το φαγητό ήταν υπέροχο και πλούσιο, όμως… όσο περνούσε η ώρα, ο πατέρας συνειδητοποιούσε ότι τα παιδιά του δεν ασχολούνταν μαζί του, ήταν λες και είχαν ξεχάσει ότι αυτή ήταν η μέρα της γιορτής του και στενοχωρήθηκε πάρα πολύ. Έπειτα, κάθισαν στο σαλόνι άνοιξαν την τηλεόραση κουβέντιαζαν, αντάλλαξαν δώρα και ευχές, αλλά κανείς δεν του μιλούσε! Τόσο στενοχωρήθηκε που έφυγε πριν τελειώσει η γιορτή γιατί απλά κανένας δεν του έδινε σημασία. Ήταν λες και όλα τα παιδιά του είχαν μαζευτεί εκεί μόνο και μόνο για να απολαύσουν το γιορτινό τραπέζι και να πάρουν τα δώρα τους και όχι γιατί πραγματικά χαιρόντουσαν για την γιορτή του πατέρα τους.»

Αυτά διηγήθηκε ο κυρ-Γιάννης στο μικρό Νικόλα παραμονές Χριστουγέννων και του επεσήμανε:
- Κι όμως Νικόλα μου. Πρόσεξε μην κάνεις κι εσύ το ίδιο.
- Πως γίνεται να κάνω κάτι τέτοιο; Εμένα ο πατέρας μου δεν γιορτάζει αύριο…
…Η μέρα των Χριστουγέννων ήρθε και η μαμά του Νικόλα απ’ το πρωί μαγείρευε και το σπίτι μοσχοβολούσε από τις μυρωδιές. Όλοι σήμερα ήταν χαρούμενοι. Όπως και σε κάθε ελληνικό σπίτι. Αυτή την ώρα σε όλες τις γωνιές της χώρας, στρώνεται το γιορτινό τραπέζι και οι οικογένειες τρώνε όλοι μαζί. Έτσι γινόταν και εδώ. Μαζευτήκανε όλοι για να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα…
Ο Νικόλας ήταν πολύ χαρούμενος γιατί σήμερα θα έρχονταν στο σπίτι οι θείοι του και τα ξαδέρφια του. Ανυπομονούσε. Ξύπνησε νωρίς – νωρίς το πρωί και τους περίμενε….
Έφθασαν λοιπόν και συγγενείς και αφού έφαγαν στο γιορτινό τραπέζι και ευχήθηκαν πέρασε το μεσημέρι των Χριστουγέννων. Τα παιδιά έπαιζαν, όπως το συνήθιζαν σε κάθε επίσκεψη. Οι μεγάλοι κουβέντιαζαν, έβλεπαν τηλεόραση, έτρωγαν, έπιναν και σχολίαζαν καμαρώνοντας τα παιδιά τους όπως κάνουν σε κάθε γιορτή. Αν το σπίτι δεν ήταν στολισμένο, κανείς δεν θα μπορούσε να καταλάβει ότι είναι Χριστούγεννα. Κανείς δεν φαινόταν να θυμάται τι γιορτάζουμε αυτή την άγια ημέρα. Κανείς δεν μιλούσε για τον μικρό Χριστό, τον Σωτήρα που γεννήθηκε στον κόσμο. Σε ένα φτωχικό στάβλο της μακρινής Βηθλεέμ ο Θεός γεννήθηκε σαν πτωχό παιδί για χάρη των ανθρώπων. Όμως κανείς δεν φαινόταν να το θυμάται μέχρι που η μέρα πέρασε και οι επισκέπτες ήρθε και έπρεπε να φύγουν.
Μετά την αναχώρηση των συγγενών εμφανίζεται ο κυρ-Γιάννης για να χαιρετίσει την οικογένεια. Το καλωσορίζουν οι γονείς του Νικόλα και ο ίδιος κάθεται πάλι στον καναπέ με τον κυρ-Γιάννη. 
- Λοιπόν Νικόλα μου, κατάλαβες τη σημασία της ιστορίας που σου είπα χθες;
- Εννοείς την ιστορία με τον πατέρα και τα παιδιά του; 
- Ναι αυτή εννοώ. Το μυστικό των Χριστουγέννων!
- Ναι την θυμάμαι αλλά δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το μυστικό;
- Θα σου πω. Ο Πατέρας αυτός Νικόλα μου δεν είναι κανένας άλλος από τον Θεό μας, τον Χριστό. Όπως είδες σήμερα γιόρταζε αλλά κανείς δεν Τον θυμήθηκε. Όλοι ξύπνησαν το πρωί, φάγανε, γλεντήσανε, χαρήκανε, αλλά κανείς δεν σκέφτηκε ότι σήμερα γιορτάζουμε την γέννηση του Χριστού μας. Ένα μήνα ολόκληρο γιορτάζουνε και δεν τιμούνε το εορταζόμενο πρόσωπο. Μόνο ευχές για Χριστούγεννα αλλά χωρίς τον Χριστό. Και τώρα τελευταία ούτε καν ευχές για τα Χριστούγεννα. Ευχές για καλές γιορτές κάνουν. Χριστούγεννα χωρίς Χριστό γιορτάζουνε Νικόλα! Ούτε στην Εκκλησία δεν πάνε πια να λάβουν τα Τίμια Δώρα τέτοια μέρα! 
- Εγώ το ξέχασα κυρ-Γιάννη, γιατί περίμενα τα ξαδέλφια μου.
- Ναι Νικόλα το ξέχασες, αλλά το μυστικό για να γιορτάσεις Χριστούγεννα ξεκινάει από την Εκκλησία και την Θεία Κοινωνία. Σήμερα αγόρι μου ο Θεός μας κατέβηκε στη γη και έγινε άνθρωπος για χάρη μας!


- Τι λες κυρ-Γιάννη; Πριν 2.000 χρόνια γεννήθηκε στην Βηθλεέμ, το μάθαμε και στο σχολείο.
- Τα Χριστούγεννα Νικόλα, είναι η μέρα που γιορτάζουμε το γεγονός ότι ο Θεός μας, ο Χριστός, κατέβηκε στην γη για να ζήσει ανάμεσά μας σαν άνθρωπος, για να σταυρωθεί, να αναστηθεί και να μας δώσει την ευκαιρία να κερδίζουμε την αιώνια ζωή, τον παράδεισο. Αυτό γιορτάζουμε σήμερα Νικόλα, αλλά όπως βλέπεις δυστυχώς το έχουμε ξεχάσει. Δυστυχώς απλά συναντιόμαστε όλοι μαζί για να κάνουμε ρεβεγιόν μόνο. Το μυστικό όμως για να γιορτάσουμε αληθινά Χριστούγεννα ξέρεις ποιο είναι;
- Ποιο είναι κυρ-Γιάννη;
- Είναι να γεννηθεί ο Χριστός στις καρδιές μας, δηλαδή να αλλάξουμε τρόπο ζωής, να γίνουμε καλύτεροι χριστιανοί, και άνθρωποι, πραγματικοί Του φίλοι!
- Δηλαδή, έτσι όπως τα λες εσύ κυρ-Γιάννη, εγώ Τον ξέχασα σήμερα, γιατί εγώ δεν τα ‘ξερα όλα αυτά που μου είπες. Πάει φέρθηκα απαίσια. Πώς θα γίνω τώρα πραγματικός Του φίλος;
- Θα γίνεις Νικόλα μου, αν μάθεις να χαίρεσαι δίνοντας χαρά στους άλλους! Τι θα έλεγες να δώσεις μερικά από τα δώρα σου σε κάποια παιδάκια που δεν πήραν κανένα δώρο; Ή να προσφέρεις στα φτωχά παιδιά κάποια από τα χρήματα που σου έδωσαν; Ή αν επισκεφθείς κάποια άρρωστα παιδιά; Αυτό κάνει τον Χριστό αληθινό σου φίλο!
- Γιατί υπάρχουν τέτοια παιδιά; Δεν το γνώριζα! Εσύ κυρ-Γιάννη γνωρίζεις που βρίσκονται τέτοια παιδιά;
- Και βέβαια.
- Μπορείς να με πάρεις να πάμε σ’ αυτά τα παιδιά;
- Και βέβαια, αν μας επιτρέψουν και οι γονείς σου.
- Θα πω στην μαμά όλα αυτά που μου είπες και θα της πω να πηγαίνουμε στην εκκλησία και τα Χριστούγεννα και τις Κυριακές. Και έχω πολλά παιχνίδια και πράγματα που μπορούν να δώσουν χαρά σε πολλά παιδιά. Και λίγα χρήματα έχω. Μπορώ να δώσω και από αυτά. Και δεν θα θυμάμαι τον Χριστό μόνο τα Χριστούγεννα αλλά κάθε μέρα, γιατί θέλω να αγαπώ έναν Θεό που γεννήθηκε και σταυρώθηκε για μένα.


Τα λόγια αυτά του Νικόλα συγκλόνισαν τον Κυρ-Γιάννη. Δεν πίστευε ότι τα άκουγε από ένα μικρό παιδί. Αλλά απ’ την άλλη, η ψυχή των παιδιών είναι τόσο αγνή που καταλαβαίνει αμέσως την αλήθεια, ότι ο Χριστός είναι ο Θεός μας και είναι πάντα πρόθυμη να την ακούει.
- Τι λέγατε; λέει ο πατέρας του Νικόλα.
- Μπαμπά μην ξαναπείς ποτέ ότι τα Χριστούγεννα είναι μόνο για τα παιδιά, ο Χριστός μπαμπά δε γεννήθηκε μόνο για τα παιδιά. Γεννήθηκε για όλους και για σένα που είσαι μεγάλος και για μένα. Και μας αγαπάει όλους. Και εμείς σήμερα Τον ξεχάσαμε μπαμπά, κανείς μας δεν τον θυμήθηκε. Κοίτα στολίσαμε δέντρο και ξεχάσαμε γιατί το στολίσαμε. Φάγαμε και ξεχάσαμε γιατί τρώμε. Δεν θα το ξανακάνουμε αυτό μπαμπά, ποτέ, τ’ ακούς; Ποτέ! Δεν κάναμε Χριστούγεννα σήμερα, αλλά από δω και πέρα θα κάνουμε κάθε μέρα, γιατί ο Χριστός μπορεί να γεννηθεί στην καρδιά ενός ανθρώπου οποιαδήποτε στιγμή. 


Ο μπαμπάς του Νικόλα τον κοιτούσε σαστισμένος. Δεν καταλάβαινε αυτά που άκουγε. Τι είναι αυτό που λέει ο γιος μου, σκεφτότανε… Κι όμως ήρθε η στιγμή που η επιμονή του Νικόλα μετέδωσε στην οικογένειά του το μυστικό των Χριστουγέννων. Ο Νικόλας είχε κάνει τον Χριστό φίλο του και τον είχε καλέσει να κατοικήσει στο σπίτι τους. Έτσι σιγά-σιγά έμαθαν να ζουν όλοι μαζί μια ζωή κοντά στον Θεό, με εξομολόγηση, εκκλησιασμό, προσευχή και νηστεία, ελεημοσύνη και αληθινή αγάπη για τους ανθρώπους. Η φιλία του Χριστού έγινε για τον Νικόλα το πιο πολύτιμο δώρο της ζωής του. Τα χρόνια περνούσαν και θα μεγάλωνε, αλλά ποτέ δεν θα ξεχνούσε την παράξενη ιστορία του κυρ-Γιάννη, που άλλαξε τη ζωή της οικογένειάς του και έγινε αιτία για να μάθουν να γιορτάζουν αληθινά Χριστούγεννα!
Καλά Χριστούγεννα σημαίνει να κάνω φάτνη την καρδιά μου για να γεννηθεί ο Χριστός.

Λένα Κόγια
Κοινωνία προσώπων Γαλιλαία
galilaia@freemonks.gr
ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2010/12/t.html#ixzz18SgGWIMH