Αθήνα, μάνα μου...

Από τον Πιτσιρίκο

Χτες το βραδάκι, εκεί που τα πίναμε με τα παιδιά στο καφενείο του Αντρίκου στη Νίσυρο, ήμουν πολύ στενοχωρημένος. «Τι έχεις, ρε πιτσιρίκο;» μου λένε κάποια στιγμή. «Ρε μάγκες, δεν θα το πιστέψετε, νοστάλγησα το Σύνταγμα». «Μπες στο διαδίκτυο να το δεις σε live streaming» μου λέει ένας φίλος. «Ποιο διαδίκτυο, ρε» πετάγεται ο Νικόλας, «σηκωθείτε, θα πάμε με το ελικόπτερο». «Πού θα πάμε με το ελικόπτερο;» «Στο Σύνταγμα!».

Νόμιζα πως μου έκανε πλάκα αλλά, τελικά, το εννοούσε. Κατεβήκαμε στο λιμάνι, μπήκαμε σε ένα Σινούκ -που ήταν παρκαρισμένο στην προβλήτα- και ήρθαμε στην Αθήνα. Κάναμε και μια στάση στην Πάρο, για να σηκώσουμε λεφτά από το ATM, να χαρτζιλικώσουμε το πλήρωμα του ελικοπτέρου.

Δεν ήθελαν να μας πάρουν λεφτά γιατί είναι όλοι θαυμαστές μου, οπότε αναγκάστηκα να τα πετάξω μέσα στην καμπίνα. Είχε και αέρα από τους έλικες – πετούσαν τα ευρώ δεξιά κι αριστερά. Ευρωθύελλα.

Αλλαγμένη μου φάνηκε η Αθήνα μετά από απουσία μερικών ωρών- εννοείται πως, μόλις κατέβηκα από το ελικόπτερο, γονάτισα και φίλησα το χώμα.

Φυσικά, πριν πάμε στο Σύνταγμα, περάσαμε πρώτα από την ισπανική πρεσβεία, για να χαιρετήσουμε αγωνιστικά τους Ισπανούς συντρόφους που έχουν κάνει κατάληψη, απαιτώντας από την κυβέρνησή τους να πιέσει τη δική μας, ώστε να αποπλεύσουν τα καράβια που βρίσκονται στα ελληνικά λιμάνια με ανθρωπιστική βοήθεια για τη Γάζα. Πολύ χάρηκαν που με ξαναείδαν.