Της Εκπαίδευσης (1)

Του Θανάση Νικολαΐδη
ΕΝ προλάβαμε το «μισητό 35/άρι», δεν το γευτήκαμε, αλλά ξέρουμε την ιστορία του. Τόσες δραχμές, κατά μάθημα και κατά κεφάλι εξεταζόμενου φοιτητή/τριας, εισέπραττε ο καθηγητής εκείνου του καιρού. Τα έβγαζε με «αίμα» ο γονιός, τα τσέπωνε ασμένως ο καθηγητής και το «σύστημα» μακροημέρευε. Μέχρι που ο «Γέρος της Δημοκρατίας» έφερε την αλλαγή στα Πανεπιστήμια, καταργώντας και τα εξέταστρα της ντροπής.
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ  η 7/ετία, με το μόνο καλό της πως ο αντικομουνισμός  έμεινε έξω απ’ τις προθέσεις του δασκάλου για αξιολόγηση του φοιτητή. Κατά τα άλλα, η καταδιωκτική διάθεση κατά των κομουνιστών και των αντιφρονούντων κυριάρχησε στα αμφιθέατρα, τις
συγκεντρώσεις και τις παρέες. Με το «Σπουδαστικό της Ασφάλειας» να κάνει θραύση. Στελεχωμένο με φοιτητές-αστυνομικούς που σπούδαζαν και με άλλους που δήθεν σπούδαζαν. Κι όσο διαρκούσαν οι σπουδές του δημοκράτη φοιτητή, οι παραπάνω τον «ζωγράφιζαν». Για να πάει στον στρατό φακελωμένος, με τη νέα…σοδιά (πληροφοριών) να εμπλουτίζει εκείνην των γονιών του (και των συγγενών του!). Και η συνέχεια; Οι γόνοι των «εθνικοφρόνων» θα όδευαν για τη Σχολή με τα σιρίτια και το αστεράκι, ενώ τα «μιάσματα» με τους «συνοδοιπόρους» θα μέτραγαν τις μέρες της καταπίεσης στους στρατώνες των τυράννων. Με τους καραβανάδες να’ χουν το πάνω χέρι στη σχέση τους με δημοκρατικούς αξιωματικούς.
ΚΑΙ το άσυλο; Είχε λόγους να υπάρχει ως πανάρχαιος θεσμός, αλλά τα…παλικάρια το παραβίασαν επιδεικτικά  μπαίνοντας με τανκ και ρίχνοντας  την πόρτα, για να ακολουθήσουν οι…Ντερτιλήδες με το πιστόλι(!). Και οι φοιτητές; Δεν είχαν λόγο και λόγους για την επιλογή του καθηγητή. Τότε, η «έδρα» ήταν μακρινή όσο και η ονοματοκρατία που την όριζε. Με τις εκλεκτικές συγγένειες να (δι)ορίζουν πρόσωπα σε πόστα και τον καθηγητής απρόσιτο, μακρινό και…αλάνθαστο. Με τον φάκελό του λευκό και τη σφραγίδα της «εθνικοφροσύνης» να πιστοποιεί την καταλληλότητα, ενίοτε και τις ικανότητές του(!).
ΚΙ  έψαχνε ο κόσμος για  μια λέξη ελπίδας  στους λόγους των  καθηγητάδων. Τους περίμενε μπροστάρηδες για τη δημοκρατία κι αυτοί (κάποιοι…αρκετοί) έτρεχαν στη Συμβουλευτική του Παπαδόπουλου. Πέρα απ’ τους λίγους, τους ελάχιστους που αντιστάθηκαν και αποχαιρέτισαν την έδρα τους. Οι άλλοι πόνταραν στους φοιτητές που ξεσηκώθηκαν, για να σπεύσουν εκ των υστέρων. Για κοινοβουλευτική έδρα και άλλοι για να συμπληρώσουν τη λίστα των…υπεράριθμων «αντιστασιακών» (συνεχίζεται).