Ποια…ηλεκτρική καρέκλα;

Του Θανάση Νικολαΐδη
 «ΠΟΛΕΜΟΣ είναι  όταν αλληλοσκοτώνονται  άνθρωποι που δεν  γνωρίζονται μεταξύ τους, γιατί αυτοί  που γνωρίζονται  καλά μεταξύ τους  δεν μπόρεσαν να  τα βρουν». Κι αν  στοιχίζει ψυχές  και δάκρυα, φέρνει  και κέρδη στους δημιουργούς του. Άρα έχουν κάθε λόγο να τον διεξ(αγ)άγουν νικηφόρα.
ΜΕ  τους άλλους…νεκρούς, τους καθημερινούς, το θέμα αλλάζει. Οι νομοθέτες δεν  έχουν παρόμοιους λόγους να νοιαστούν  για τις ζωές των  πολιτών. Ούτε να τιμωρήσουν τον «εχθρό», ούτε να κλάψουν για δολοφονημένους από «άτακτους». Γι αυτό και
συμπεριφέρνονται αδιάφορα για τους εγκληματίες του κοινού εγκλήματος. Έτσι νιώθουν τη δημοκρατία, απ’ τους μακρινούς θώκους της εξουσία (και «ξένος πόνος ξέγδαρμα»). Δεν δίνουν πεντάρα για τις κοινωνίες που ανησυχούν, για τον πολίτη που δεν λέει να ησυχάσει.
ΜΙΑ-δυο, λοιπόν και ο νόμος  καθαρίζει για  τον δολοφόνο (αντί να τον…καθαρίσει). Κι αν εμπνεύστηκαν το ηλίθιο πλην…σωτήριο «περί προσωπικών δεδομένων», το’  καναν για πάρτη  τους. Μη πιαστεί  και δικαστεί ο  παιδόφιλος, μη καταδικαστεί ο βιαστής κι ο δολοφόνος ο δολοφόνος, μη φανεί απάνθρωπος ο νομοθέτης που μετράει τον (ξένο) πόνο με ξένο αίμα.
ΔΕΝ οπλοφορούν οι αστυνομικοί  στη Νορβηγία και  είναι δικαίωμα τους. Κοινωνικό και  ιστορικό. Κατά τα ήθη και την πρακτική των «κρυόκωλων» που δεν γνώρισαν πολέμους και εμφυλίους, μελαγχολούν για το κλίμα τους και αυτοκτονούν ατομικά και ομαδικά. Ωστόσο, ο υπόλοιπος κόσμος τους θέλει πρακτικούς και λυσιτελείς μπροστά στο δίκαιο και την αδικία.
ΣΚΟΤΩΣΕ μαζικά ο εγκληματίας  του Όσλο κι αυτοί  του φέρονται με το γάντι. Με την νομοθεσία  τους που δεν προβλέπει  πλέον των 21 χρόνων κάθειρξη, λες και  η ηλεκτρική καρέκλα  είναι αμαρτία  και το εκτελεστικό  αποσπάσιμα είναι  έγκλημα. Λες και  θα κερδίσουν το (γειτονικό) βραβείο Νόμπελ και ο κόσμος θα καμαρώσει για τους μακρινούς βόρειους εξανθρωπισμένους Βίκινγκς και τον «πολιτισμό» τους.
ΤΙ  κι αν ένας γονιός τον  καθαρίσει «συμπληρώνοντας» τον νόμο; Ποιος  θα βρεθεί για να (κατα)δικάσει  τη μάνα που πονάει το ίδιο σε Ανατολή και Δύση για το χαμένο της παιδί; Έπρεπε να προλάβουν τους δολοφόνους οι «κρυόκωλοι» και τ’ άφησαν. Όφειλαν να ρίξουν μια ματιά στους νόμους και την πρακτική του «φαρ ουέστ» και να πάρουν τα καλά του. Εκεί μαζεύτηκαν κάθε καρυδιάς καρύδια κι έκαναν κράτος. Με την ηλεκτρική καρέκλα και τον «νόμο του Λιντς» (για ειδεχθή εγκλήματα) και οι ευρωπαίοι μη τους…σνομπάρουν-κακό του κεφαλιού τους.