Ποιοί φάγανε τον Γιώργο

Απ’ όσα απίστευτα συνέβησαν το κολασμένο δεκαήμερο που προηγήθηκε τού σχηματισμού της κυβέρνησης Παπαδήμου, θα αποτολμήσω να φωτογραφήσω μια μικρή πτυχή. Άλλωστε, για να γραφτούν όλα κι από όλες τις πλευρές, δεν θα αρκούσε ούτε ο όγκος της πιο φλύαρης εγκυκλοπαίδειας που κυκλοφόρησε ποτέ, της πάλαι ποτέ Μεγάλης Σοβιετικής. Όσα γράφω εδώ, αποτελούν προϊόν πρωτογενούς ρεπορτάζ και ίσως εξηγούν μερικές από τις παράλογες κινήσεις που σφράγισαν αυτή την παλαβή ιστορία.
Ήδη από τα μέσα Ιουνίου είχε αρχίσει να σχηματίζεται στο επιτελείο του πρωθυπουργού η πεποίθηση ότι κάποιος αόρατος εχθρός έχει βάλει μπροστά ένα σχέδιο «να φάει τον Γιώργο». Από τις παραιτήσεις των βουλευτών (Φλωρίδης, Νασιώκας) που οδήγησαν στον διορισμό Βενιζέλου στις 16 Ιουνίου μέχρι σήμερα που μετακόμισε στην Ιπποκράτους, ένας ολόκληρος κόσμος γύρω από τον Παπανδρέου πιστεύει...

...ακραδάντως πως όσα συνέβησαν ήταν προϊόν συνωμοσίας. Δεν έχω ιδίαν αντίληψη αν ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός το πιστεύει και σε ποιό βαθμό, εικάζω όμως πως ναι.

Κι όταν λέω επιτελείο, μη φανταστείτε τη Βάρτζελη, τον Αθανασάκη, τον Ελενόπουλο, τον Ρέππα, τον Καστανίδη και τον Πετσάλνικο. Φανταστείτε έναν κανονικό στρατό συμβούλων, υπουργών, βουλευτών, διοικητών, προέδρων και κομματικών, που κινούνται άμεσα ή έμμεσα γύρω από τον κάθε πρωθυπουργό. Η δημιουργία ενός αόρατου «εχθρού» πέραν των φανερών και αναμενόμενων (π.χ. τα άλλα κόμματα), αποτελεί βασική και αυτοματοποιημένη αρμοδιότητα κάθε επιτελείου εξουσίας που σέβεται τον εαυτό του. Ο αόρατος αυτός εχθρός που υποτίθεται ότι εξαπολύει έναν ύπουλο και ασύμβατο πόλεμο εναντίον κάθε κυβέρνησης, αποτελεί το μόνιμο άλλοθι των επιτελείων για τη σταδιακή αποτυχία των κυβερνητικών πολιτικών τους και την βαθμιαία συρρίκνωση της λαϊκής τους  αποδοχής. Η ανάγκη δε αντιμετώπισης αυτού τού καταχθόνιου αντιπάλου, συσπειρώνει το εσωτερικό τού κυβερνητικού στρατεύματος, ακινητοποιεί κάθε αντιπολιτευτική κίνηση, νομιμοποιεί τις πρωτοβουλίες που λαμβάνει το σύστημα εξουσίας και εκλογικεύει κάθε παραλογισμό που εκπορεύεται απ’ αυτό.

Μια ενδιαφέρουσα αφήγηση των πραγμάτων από τον Δημήτρη Καμπουράκη εδώ.

Παραπολιτική