Οι αγώνες των φοιτητών… reloaded

Λίγες μέρες μόνο πριν από τον εορτασμό της 38ης επετείου του Πολυτεχνείου και της πρώτης επετείου μετά την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, στο κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο επικρατεί συνολικά αναβρασμός, έντονη απογοήτευση και αγανάκτηση.

Το άσυλο, που αποτέλεσε μια κατάκτηση των φοιτητών σε μια περίοδο έξαρσης, στο Πολυτεχνείο που πρωτοστάτησε στον αγώνα αλλά και στα μετέπειτα χρόνια για ανθρώπους που ανέπτυξαν έντονα ενεργή πολιτική δράση, πρέπει να περιφρουρείται από τους ίδιους τους φοιτητές, που μπορούν να απομονώσουν οτιδήποτε δεν είναι υγιές και γόνιμο.

Με την κατάργηση του, παρεμβαίνουν στις δομές του φοιτητικού κινήματος, και αφού πρώτα έχουν «τσαλακώσει» τις οικογένειες των φοιτητών με μια σειρά οικονομικών μέτρων και μέτρων στον χώρο της παιδείας, που στην ουσία ισοδυναμούν με την ιδιωτικοποίηση της, ζητούν και την ιδεολογική «απαλλοτρίωσή» τους, με τη μη οργάνωση και δράση των φοιτητών.

Δεν είναι παρά ένα μέτρο ιδεολογικής χειραγώγησης των φοιτητών, ένα μέτρο που… υπονοεί ότι το φοιτητικό κίνημα θα πρέπει να είναι αμέτοχο. Ένα πειθήνιο όργανο που θα συμφωνεί και θα δέχεται τα νέα μέτρα.

Όσον αφορά άλλωστε στο άσυλο, είναι γνωστό πως πρόκειται για μια διαχρονική, ιστορική σταθερά, με τις συζητήσεις περί κατάργησης να απασχολούν τον δημόσιο διάλογο με… εκνευριστική επιμονή. Τώρα απλώς βρέθηκε και η κατάλληλη συγκυρία, για να πληγεί περισσότερο.

Πρέπει να ξέρουμε βέβαια πως, οποιαδήποτε στιγμή οι αγώνες μπορεί να κατασταλούν. Και αυτό οξύνει ακόμα περισσότερο την ανάγκη της περιφρούρησης τους από τους ίδιους τους φοιτητές, καθώς ενεργοποιεί πρόσθετα αντανακλαστικά, για να δώσουν όρκο στη μνήμη των αγωνιστών του Πολυτεχνείου να μην εφαρμοστούν αυτά τα βάρβαρα μέτρα στην παιδεία. Οι αγώνες θα  έχουν συνέχεια. Όχι ως ρητορικό σχήμα. Αλλά ως δέσμευση ζωής, για κάθε γενιά.

Μπορεί να έχουν γίνει σημαντικές προσπάθειες μέχρι τώρα, οι φοιτητές όμως δεν έχουν αναπτύξει τη δράση που θα έπρεπε, συγκριτικά με τις απαιτήσεις των καιρών. Με αφορμή λοιπόν την επέτειο του Πολυτεχνείου, δεν πρέπει τα κεκτημένα τόσων χρόνων να χαριστούν τόσο απλά.

Ωστόσο, είναι επιτακτική ανάγκη να καταφέρουν οι φοιτητές να «περιφρουρήσουν» τους αγώνες αυτούς, τόσο από τις κρατικές επιταγές όσο και από την ιδεολογική χειραγώγηση μέσω μηχανισμών που θέλουν να… βάλουν στο χέρι το φοιτητικό κίνημα και να το προβοκάρουν.

ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΠΡΟΦΗΤΟΥstatesmen.gr