Δει δη χρημάτων(;)

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΑΛΛΑ προβλήματα (της Παιδείας) περιμέναμε, άλλα μας προέκυψαν. Μετά τον νόμο που καθυστέρησε για δεκαετίες, ήρθε η ώρα των…χρημάτων. Κι αν ο νέος Υπουργός ισχυρίζεται πως «ουκ ήλθον καταλύσαι αλλά πληρώσαι» (τον νόμον), το πρόβλημα παραμένει και απειλούνται καταστάσεις και μελλούμενα από εκείνα τα γνωστά των «επαναστατημένων νιάτων».

ΚΑΙ, βέβαια, δεν βιώνουμε καταστάσεις που «επιβάλλονται» ξεσηκωμοί, ωστόσο, τους περιμένουμε. Από μεγάλη μερίδα φοιτητόκοσμου-προέκταση της κοινωνίας-που δεν έμαθε να πειθαρχεί. Γιατί; Γιατί είναι, από χρόνια ο κομματισμός «δευτέρα φύσις» του σπουδαστή και τα κόμματα έμπασαν τον φοιτητή στα δικά τους. Του μετέδωσαν τον…καημό τους, τον έχρισαν αρωγό για τον δικό τους «αγώνα», για να τον αφομοιώσει το «σύστημα». Κι έγιναν τα πανεπιστήμια προθάλαμος της πολιτικής. Ένα μεγάλο «οίκημα» με διαμερίσματα καθένα με το ταμπελάκι του στην πόρτα κι όποιος προλάβει. Κόμμα και πολιτικός, και με τον φοιτητής/φοιτήτρια ψευδοήρωα, σε καιρό «ειρήνης».

ΜΕ την εγγραφή του ο φοιτητής, γράφονταν και στο κόμμα. Κι αν ήθελε να στρωθεί στο διάβασμα, απ’ την πρώτη μέρα και, μελετώντας να αποτοξινωθεί απ’ τα αποστηθισμένα της λυκειακής του «μόρφωσης», δεν ήταν κατορθωτό. Του την έπεφταν παλιοί, έμπειροι και περπατημένοι, τον έσερναν στη μεγάλη αίθουσα με τα κομματικά τους τραπεζάκια σε παράταξη και με την εγγραφή του δεδομένη. Με τη φοιτήτρια στο διπλανό τραπέζι σταυροπόδι και τον «αγωνιστή» συνάδελφο προστάτη, αρωγό και διαφωτιστή.

ΗΡΘΕ το πλήρωμα του χρόνου για καταργήσεις και προσαρμογές, ψηφίστηκε ο νόμος για το άσυλο και τους «αιώνιους», περιορίστηκε ο ρόλος των κομμάτων για την επιλογή πρυτάνεων κ.ά που δεν έχουν σχέση άμεση με χρήμα. Κι εμείς που περιμέναμε…τριτοβάθμια τάξη και πειθαρχία χαμογελάσαμε στην προοπτική. Μπήκαν σε μια σειρά τα πράγματα, συλλογιστήκαμε, υπάρχουν(;) πράγματα άσχετα με το χρήμα. Και πριν αλέκτωρ λαλήσει, προέκυψε το πρόβλημα (χρημάτων), για να γίνει ποσοτικό το ποιοτικό. «Δει δη χρημάτων», αλλιώς περίμενε…πανεπιστημιακά δεινά και ξεσηκωμούς. Με το οικονομικό να λειτουργεί ως εφαλτήριο για κάποιους πρυτάνεις που ήθελαν τον νόμο στα μέτρα τους.

ΚΑΙ, βέβαια, έχει την (πρακτική) λογική του ο κ. Μπαμπινιώτης επιμένοντας στην (οικονομική) τακτική του παρελθόντος. Ωστόσο, μην ανάγουμε στο οικονομικό τα προβλήματα της Εκπαίδευσης. Δεν κλείνουν τα πανεπιστήμια, όταν δεν υπάρχει χρήμα. Κλείνουν όταν τα κλείνουν. Καθηγητές χωρίς το μεράκι του δασκάλου, φοιτητές χωρίς τη δίψα της γνώσης.