Ομογενείς(!;)

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΔΕΝ είμαστε ρατσιστές, δεν δηλώσαμε τοπικιστές ή «εθνικόφρονες», ωστόσο, η πρόκληση είναι στα πόδια μας και βγάζει μάτι. Σε μικρές πλατείες και με τη μπύρα ακουμπισμένη δίπλα στα χαρτά της τράπουλας, περνούν τη μέρα τους «ομογενείς». Ζουν καλοζούν (τηρουμένων των αναλογιών και σε περίοδο κρίσης) βιώνοντας τον «Ξένιο Δία» και χωρίς σκέψεις επαγγελματικές, τυραννικές. Καθάρισαν οι ελληνικές κυβερνήσεις (λέγε με, κατ’ εξοχήν, Σημίτη) και η ελληνοιποίησή τους δεδομένη. Με τα «χαρτιά « στη τσέπη (ενίοτε πλαστά) και το όνομα

παραλλαγμένο, για να φαντάζει ελληνικό.

ΚΑΙ πλάκωσαν ελληνορώσοι δηλώνοντας ελληνοπόντιοι, για ν’ ανοίξουν οι πόρτες. Για θέσεις σε ελληνικά νοσοκομεία και πόστα του ΕΣΥ κι ας η βαριά τους προφορά προδίδει την προέλευση και την…ελληνικότατα τους. Κι από δάνεια; Άτοκα και «κινήθηκε» η οικοδομή», σύνταξη χωρίς ένσημα δικά τους και η…ανεργία δικιά μας. Των παιδιών μας, που δυσκολεύτηκαν να καταλάβουν το κομματικό παιχνίδι των πολιτικάντηδων που θα πούλαγαν τη μάνα τους για την ψήφο. Κι αν το μετάνιωναν και «μας την έκαναν» οι…ομογενείς; Αν δεν τους προσφέραμε τα κίνητρα τους κι έπαιρναν το αεροπλάνο της γραμμής για Γεωργία και Ουκρανία, Τσετσενία και Ρωσία; Γι αυτό και το ράθυμο ελληνικό κράτος ξύπνησε και λειτούργησαν τα αντανακλαστικά του. Διαβατήριο και σε μια βδομάδα(!) και η…ψήφος εξασφαλισμένη, πριν μας φύγουν.

ΚΑΙ μείναμε με την ανεργία μας στα χέρια τους, παγιδευμένοι στους πρακτικούς κανόνες που εξασφαλίζουν τη σύνταξη στους «ομογενείς» χωρίς καν ένα ένσημο στην Ελλάδα και με την Ελλάδα να αγκομαχάει στον ανήφορο. Και, βέβαια, είναι παρακινδυνευμένο να αποδίδεις την κακοδαιμονία της αφύλαχτης Πολιτείας στους «ομογενείς» και μόνο. Αυτοί, τουλάχιστον, χορτάτοι και με τη σύνταξη «βρέξει- χιονίσει» ελληνικού δημοσίου, δεν πρόκειται να σκοτώσουν για μια φραντζόλα. Ωστόσο, όπως τόσοι και τόσοι, εισαγόμενοι απ’ τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και ανεξέλεγκτοι στην ανοχύρωτη Ελλάδα, νιώθουν προστατευόμενοι απ’ τη «δημοκρατία» μας που ίσως ποτέ δεν ένιωσαν στον τόπο τους. Κι αν οι «εκεί» χαίρονταν με το φευγιό τους, οι «εδώ» κουμπώνουμε τον γιακά μας για την…αναφυλαξία.

Η μπύρα τους αφημένη στο σκαλί και το χαρτάκι καθημερινό να τους σκοτώνει την ώρα πλήξης τους είναι το «εικαστικό» μέρος μιας αψυχολόγητης πολιτικής πράξης των εθνοπατέρων μας. Και οι πλατειούλες; Είναι οι ονειρεμένες πλατείες των πολιτικών μας, διψασμένων για ψήφο και με δικά μας…έξοδα.