Με ζητούμενο την αλήθεια...

Κοσμάς Βίδος

Παρακολουθώντας ξανά στη δημόσια τηλεόραση τον «Χριστό ξανασταυρώνεται» του Βασίλη Γεωργιάδη (βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη) συγκινήθηκα. Αρχικά απόρησα για...
τη δύναμη που είχε ακόμη ένα «γερασμένο» τηλεοπτικό σίριαλ. Το προϊόν μιας εποχής «πρωτόγονης» για τη μικρή οθόνη (παραγωγής 1975 - 1976): ελάχιστα τα τεχνικά μέσα, περιορισμένες οι δυνατότητες της κάμερας, αμήχανοι συχνά οι θεατρικοί ηθοποιοί που δεν κατείχαν τις απαραίτητες για μια αληθοφανή τηλεοπτική ερμηνεία τεχνικές μπροστά στην κάμερα.

Ομως είναι τόση η δύναμη όσων λέγονται και γίνονται, που παρασύρεσαι. Είναι και κάτι άλλο: αυτό που παρακολουθείς δεν σου είναι ξένο. Οι τρόποι, οι συμπεριφορές, οι χαρακτήρες, όλα είναι γνωστά, τα έχεις ζήσει ή στα έχουν διηγηθεί εκείνοι που τα έζησαν. Η Ελένη Ζαφειρίου μοιάζει με τη γιαγιά που είχαμε όλοι στο χωριό. Οι παπάδες που ερμηνεύουν ο Λυκούργος Καλλέργης και ο Νίκος Χατζίσκος είναι γνώριμοι σε μας από τα παιδικά χρόνια του σχολικού εκκλησιασμού. Ο γερο-Λαδάς του Δήμου Σταρένιου είναι επίσης ένας χαρακτήρας που ευδοκίμησε στων «Ελλήνων τις κοινότητες». Και τη χήρα της Νίκης Τριανταφυλλίδη την ερωτευτήκαμε ως παιδιά χωρίς να τολμήσουμε να το εκδηλώσουμε.

Είναι Ελλάδα ο «Χριστός» με τα χαμηλά σπίτια και τους χωμάτινους δρόμους. Γι' αυτό και μιλάει ακόμη μέσα από τις θολές, κακοπαθημένες κόπιες του σε όλους εμάς που φέρνουμε την Ελλάδα μέσα μας, με τα καλά και τα κακά της.
Αυτή η πολυδιάστατη «ελληνικότητα» και η αλήθεια της, που ανάγουν τη σειρά σε ένα διαχρονικό προϊόν, είναι όμως το στοιχείο που λείπει από τις περισσότερες σύγχρονες τηλεοπτικές παραγωγές. Οπως, π.χ., από τα πρόσφατα «Πίσω στο σπίτι» και «Με τα παντελόνια κάτω». Και τα δύο σίριαλ είναι ευπρόσωπα. Επιπλέον, η κοινή θεματολογία τους που αναφέρεται στην οικονομική κρίση μάς αφορά όλους. Ομως το γλυκό δεν δένει. Επειδή εμείς δεν έχουμε γονείς σαν εκείνους που βλέπουμε στο σπίτι των Ακίνδυνων ούτε στο κάμπινγκ του Σεραφείμ.

Δεν σκεφτόμαστε, συμπεριφερόμαστε, αντιδρούμε με τον τρόπο που συμπεριφέρονται οι ήρωές τους. Δεν τους έχουμε συναναστραφεί ποτέ γιατί δεν υπάρχουν στην καθημερινότητά μας. Οχι, δεν επιχειρούμε να συγκρίνουμε δύο εύπεπτες ψυχαγωγικές σειρές με τον «βαρύ» «Χριστό». Μόνο υπενθυμίζουμε ότι η συνταγή της επιτυχίας για κάθε παραγωγή που απευθύνεται στο ευρύ κοινό, είτε βασίζεται σε μυθιστόρημα, είτε σε ξένο σίριαλ, είτε πρόκειται για πρωτότυπο προϊόν, αφορά την αλήθεια των χαρακτήρων και των καταστάσεων.

Αν στον «Χριστό» αυτό που μιλάει μέσα μας είναι η ανάμνηση εκείνου που ήμασταν, εκείνου που μας ανάθρεψε, στις νέες σειρές το ζητούμενο πρέπει να είναι αυτό που γίναμε, αυτό που πραγματικά είμαστε. Μόνο τότε η από τηλεοράσεως μυθοπλασία θα ξεπεράσει το στάδιο της καρικατούρας και θα υποδεχτεί πραγματικούς ανθρώπους.

"Οn air" (BHMA)
http://nonews-news.blogspot.gr/2013/05/blog-post_3879.html#more