Μ-Λ ΚΚΕ: Η νέα “κυβέρνηση τετραετίας” που σχεδιάζουν δεν πρόκειται να μακροημερεύσει

Τώρα η κυβέρνηση Τσίπρα κραδαίνοντας την “έγκριση” και τη “νωπή” λαϊκή εντολή που επικυρώνει και νομιμοποιεί τη μνημονιακή της πολιτική, είναι έτοιμη να προχωρήσει  σε μια γενικευμένη  επίθεση για την εφαρμογή  του νέου τριετούς μνημονίου, του μοναδικού κυβερνητικού προγράμματος, που θα επιφέρει μια ακόμη πιο συντριπτική  σύνθλιψη  του λαϊκού εισοδήματος, νέες μειώσεις  μισθών και συντάξεων, κατάργηση  του ΕΚΑΣ, εκτίναξη της φοροληστείας μέσω  του ΦΠΑ και της μονιμοποίησης του ΕΝΦΙΑ, νέες απολύσεις, μαζικό εξευτελιστικό  ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, μια πολιτική υποτέλειας και υποδούλωσης στα συμφέροντα  των ιμπεριαλιστών και ευθυγράμμισης  στη φιλοπόλεμη πολιτική τους στη Μ. Ανατολή, τη Συρία.

Οι κάλπικες προεκλογικές  υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ  για “παράλληλο πρόγραμμα” θα αποδειχθούν  μια σκέτη απάτη. Όλα τα βάρβαρα  μέτρα του τρίτου μνημονίου  που πέρασαν τον Αύγουστο και δεσμεύτηκαν στα μεγάλα αφεντικά τους θα εφαρμοστούν  επαυξημένα  και απαρέγκλιτα όπως προστάζουν σε όλους τους τόνους οι ξένοι και ντόπιοι δυνάστες. Αν θα δοθούν  κάποια ψίχουλα ελάφρυνσης  με τη μορφή μελλοντικής “επιμήκυνσης” του χρέους και υποσχέσεις για “ανάπτυξη” αυτά θα είναι η χρυσόσκονη προκειμένου  να περάσει με τις λιγότερες αντιστάσεις η βάρβαρη μνημονιακή πολιτική.

Ωστόσο, αν το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών παρουσιάζεται με αυτές τις αρνητικές  συνέπειες δεν θα πρέπει η πρώτη δυσμενής όψη του να επισκιάσει  την άλλη πλευρά του.

Ότι εμφανίζεται ως ένα αποτέλεσμα που βρίσκεται σαφώς  σε δυσαρμονία  με την υπαρκτή, εκφρασμένη  και διευρυμένη λαϊκή οργή και αγανάκτηση, όπως εκφράστηκε  ακόμα και στο πρόσφατο δημοψήφισμα.

Αν στις εκλογές του Σεπτέμβρη  αυτό δεν εκφράστηκε  στην έκταση και την ένταση που θα μπορούσε, κάθε άλλο  παρά θα πρέπει  να βγει  το συμπέρασμα  ότι υποχώρησε  ή έπαψε  να υφίσταται η λαϊκή οργή και αγανάκτηση.

Εξάλλου το εκλογικό αποτέλεσμα όχι μόνο δεν δικαιολογεί τους πανηγυρισμούς  του ΣΥΡΙΖΑ αλλά πιστοποίησε για άλλη μια φορά πως τα κυρίαρχα κόμματα αδυνατούν να επανεγκλωβίσουν  τις λαϊκές μάζες που αποδεσμεύονται από την επιρροή τους. Χαρακτηριστικά, τα πέντε κόμματα  που ψήφισαν το μνημόνιο, είχαν όλα μεγάλες εκλογικές απώλειες που αθροιστικά φθάνουν τους 900.000 ψηφοφόρους σε σχέση με τις εκλογές του Γενάρη. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε 320.000, η ΝΔ 200.000, το Ποτάμι 150.000, οι ΑΝΕΛ 93.000, το ΠΑΣΟΚ 130.000 αν αθροίσουμε τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ, του ΚΙΔΗΣΟ και της ΔΗΜΑΡ το Γενάρη.

Στο τεράστιο ποσοστό της αποχής – προστέθηκαν, σε απόλυτους αριθμούς, άλλες 770.000 σε αυτούς που απείχαν στις εκλογές του Γενάρη- περιλαμβάνεται ένα σημαντικό τμήμα αμφισβήτησης και άρνησης της μνημονιακής  πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός αυτό, καθώς και οι εκλογικές  απώλειες όλων των μνημονιακών  κομμάτων, αποτελούν  στοιχεία που  μόνο συνθήκες πολιτικής σταθερότητας δεν προοιωνίζονται.

Η βαθιά και παρατεταμένη κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος, που έκφρασή της  είναι η διαδοχική αλλαγή πέντε κυβερνήσεων  στο διάστημα της τελευταία εξαετίας, όχι μόνο δεν φαίνεται να ξεπερνιέται με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυρίαρχη δύναμη, αλλά όλα δείχνουν πως το στένεμα και  η συρρίκνωση της εκλογικής βάσης των κυρίαρχων μνημονιακών κομμάτων θα παρατείνει την πολιτική αστάθεια και αβεβαιότητα και η νέα “κυβέρνηση τετραετίας” που σχεδιάζουν  - όπως και όλες οι προηγούμενες -  δεν φαίνεται να μακροημερεύει. Ο εξαναγκασμός  σε παραίτηση του Δ. Καμμένου  την ίδια μέρα που ορκίστηκε  η κυβέρνηση  είναι ένα πρώτο δείγμα.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, συνεχίζοντας  να φορτώνει όλα τα βάρη στο λαό και χαλκεύοντας  νέα δεσμά εξάρτησης  και υποτέλειας, θα οδηγήσει αναπόφευκτα  στην όξυνση  όλων των εσωτερικών  αντιθέσεων, επιβεβαιώνοντας  ξανά και ξανά πως καμιά  αντιδραστική “τάξη”  και καμιά πολιτική σταθερότητα δεν μπορεί να στηριχθεί πάνω στην πείνα, την εξαθλίωση και τη δυστυχία  του λαού.

Εξάλλου δεν πρέπει να ξεχαστεί  κάτω από τη σκιά του εκλογικού αποτελέσματος πως η αντιλαϊκή πολιτική δεν αντιμετωπίζεται μέσα από τις κάλπες που στήνουν όποτε θέλουν οι κυρίαρχες δυνάμεις, αλλά μέσα από τους μαζικούς, εξωκοινοβουλευτικούς  αγώνες που μπορούν να αναπτύξουν οι λαϊκές μάζες. Και τέτοιοι αγώνες παρά την κάμψη και υποχώρηση που σημειώνεται, αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν την επόμενη περίοδο.