Ο λαβύρινθος του εαυτού και της κοινωνίας

 

Άννα Δεληγιάννη -Τσίουλπα

 Η  ελληνική οικογένεια ως χώρος των προσωπικών δεδομένων, της ιδιωτικής λύσης και κάθε προσωπικού προβλήματος ,νοσεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό και δεν θα ιαθεί, απλώς, γιατί δεν αποδέχεται την  ασθένεια.

Κι αν θεραπαινίδα των νοσηρών καταστάσεων της κοινωνίας θεωρείται η παιδεία ,έφτασε ο καιρός που εμμέσως πλην σαφώς μας λέει: απελθέτω απ’ εμού το

ποτήριον τούτο.

Έτσι,η κοινωνία που συναπαρτίζεται από μέλη και οικογένειες κατάντησε αχαλίνωτη ,ένας λαβύρινθος στον οποίο μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις σώος και αβλαβής.

Όταν λοιπόν οι ιθύνοντες θα αντιληφθούν ότι το σχολείο δεν προετοιμάζει μόνο μυαλά για εξετάσεις και διακρίσεις, όταν θα αντιληφθούν ότι στις υπάρχουσες εξουσιαστικές σχέσεις -τάσεις, χάνεται  ο άνθρωπος, μπροστά στο το καλά προετοιμασμένο, για συγκεκριμένους σκοπούς, πνεύμα ,ίσως επιστρέψουν στο άτομο. Στο άτομο, που για δέκα-δεκαπέντε χρόνια μετά το σχολείο θα παίξει τη ζωή του κορώνα-γράμματα ,θα παλέψει με τα συναισθήματά του ,θα δει το πλοίο «κοινωνία» στο οποίο επιβαίνει να βουλιάζει ,θα δει ακόμα και τον εαυτό του και λόγω φόρτου ευθυνών ,δουλειάς αρνητικών σωρευμένων καταστάσεων να μην τον αναγνωρίζει φτάνοντας σε ακρότητες που βλάπτουν τους πάντες, άλλους πολύ ,άλλους λίγο.

Μπροστά στον εφιάλτη που όλοι ζούμε ,στον εφιάλτη του εγκλήματος, αντί να «διαγκωνιζόμαστε» ποιος πρόβλεψε τι, ας σταθούμε στο πρόβλημα, στο γιατί συμβαίνει αυτό!

Ο λαβύρινθος του χαμένου εαυτού! Τα πολλά χρόνια στην εκπαίδευση- που χρόνο με το χρόνο αποψιλώνεται από τους υπουργούς, με  καινοτομίες του τύπου :οι έφηβοι δεν χρειάζονται θρησκευτικά αλλά θρησκειολογία, δεν χρειάζονται κοινωνιολογία, δεν χρειάζονται ψυχολογία, δεν χρειάζονται ιστορία ως ένα σημείο-δεν βοηθούν συναισθηματικά,  ατομικά ,κοινωνιολογικά το άτομο. Αυτοί οι έφηβοι, θα περάσουν από χίλιες δυσκολίες κι όταν θα κάνουν οικογένεια θα βρεθούν ανίκανοι να χειριστούν όσα τυχόν, ως εκείνη τη στιγμή, δεν είδαν και δεν έζησαν.

Τα μέχρι στιγμής δεδομένα, συνηγορούν στο ότι η επίλυση τέτοιων τραγικών καταστάσεων που κατά καιρούς ζει η κοινωνία, βρίσκεται στην ψυχική υγεία του ατόμου, η οποία το  θωρακίζει, πρέπει να το θωρακίζει, ώστε να μπορεί να τιθασεύει τα αρνητικά συναισθήματα.

Ποιος άραγε ενδιαφέρθηκε μέχρι σήμερα, για το πώς βιώνουν οι έφηβοι τον ανταγωνισμό;

Ποιος έδωσε βάση στην αξία των ψυχοκοινωνικών μαθημάτων;

Γιατί τρέχουν μετά το έγκλημα να συμμαζέψουν, με τους ειδικούς ,τα κομμάτια του παζλ; 

Γιατί φταίει η οικογένεια; Ποιος γονιός θέλει να βιώσει την τραγικότητα, το δράμα ,τον θάνατο του παιδιού του;

Ναι, τα παιδιά δεν είναι μηχανές, για να προσθέτετε κύριοι, κάθε χρόνο όλο και περισσότερα.

Δεν θέλουμε έξυπνους αλλά άρρωστους. Δεν θέλουμε ένα λαμπρό οικοδόμημα με σαθρά θεμέλια. Όλα χτίζονται νωρίς. Καμιά ανακαίνιση δεν είναι ίδια με το αρχικό νεόδμητο κτίριο. Τι κι αν λάμπει εξωτερικά! 

Οι μαθητές μας ,δεν μπορούν να μας πουν όχι. Τους ρωτήσαμε πώς μας βλέπουν;

Αγνοείτε τα οικογενειακά δράματα ,τις ενδοοικογενειακές προστριβές για τα οικονομικά, για τα λίγα τετραγωνικά, για την έλλειψη ανέσεων για τη φτώχεια ,για τις κοινωνικές ανισότητες !

Γρηγορείτε!

Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά

Φιλόλογος,συγγραφέας,ποιήτρια,κριτικός 

https://faros-24.blogspot.com/2021/06/blog-post_43.html#more