Χρέος απέναντι στα παιδιά µας

«Πού Πάμε;». Ηταν ερώτηµα λόγω της οικονοµικής κρίσης, αλλά τώρα γίνεται εφιάλτης. Κανείς δεν µπορεί να απαντήσει. Πάµε στο άγνωστο µε ανασφάλεια, αγωνία και οργή. Ολα δείχνουν ότι το 2011 θα είναι χειρότερο από φέτος.Η «µαύρη εργασία» καλπάζει, οι επισφαλείς θέσεις εργασίας και η µερική απασχόληση αυξάνονται ραγδαία, ενώ µε τα νέα µέτρα κατοχυρώνονται οι ευκολότερες απολύσεις και η µείωση των αποζηµιώσεων στους απολυµένους. Η εκτόξευση της ανεργίας, η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας και οι µειώσεις των αποδοχών που φέρνουν οι επιχειρησιακές συµβάσεις οδηγούν σε µείωση ασφαλιστικών εισφορών κατά 2,5 δισ. ευρώ το 2011. Μάλιστα, από το νέο έτος
«εγκαινιάζονται» οι ανατροπές στο Ασφαλιστικό µε αυξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, αλλά και µειώσεις στο ύψος των παροχών.

Η εµµονή σε οριζόντια νοµοθέτηση απόκλισης και κατίσχυσης των επιχειρησιακών συµβάσεων εργασίας θα επιφέρει µεγάλες κοινωνικές αναταραχές και συγκρούσεις, καθώς αποσαθρώνει τις ελεύθερες συλλογικές διαπραγµατεύσεις, καθιστά την αγορά «ζούγκλα» και ως προς την εργασία και ως προς τον υγιή ανταγωνισµό και οδηγεί σε διάρρηξη του κοινωνικού ιστού. Oι τράπεζες, παρά την οικονοµική βοήθεια δεκάδων δισεκατοµµυρίων ευρώ που έχουν λάβει από το κράτος και χωρίς να έχουν εµφανίσει ζηµιές, προχωρούν σε απολύσεις ή άλλους τρόπους µείωσης του κόστους εργασίας. Την ίδια ώρα, οι κατασχέσεις κατοικιών για ανεξόφλητα τραπεζικά δάνεια συνεχίζονται. Η λέξη «χρέη» είναι συνώνυµη µε την καθηµερινότητα.

Και µέσα σε αυτό το γκρίζο τοπίο – µε τη «δωρεάν» παιδεία των φροντιστηρίων και τη «δωρεάν» υγεία των ράντζων, µε τα φακελάκια αλλά και τον προσανατολισµό στις ιδιωτικές κλινικές – σηκώνουµε (και) το βάρος της ευθύνης απέναντι στα παιδιά µας. Οταν οι γονείς µας, παρά την Κατοχή, τους πολέµους, τον Εµφύλιο και τη φτώχεια κατόρθωσαν – ξεπερνώντας τους εαυτούς τους – να µας παραδώσουν µια Ελλάδα ελεύθερη, δυνατή, µε ανάπτυξη και ευκαιρίες απασχόλησης, εµείς παραδίδουµε στα παιδιά µας την Ελλάδα της ανεργίας, της απαξίωσης και της οικονοµικής παρακµής. Εχουµε χρέος να αντιδράσουµε. Να αντιδράσουµε και για τη δική µας αξιοπρέπεια. Αλλά και για τις επόµενες γενιές. Τα παιδιά µας ελπίζουν σε ένα καλύτερο µέλλον.

Ας µην το στερήσουµε... 

Απ'  ΤΑ ΝΕΑ