Πανεπιστημιακά (2)

Του Θανάση Νικολαΐδη  
ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ  την μεγάλη αλλαγή στα Πανεπιστήμια και μας προέκυψαν  οι (κάποιοι)…πρυτάνεις. Οργανωμένοι υπερασπιστές του πανεπιστημιακού  κατεστημένου, «αντιστασιακοί»  της επιχειρούμενης αλλαγής, κινδυνολόγοι. Εκπρόσωποι της «πνευματικής» συντεχνίας που οφείλουν(;!) να προστατέψουν και να υπερασπίσουν. Με ό,τι περνάει απ’ το χέρι και το μυαλό τους.
  ΜΕ τον κ. Μυλόπουλο  της «ζαρντινιέρας»  μεταμορφωμένο σε  λαλίστατο «αντιστασιακό»  της μεταρρύθμισης.  Πρύτανη περιζήτητο  στα «παραθύρια», συντονισμένον με «μπάσους» και «τενόρους». Και, αντί να μιλήσει για κυκλώματα που λυμαίνονταν ακόμα και
τα…πανεπιστημιακά καύσιμα, για οικογενειοκρατία και διαπλοκή με τους «φοιτητικούς»…εκλέκτορες, κινδυνολογεί για το μέλλον, αμύνεται για το παρελθόν και…αποχωρεί. Δεν μονοπώλησε τον λόγο, δεν τον ακούσαμε «εκστασιασμένοι», δυσαρεστήθηκε, πέταξε τα ακουστικά. Ωστόσο, πρόλαβε να μας…τρομάξει πως θα του(ς) κόψουν το ρεύμα με τα λιγοστεμένα κονδύλια κι έβαλε το …κερασάκι. «Η σχολή μου ήρθε, παγκόσμια, στην 50ή θέση». Κι εμείς που νομίσαμε πως η εξυπνάδα των παιδιών τα έφερε στην τιμητική αυτή θέση…Πως και χωρίς το πανεπιστήμιο θα το’ χαν κατορθώσει…
ΤΟΥΣ  θέλαμε πρωτοπόρους  και μας βγαίνουν φανατικοί της  συντήρησης. Μην αλλάξει  το «σύστημα» και  χαθούν προνόμια. Λες  και τα πανεπιστήμια ιδρύθηκαν για  την καθηγητική έδρα (κάτι μας θυμίζει…), για  τους πρυτάνεις και  το προσωπικό, για  τη γραφειοκρατία  τους που (εκ)τρέφει κηφήνες, για τη συντεχνία τους που θέλει μακροημέρευση. Κι αν ο διάλογος δεν είναι εξαντλητικός, μην περιμένεις βήμα. Κι εν είναι μέχρι τελικής πτώσεως, περίμενε σημειωτόν, μέσα σε κραυγές και αντιρρήσεις.
ΟΛΑ και όλοι κρίνονται  εκ του αποτελέσματος και τα πράγματα μιλάνε μόνα τους. Κάτι πρέπει να γίνει επειγόντως, ακόμα και με το ρίσκο προς το χειρότερο (αν υπάρχει παρακάτω σκαλί) κι ας μας «τρομοκρατούν» οι…τρομοκρατηθέντες. Με τα κόμματα έξω απ’ το παιχνίδι των καθηγητών, έξω κι απ’ τα φοιτητικά αμφιθέατρα. Με νόμους και κανόνες που θα αδειάσουν τα κυλικεία, θα γεμίσουν τα αναγνωστήρια και τις βιβλιοθήκες, θα προστατέψουν το πορτοφόλι του φορολογουμένου. Με τη λιτότητα να δυναμώνει την πνευματικότητα, μιας και η μόρφωση δεν πολυσχετίζεται με το χρήμα κι ας το νομίζουν οι πολλοί πως πουλιέται κι αγοράζεται. Αν θέλουν το «σύστημα» ανέπαφο για να παράγει την καλυμμένη αγραμματοσύνη του κομπιούτερ, εμείς θέλουμε σκεπτόμενους, για γνώση πρωτογενή, γνήσια και δυνατή.