"Εδώ και αρκετό καιρό προσπαθώ να καταλάβω, ποιοι είναι, και τι κοινό έχουν μεταξύ τους αυτοί οι άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται αγανακτισμένοι.
-Είναι οι υπάλληλοι των Δ.Ε.Κ.Ο. που αμείβοντες με τέσσερις - πέντε χιλιάδες ευρό τον μήνα και αγανάκτησαν γιατί τους έκοψαν πεντακόσια ευρό τον μήνα;
-Είναι οι υπάλληλοι του στενού δημόσιου τομέα που ενοχλήθηκαν γιατί και σε αυτούς έκοψαν διακόσια - τριακόσια ευρό τον μήνα;
-Είναι απολυμένοι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου του δημοσίου, που παρόλο που γνώριζαν ότι με την λήξη της σύμβασης θα έπρεπε να απολυθούν είχαν κάνει ένα είδος άτυπης συμφωνίας με τον δικό τους άνθρωπο που τους διόρισε ότι θα μονιμοποιηθούν;
-Είναι άνεργοι, (που ενώ ορθός θα έπρεπε να είναι αγανακτισμένοι εδώ και πολλά χρόνια που η ανεργία καλπάζει στην πατρίδα μας) αποφάσισαν ξαφνικά τώρα να αντιδράσουν με αυτό τον τρόπο;
-Είναι ιδιωτικοί υπάλληλοι που για χρόνια τους εκπροσωπεί ένα σωμάτιο (Γ.Σ.Ε.Ε) που το μόνο του μέλημα είναι πως θα πάρει οι υπάλληλοι των Δ.Ε.Κ.Ο. ένα παραπάνω επίδομα ή κάποια μπόνους;
-Είναι ελεύθεροι επαγγελματίες που ενοχλήθηκαν, με τα μέτρα των αποδείξεων ή με κάποια εκτατή εισφορά που τους κάλεσαν να πληρώσουν ενώ τόσα χρόνια είχαν συνηθίσει να μην κόβουν ποτέ απόδειξη κλέβοντας το κράτος και κατεπέκταση των συμπολίτη τους, και τον ίδιο τους τον εαυτό;
-Είναι καθηγητές που επί χρόνια έκαναν αγώνα να περιορίσουν το οράριο της εργασίας τους στις δύο με τρεις ώρες την ημέρα για να μην κουράζονται πνευματικά, ενώ ταυτόχρονα εργαζόντουσαν στα φροντιστήρια για τέσσερις και πέντε ώρες την ημέρα;
-Είναι ρομαντικοί άνθρωποι που αντί να πάνε στην παραλία πάνε πλατεία;
-Είναι χούλιγκαν που αφού τελείωσε το πρωτάθλημα δεν έχουν τι να κάνουν και πάνε να εκτονωθούν στις πλατείες;
-Η μήπως είναι αθώοι άνθρωποι οι οποίοι επηρεάστηκαν από τα Μ.Μ.Ε. και μαζεύονται δήθεν για να φοβηθεί η κυβέρνηση, ενώ το μόνο που καταφέρνουν να κάνουν είναι να ταλαιπωρούν τους υπόλοιπους συμπολίτες τους;
Ποιες είναι οι προτάσεις τέλος πάντων αυτόν των ανθρώπων;
Έχουμε μπροστά μας το ενιαίο μισθολόγιο:
-Γιατί δεν ζητάνε να εφαρμοσθεί αυτό το μισθολόγιο για όλους τους Έλληνες; Δηλαδή όπου και αν εργάζεται κάποιος είτε ιδιωτικό, είτε δημόσιο είτε ευρύτερο δημόσιο τομέα σύμφωνα με τα προσόντα του να αμείβετε το ίδιο.
Σύμφωνα με το σύνταγμα όλοι οι Έλληνες ήμαστε ίσοι απέναντι στον νόμο:
-Όταν πιάνουν κάποιον που έκλεψε ένα πορτοφόλι ή μια τράπεζα οδηγείτε στον ανακριτή και προφυλακίζετε ενώ ελέγχοντε και όλα τα περιουσιακά του στοιχεία.
-Για αυτόν που κλέβει το κράτος δεν ενδιαφέρετε κανείς, και αν καμιά φορά εντοπίσουν κάποιον το πολύ - πολύ να του βάλουν ένα αστείο πρόστιμο, που και αυτό δεν το πληρώνει περιμένοντας την συνηθισμένη πλέον ρύθμιση χρεών προς το δημόσιο, κάνονταστο ακόμα ποιο αστείο.
Κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε όταν οι κυβερνήσεις επιδοτούσαν τις βιοτεχνίες - βιομηχανίες να φύγουν από την Ελλάδα.
-Γιατί δεν απετούν όπως βρίκαν τον τρόπο να τις διώξουν να βρουν τον τρόπο να τις επαναφέρουν;
-Γιατί δεν απετούν να ελεγχθούν οι φορολογικές δηλώσεις, και τα περιουσιακά στοιχεία των τελευταίων είκοσι ετών ώστε να γίνει γνωστό και να τιμωρηθούν αυτοί που έκλεβαν τόσα χρόνια το κράτος;
-Αν γίνουν όλα αυτά σίγουρα ο χαμηλόμισθος θα μπορέσει να ζήσει καλύτερα, η ανεργία να μειωθεί και τα έσοδα του κράτους να ανέβουν.
-Οι συμπολίτες μας όμως αυτοί περιορίζονται στο να μουντζώνουν την βουλή των Ελλήνων, στο να λένε όχι στο μνημόνιο, και να παίζουν με τα φωτάκια λέιζερ.------------------------------
Το πρόγραμμα που ήθελε η κυβέρνηση πέρασε. Προτείνω το επόμενο ραντεβού των αγαναχτησμένων να είναι σε μία παραλία. Προτρέπω όλους όσους φρόντιζαν για την σίτιση, ένδυση, και διασκέδαση τους (καντίνες, ξυρούς καρπούς, μπαλόνια, γλειφιτζούρια και λοιπούς καστανάδες) να τους ακολουθήσουν. Και να τους υπενθυμίσω να μην ξεχάσουν να πάρουν μαζί τους, τις ξαπλώστρες, τις
ρακέτες, και τα αντηλιακά τους.
Χαραλαμπάκης Ιωάννης
------------------------------
Θα σας πω λοιπόν καλοί μου φίλοι κάποιες από τις αιτίες, που με έχουν κάνει να νοιώθω βαθύτατα αγανακτισμένος, αλλά ταυτόχρονα να θεωρώ, ότι δεν έχω, και δεν θέλω ποτέ να έχω καμία σχέση, με τους αυτοαποκαλούμενους, << κίνημα των αγανακτισμένων της πλατείας >>.
Είμαι αγανακτισμένος, γιατί ο συμπολίτης μου που με εξυπηρετεί, καθήμενος πίσω από ένα γκισέ, αντί να προσπαθεί να με εξυπηρετήσει, αντλεί ηδονή από την ταλαιπωρία μου.
Είμαι αγανακτισμένος, γιατί ενώ το δόντι μου πονάει σήμερα, το 184 ( υπηρεσία τηλεφωνικών ραντεβού του ΙΚΑ ), μου λέει πώς το πρώτο διαθέσιμο ραντεβού, είναι σε δύο μήνες.
Είμαι αγανακτισμένος, γιατί ο συμπολίτης μου ταξιτζής, ενώ κρατάω ένα μωρό στην αγκαλιά, και άλλο ένα παιδί από το άλλο χέρι, με ρωτάει που πάω για να δεί αν βολεύει ο προορισμός μου, με τον προορισμό των άλλων δύο που έχει ήδη μέσα.
Είμαι αγανακτισμένος με την μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, και το δικαίωμα στην αυθαιρεσία, στην τεμπελιά, στην αυθάδεια, στο θράσος, στην υπεροψία, στην αγένεια και στον << σταρχειδισμό >> που τους δίνει αυτή η μονιμότητα. Θα ήθελα λοιπόν η να μην ισχύει η μονιμότητα για κανέναν, η να ισχύει με νόμο του κράτους για όλους.
Είμαι αγανακτισμένος, γιατί ο συμπολίτης βενζινοπώλης, δοκιμάζει κάθε τρόπο που μπορεί για να με κλέψει.
Είμαι αγανακτισμένος, γιατί βλέπω νέους ανθρώπους, να παρακαλάνε να δουλέψουνε, ανασφάλιστοι, χωρίς δικαιώματα, χωρίς προοπτική, με πεντακόσια ευρώ μηνιαίως στα περίφημα stage. Με μοναδικό γνώμονα και κριτήριο, την ελπίδα πως μπορεί κάποια στιγμή και αυτοί να περάσουν στην απέναντι όχθη.
Είμαι αγανακτισμένος, γιατί ένας πιλότος της πολεμικής αεροπορίας παίρνει λιγότερα χρήματα, από μία τραπεζοκόμο ενός δημόσιου νοσοκομείου.
Είμαι αγανακτισμένος γιατί το ένα μου παιδί έδωσε πανελλήνιες, με κριτήριο την βάση του << 0 >>, και την επόμενη χρονιά το άλλο μου παιδί, είχε κριτήριο την βάση του δέκα.
Είμαι αγανακτισμένος, γιατί κάποιοι συμπολίτες μου αμείβονται, με τα τριπλάσια χρήματα από κάποιους άλλους, που κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά, κάπου αλλού. Θα ήθελα πολύ, όλοι να παίρνουν τα ίδια έστω και αν κάποιοι, πρέπει να πάρουν πολύ λιγότερα.
Είμαι αγανακτισμένος, γιατί ζω στην μοναδική χώρα της Ευρώπης, όπου πατέρας, γιος και εγγονός, γίνανε πρωθυπουργοί, απλά επειδή φέρανε το ίδιο επώνυμο. Ευτυχώς που ζω στην χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία, διαφορετικά θα υπέθετα, ότι μπορεί και να ζω σε μια χώρα με μοναρχία.
Είμαι αγανακτισμένος, γιατί ούτε το ίδιο το υπουργείο, δεν μπορεί να σου πει, πως ένας τυφλός, μπορεί να σταματήσει ένα λεωφορείο σε μία στάση, η πως μπορεί να διασχίσει, μία διάβαση έστω με φωτεινό σηματοδότη.
Είμαι αγανακτισμένος, με τον μπάτσο που δεν έχει καταλάβει, ότι ένομη τάξη είναι το να με προστατεύει και όχι να με τιμωρεί.
Είμαι αγανακτισμένος, γιατι στην πατρίδα μου οι << Έλληνες >>, αγνοούν τον Παλαμά, τον Καρκαβίτσα, τον Παπαδιμάντη, τον Σεφέρη, τον Ρίτσο, τον Ελίτη, τον καβάφη και τόσους άλλους υπέροχους Έλληνες. Όλοι όμως γνωρίζουν, την Μενεγάκη, την Τατιάνα, την Ρούλα, τον Ψινάκη, τον Κιάμο, τον Ρουβάκαι τόσα άλλα τεράστια τίποτα.
Είμαι αγανακτισμένος, γιατί την άποψή της κοινωνίας την διαμορφώνουν, ο Χατζηνικολάου, η Τρέμη, ο Πρετεντέρης, η Στάη, ο Τριανταφυλόπουλος, και τόσα άλλα φερέφωνα της εκάστοτε πολιτικής, και οικονομικής εξουσίας, κενά πνευματικού περιεχομένου, και με παντελή έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας, και αντίληψη της σκληρής καθημερινότητας του πολίτη.
Είμαι αγανακτισμένος, γιατί εμείς οι Έλληνες, δεν καταφέραμε ποτέ να διαχειριστούμε, την ελευθερία και τα πολύτιμα αγαθά της. Με αποτέλεσμα να δώσουμε το δικαίωμα, σε τρακόσιους τύπους, αμφιβόλου πνευματικού επιπέδου και ικανοτήτων, δυσδιάκριτου πατριωτικού φρονήματος και προθέσεων, αμετροεπείς, αλαζόνες, ψεύτες, δήθεν δημοκράτες, άλλοτε σοσιαλιστές, άλλοτε κεντρόους, και άλλοτε δεξιούς, να την διαχειρίζονται για λογαριασμό μας, και προ πάντων για το καλό μας.
Είμαι αγανακτισμένος, πολλά χρόνια, από τότε που άρχισα να αντιλαμβάνομαι, τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μου και λίγο παραπέρα. Από τότε που κατάλαβα, πως κάποιοι μου όριζαν, << το σεργιάνι μου στον κόσμο, να είναι πέντε μέτρα γης >>. Από τότε που κατάλαβα πως η τύχη του καθενός, είναι διαφορετική από του διπλανού του. Από τότε που συνειδητοποίησα, πως καμιά εξουσία, κανένας καρεκλοκένταυρος, κανένας πολιτικός ταγός, δεν ήθελε, δεν θέλει, και δεν θα θέλει ποτέ το καλό μου. Όχι για κάποιον λόγο, απλά επειδή δεν δίνουν μια δεκάρα, για το καλό του πολίτη.
Αγωνιζόμουν μια ζωή και θα αγωνίζομαι για όσο ο Θεός μου το επιτρέψει, για τα δίκαια. Για τα δικά μου και του διπλανού μου. Μονάχος, μαζί με άλλους, ανοργάνωτα, η οργανωμένος, προσπαθώ.
Δεν περίμενα να με θίξει κάποιο μνημόνιο, για να πάω στο Σύνταγμα και να κλαίω την μοίρα μου. Δεν περίμενα να μου κόψουν λίγα ευρώ, για να δηλώσω αγανακτισμένος. Ούτε περίμενα να γίνω εβδομήντα χρονών, για να θυμώσω με το σύστημα που υπηρετούσα τόσα χρόνια, επειδή μου κόψανε κάποιο επίδομα.
Να είστε καλά αδέρφια στο Σύνταγμα, και να περνάτε καλά… Αργήσατε λίγο να αγανακτήσετε, και το κάνετε και με τρόπο, που δεν επιτρέπει σε εμάς τους κοινούς θνητούς, να καταλάβουμε την αγανάκτηση σας.
.jpg)
.jpg)
0 Σχόλια
Αποφύγετε τις ύβρεις για να μην αναγκαζόμαστε να διαγράφουμε.Είμαστε υπέρ της ελεύθερης έκφρασης και του διαλόγου