Α. Τσίπρας σε δημόσια εκδήλωση του Μετώπου της Αριστεράς στο Παρίσι: "Σήμερα πρέπει να επανιδρύσουμε την Ευρώπη"

Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα, Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και υποψήφιου Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, σε μια ασφυκτικά γεμάτη δημόσια εκδήλωση του Μετώπου της Αριστεράς στο Παρίσι το απόγευμα της Δευτέρας, κατά την οποία καταχειροκροτήθηκε!


Φίλες και Φίλοι,


Συντρόφισσες και Σύντροφοι,


Είμαι πολύ χαρούμενος που ένας από τους πρώτους σταθμούς της καμπάνιας μας για τις ευρωεκλογές και για την υποψηφιότητά μου, εκ μέρους της ευρωπαϊκής Αριστεράς, είναι εδώ στο Παρίσι. Στο Παρίσι των μεγάλων κοινωνικών αγώνων, των μεγάλων επαναστάσεων και των μεγάλων ανατροπών. Μια αντίστοιχη, ειρηνική -αυτή τη φορά- επανάσταση, μια μεγάλη ανατροπή είναι αναγκαία για τους λαούς στην Ευρώπη σήμερα.


Διότι η Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα έχει ανάγκη από ριζικό αναπροσανατολισμό της πολιτικής της. Έχει ανάγκη μιας μεγάλης αλλαγής των συσχετισμών, η οποία θα αποτελέσει το πρώτο βήμα για μια ριζική στροφή, την επανίδρυσή της και την επιστροφή στις αξίες της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας, της κοινωνικής συνοχής.


Και εμείς είμαστε σήμερα εδώ, όλες και όλοι μαζί, συνεπιβάτες στο μεγάλο, το δύσκολο, αλλά και συναρπαστικό ταξίδι της ελπίδας και της αλλαγής. Ν’ αλλάξουμε την Ευρώπη. Ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας.


Και θα αλλάξουμε την Ευρώπη, αν την ξαναβαφτίσουμε στις αρχές και τις αξίες του Διαφωτισμού, στα πολιτικά προτάγματα της Γαλλικής Επανάστασης και στον επίκαιρο ριζοσπαστισμό της κυβέρνησης Εριό –της κυβέρνησης του Συνασπισμού της Αριστεράς- που στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’20 έδωσε τη μάχη ενάντια στους άπληστους τραπεζίτες, ενάντια στο «τείχος του χρήματος» που η Τράπεζα της Γαλλίας είχε υψώσει στις οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησής του.


Και, σήμερα, ο νεοφιλελευθερισμός και ο σιδηρούς βραχίων του - η λεγόμενη «Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα» - έχουν υψώσει ένα νέο «τείχος χρήματος» στην Ευρώπη – που δεν είναι παρά ένα πιστό αντίγραφο της Bundesbank. Ένα «τείχος χρήματος» που δεν σταθεροποιεί αλλά, αντίθετα, απειλεί την ευρωζώνη και ευνοεί τους εθνικούς οικονομικούς και πολιτικούς ανταγωνισμούς από τους οποίους απαλλάχτηκε η Ευρώπη με αιματηρό τρόπο με δύο πολέμους που ξέσπασαν, ο πρώτος, πριν από 100 χρόνια, το 1914 και, ο δεύτερος, πριν από 75 το 1939.


Σήμερα πρέπει να επανιδρύσουμε την Ευρώπη. Γκρεμίζοντας αυτό το νέο τείχος της διαίρεσης ανάμεσα στον πλούσιο Βορρά με τα εμπορικά πλεονάσματα και το φτωχό Νότο με τα εμπορικά ελλείμματα. Ανάμεσα σε δανειστές και δανειζόμενους. Γκρεμίζοντας το νέο ευρωπαϊκό τείχος που διαιρεί τις κοινωνίες μας σε κοινωνίες των 2/3, δηλαδή σε κοινωνίες όπου τα 2/3 υποφέρουν καθημερινά από τη λιτότητα και κινούνται στο μεταίχμιο της επιβίωσης. Την ίδια στιγμή, το 1/3 συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχει κρίση και πλουτίζει από την κρίση.


Πολλοί είναι αυτοί που μας θεωρούν υπερβολικά αισιόδοξους ή βερμπαλιστές. Μας λένε: «Δεν μπορείτε να τα βάλετε με τόσο ισχυρούς αντιπάλους, με τις τράπεζες, με τις αγορές». Εμείς, όμως, γνωρίζουμε ότι μπορούμε να αλώσουμε τη Βαστίλλη του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού – τη σημερινή νεοφιλελεύθερη Ευρώπη. Αρκεί να αντλήσουμε από τη σοφία της συλλογικής εμπειρία των κοινωνικών αγώνων των λαών της Ευρώπης. Αρκεί να αποτιμήσουμε κριτικά την εμπειρία από τα κυβερνητικά ορόσημα της Αριστεράς στον 20ο αιώνα. Όπως για παράδειγμα: Το Λαϊκό Μέτωπο το 1936. Ή την κυβέρνηση του «κοινού προγράμματος της Αριστεράς» το 1981.


Σήμερα, βέβαια, οι συνθήκες του 1981 έχουν, δυστυχώς, ανατραπεί. Οι σοσιαλιστές απορρίπτουν την προοδευτική παρακαταθήκη τους και συνδιαχειρίζονται τη νεοφιλελεύθερη συναίνεση με την κυρία Μέρκελ. Οφείλουμε, όμως, να θέσουμε επιτακτικά τόσο σε αυτούς, κυρίως όμως στις κοινωνικές δυνάμεις που μέχρι σήμερα τους ακολουθούσαν, το ερώτημα: Με ποια Ευρώπη είστε; Την Ευρώπη των αγορών και του κεφαλαίου ή με την Ευρώπη των λαών; Την Ευρώπη της λιτότητας που διχάζει σε Βορά και Νότο με νοητό σύνορο το ποτάμι του Ρήνου ή με την Ευρώπη της κοινωνικής συνοχής και της αλληλεγγύης που ενώνει όλους τους λαούς;


Αυτό είναι το δίλημμα και αυτό συμβολίζει σήμερα στην Ευρώπη η κα Μέρκελ και οι υποστηριχτές της από τη μια μεριά, ο ΣΥΡΙΖΑ και το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς από την άλλη. Και σε αυτό το δίλημμα δεν μπορεί κανείς να πατά σε δυο βάρκες. Όποιος πατά σε δύο βάρκες, πέφτει στο νερό.


Εμείς έχουμε στόχο να επανενώσουμε την Ευρώπη που σήμερα ο νεοφιλελευθερισμός διαιρεί. Ενωμένοι. Όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς, παντού. Γιατί αριστερό σήμερα είναι ό,τι ενώνει.Και εμείς, για να επανενώσουμε την Ευρώπη πρέπει πρώτα να ενώσουμε τις δικές μας δυνάμεις.


Το κάναμε στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και η ενότητα δημιούργησε μια– απροσδόκητη, ακόμα και για μας τους ίδιους – αυτοτελή και ισχυρή κοινωνική και πολιτική δυναμική. Μπορούμε, όλες και όλοι μαζί, ν’ αλλάξουμε την Ευρώπη. Να εργαστούμε για μια δημοκρατική, κοινωνική και οικολογική Ευρώπη.


Με προτεραιότητες:


Tον άμεσο τερματισμό της λιτότητας και την ακύρωση των Μνημονίων. Για να σταματήσει η πιο βίαιη αναδιανομή εισοδήματος, πλούτου και ισχύος σε βάρος του κόσμου της εργασίας και υπέρ του κεφαλαίου.


Tη δημοκρατική αναθεμελίωση της Ευρωζώνης. Για να γίνει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πραγματική κεντρική τράπεζα, δηλαδή, δανειστής ύστατης καταφυγής όχι μόνο για τις τράπεζες, αλλά και για τα κράτη.


Μια Ευρωπαϊκή Διάσκεψη για το Χρέος. Για συλλογική και αλληλέγγυα λύση στην υπερχρέωση της Ευρωζώνης.


Ένα ευρωπαϊκό «New Deal». Για την ισόρροπη και βιώσιμη ανάπτυξη της της ηπείρου.


Τον οικολογικό μετασχηματισμό της παραγωγικής διαδικασίας.


Τη μεταρρύθμιση του ευρωπαϊκού πλαισίου για τη μετανάστευση.


Φίλες και Φίλοι,


Συντρόφισσες και Σύντροφοι,


Επιτρέψτε μου να σας εξομολογηθώ μια βαθιά μου πίστη. Αν η κυβέρνηση Ολάντ ήταν διαφορετική, ολόκληρη η Ευρώπη θα ήταν σήμερα διαφορετική. Αλλά, αντί για αντίβαρο και ανάχωμα στο νεοφιλελευθερισμό και τη «γερμανική Ευρώπη», η κυβέρνηση Ολάντ λειτουργεί ως πολιτικός πολλαπλασιαστής της κυβέρνησης Μέρκελ. Και ως απολογητής της πιο δεξιάς πολιτικής που έχει ποτέ υποστεί η Ευρώπη. Γιατί στην οικογενειακή φωτογραφία της ευρωπαϊκής δεξιάς, δεξιότερα από τη Θάτσερ είναι η κυρία Μέρκελ. Και παραδίπλα της ο κ. Σαμαράς.


Μόλις πριν από λίγες μέρες, ο ίδιος ο Φρανσουά Ολάντ ανακοίνωσε περικοπές €50 δις για την τριετία 2015-2017. Δηλαδή, λιτότητα που θα μετατρέψει σε ύφεση την ήδη αναιμική ανάπτυξη της Γαλλίας. Και επειδή η γαλλική οικονομία έχει ειδικό βάρος στην Ευρώπη. Η λιτότητα του κυρίου Ολάντ είναι για όλους μας στην ευρωζώνη ακόμη μια σπρωξιά στην ύφεση. Άραγε, ο κ. Ολάντ δεν έχει ακούσει τίποτα από τη διεθνή συζήτηση για την αποτυχία της λιτότητας στην Ελλάδα; Δεν βλέπει ότι το μόνο που καταφέρνει η λιτότητα είναι να βαθαίνει την οικονομική κρίση με την ύφεση που τροφοδοτεί και την ίδια στιγμή να δημιουργεί πρόβλημα Δημοκρατίας;


Γιατί η ανεργία, η φτώχεια και η δυσκολία επιβίωσης γεννούν το φόβο και την απελπισία και δυστυχώς, ανοίγουν τα αυτιά ολοένα και περισσότερων στον εύκολο, το ρηχό και διχαστικό πολιτικό λόγο της άκρας και λαϊκιστικής δεξιάς. Της άκρας και λαϊκιστικής δεξιάς που δεν αποτελεί τη λύση, αλλά το μεγάλο κίνδυνο για τους λαούς της Ευρώπης. Με ένα μισαλλόδοξο πολιτικό σχέδιο που περιορίζεται στη μετανάστευση και στην αποτροπή της δημοκρατικής εμβάθυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εξειδικεύει το γενικευμένο φόβο από τη κρίση σε φόβο για τον «άλλον», για τον «ξένο», για τον συνάνθρωπο. Οι φασίστες, οι ρατσιστές που διεκδικούν τη ψήφο των χτυπημένων από τη λιτότητα λαϊκών στρωμάτων, αναγάγουν τη μετανάστευση σε βασική παράμετρο της κρίσης, αθωώνοντας, έτσι, τη νεοφιλελεύθερη λιτότητα. Γιατί, σε όλα τα άλλα, η άκρα δεξιά είναι πλήρως νεοφιλελεύθερη. Γι’ αυτό και πολιτικά λειτουργεί ως στρατηγική εφεδρεία του νεοφιλελευθερισμού. Ένα ρόλο που στην Ελλάδα τον έχει αποδείξει με τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή, που παριστάνει δήθεν την αντισυστημική δύναμη, ενώ στη πραγματικότητα αποτελεί το μακρύ χέρι του ίδιου του συστήματος. Γι’ αυτό, ίσως, εκτός από την κυρία Μέρκελ, για τη λιτότητα του κ. Ολάντ, θα πρέπει να πανηγυρίζει και η κυρία Λεπέν. Γιατί της παρέχει το καύσιμο που χρειάζεται για ν’ απλώσει το σκοτάδι της σε όλη την Ευρώπη.


Στις 25ης Μαΐου, λοιπόν, το πραγματικό δίλημμα είναι ξεκάθαρο: Από τη μια, οι πολιτικές ηγεσίες της κρίσης. Οι διεκπεραιωτές της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης. Της πολιτικής του φόβου, της ύφεσης και της υποχώρησης της Δημοκρατίας στην Ευρώπη. Η δεξιά και οι σοσιαλδημοκράτες του κ. Ολάντ και του κ. Σουλτς. Και από την άλλη οι λαοί της Ευρώπης. Που, ανεξάρτητα από την ιδεολογική αφετηρία και την κομματική προτίμηση της καθεμιάς και του καθένα, προσβλέπουν σε μας. Στην Ευρωπαϊκή Αριστερά της ελπίδας και της αλλαγής. Γι’ αυτό εμείς απευθυνόμαστε σε κάθε ενεργό πολίτη, σε κάθε δημοκράτη, προοδευτικό, αριστερό, σοσιαλδημοκράτη και σοσιαλιστή. Να συμμετάσχει στις εκλογές. Να ψηφίσει. Γιατί, αν δεν ψηφίσει ο ίδιος, θα ψηφίσουν οι άλλοι γι’ αυτόν. Γιατί αυτά είναι τα μαθηματικά της κάλπης.


Να ψηφίσει με το μυαλό και την καρδιά. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά είναι η μόνη εναλλακτική δύναμη εξουσίας στο νεοφιλελευθερισμό των συντηρητικών και της σοσιαλδημοκρατίας. Να έρθει μαζί μας για να αντικαταστήσουμε το φόβο με την ελπίδα. Να έρθει μαζί μας για να ξαναχτίσουμε την Ευρώπη της δημοκρατίας και των ανθρώπινων και κοινωνικών δικαιωμάτων.


Φίλες και Φίλοι,


Συντρόφισσες και Σύντροφοι,


Σήμερα, με την αγωνιστική σας παρουσία δώσατε ελπίδα στην αλλαγή. Δώσατε δύναμη στη δημοκρατία. Δώσατε προοπτική στην Ευρωπαϊκή Αριστερά. Στις 25 Μαΐου θα είμαστε η θετική έκπληξη. Θα είμαστε ψηλά για να σηκώσουμε ψηλά τη Δημοκρατία στην Ευρώπη.


Γεια σας και σας ευχαριστώ, όλες και όλους.

left.gr