Αθάνατη υπερ(δια)κομματική αλητεία

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΟ Κόμμα, ο κομματάρχης, οι οπαδοί. Μικρές κοινωνίες ομοφρονούντων(;) στη μεγάλη ελληνική κοινωνία της διαστρωμάτωσης κατά πλούτο και παρελθόν. Στα δυο οι (μεγάλες παρατάξεις), στα δυο και η κοινωνία κι είναι νόμος της φύσης ο διπολισμός. Με τις «αποχρώσεις» και τους πονηρούς, έτοιμους για μεταπήδηση απ’ τη μια στην άλλη. Και, βέβαια, δεν ήταν εύκολο και δυνατό. Αν είχες «παρελθόν», δεν σου άνοιγαν την πόρτα οι «νικητές». Σ’ ακολουθούσε ο φάκελος, με σφραγισμένη τη ζωή σου. Κι αν ήσουν «γαλάζιος»; Ποτέ δεν θα σ’ αγκάλιαζαν οι «κόκκινοι».

ΑΥΤΑ, μετεμφυλιακά, και «ουαί τοις ηττημένοις». Ωστόσο, το «κακό» είχε τις ρίζες του, κρατούσε για πολλές-πολλές δεκαετίες. Από καταβολής ελληνικού Κράτους, που μέχρι σήμερα δεν έγινε Κράτος. Με τους μισούς (απολυμένους) να κλαίνε στην φερώνυμη πλατεία και τους άλλους μισούς να περιμένουν εκλογές για τράμπα και «αλλαγή», μέχρι την αλλαγή της αλλαγής.

ΚΑΙ σήμερα, χθες, προχθές; Είχαν εκλογές οι «κουτόφραγκοι» και δεν το’ ξερε ο…γείτονάς τους. Υποψήφιος ο γιος κι ούτε η μάνα το’ ξερε. Δεν γέμιζαν καράβια κι αεροπλάνα στην αλλοδαπή για το εκλογικό τους καθήκον στη γενέτειρα, δεν γέμιζαν πλατείες προεκλογικές με πλαστικά σημαιάκια.

ΚΑΤΙ σήμανε και μας τράβηξε η ανάγκη το γιακά. Απ’ τα σιδερωμένα κολάρα της εξουσίας, μέχρι τα τριμμένα πέτα των προλετάριων. Κι ως που να πιάσουμε τη μύτη για το σκάνδαλο, μας προλαβαίνει το επόμενο. Είναι οι αμαρτίες μας διακομματικές και μη τείνουμε οι μεν στους δε το δάχτυλο. Και οι συνδικαλιστές «κυβερνούσαν» (με τα λυσσακά τους μη κινηθεί το κάρο) και τα…ενδιάμεσα κόμματα με το «όχι σε όλα».

ΒΛΕΠΟΥΜΕ το χάλι, ψάχνουμε για ενόχους κάτω από κόμματα, παρατάξεις και «ιδεολογίες», ωστόσο, επιμένουν. Ελληνικά, κομματικά και αντιευρωπαϊκά. Οι ίδιοι που άρμεξαν τη μακρομάσταρη Ελλάδα της ατιμώρητης κομπίνας και της απάτης.

ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ σε «χρίσματα» και αηδίες που μας κράτησαν διχασμένους, για να κάνουν λαμογιές οι «παντός καιρού». Με συμμετοχή κρατικών …λειτουργών, που «άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων».

ΚΙ ήταν τόσο απλό. Παρακολουθείστε (με εισαγγελική άδεια) τα κινητά τους!