Λυσσώδης (τηλεοπτικός) «αγώνας»

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΚΡΙΣΗ στην οικονομία, στην πολιτική, στα…σκυλάδικα. Μας ξάφνιασε και κάποιους τους αφάνισε. Τρέχουμε, κρατώντας αποστάσεις από παλιές…καλές συνήθειες. Και το πιατικό με ρέγουλα στην πίστα και οι αοιδοί με κουτσουρεμένες μέρες και ωράριο εμφανίσεων. Γι αυτό και στα τηλεοπτικά μας πρωινά το αδιαχώρητο από καλεσμένους. Απέναντι οι λάτρεις της φθηνής και φτηνιάρικης τηλεθέασης.

ΗΧΗΣΕ η…πιστολιά και (εκ)κίνησαν οι «ενδιαφερόμενοι». Γέμισαν οι λίστες των υποψηφίων (κι οι «απ’ έξω» πιέζουν). Για δημαρχιλίκια σήμερα, για το βουλευτιλίκι αύριο κι έχει ο Θεός. Οι ίδιοι δεν έχουν (χρήμα) και προσφεύγουν στο «γυαλί».

ΚΑΙ γίνεται το «σώσε». Λαλίστατοι και επιθετικοί έκαστος/εκάστη κι ούτε μια λέξη για λάθη τους και να θυμίζει «ήμαρτον». Ελκυστική η έδρα στη βουλή, ελκυστικότερη η ευρωβουλή και πλέον ελκυστικός ο δημαρχιακός θώκος. Χωρίς μεγάλες φουρτούνες και διλήμματα, με το παραδάκι «τακτικό» και με το…όραμα των «σπαστών» έργων που αφήνουν «κέρδη» νόμιμα και…διανεμόμενα.

ΚΑΙ είναι οι ίδιοι που απειλούσαν με ομαδικές απολύσεις στριμωγμένοι απ’ τη λιτότητα. Ξανά στον «αγώνα» και πίσω τους το κόμμα. Ο…αθάνατος συνασπισμός ανθρώπων με κοινό συμφέρον και πλαστικής ιδεολογίας.

ΣΤΟ «γυαλί», λοιπόν, και η προσπάθεια λυσσώδης. Για «επένδυση» με ψήφους. Η ώρα περνάει κι ο φακός σαρώνει φάτσες. Είναι αρκετό. Αύριο, ξανά οι ίδιοι, επί τα αυτά και περί τα χιλιοειπωμένα. Με τους «παρουσιαστές» να παλαντζάρουν για τον καλύτερο…καυγά, σιωπώντες για τα απανωτά δάνεια των μεγαλοκαναλαρχών-αφεντικών τους.

ΚΑΙ τι να’ καναν τα παλικάρια και οι νιες που εκλιπαρούν για την ψήφο και μας ξεχνούν, μετεκλογικά; Η πρότασή μας είναι ό,τι προτάθηκε πρόσφατα και δεν δρομολογήθηκε. Το απλό-απλούστατο, για την επιλογή του αρίστου.

ΕΝΙΑΙΟ ψηφοδέλτιο, προσπερνώντας τα κόμματα και τις…ιδεολογίες. Επιλογή απ’ το μωσαϊκό των υποψηφίων και «σταύρωμα». Χωρίς κομματικές δεσμεύσεις και «ευθυγραμμίσεις». Κι ύστερα; Καταμέτρηση κι ο καθένας επιστροφή στο κόμμα του και οι εκλεγμένοι στο…δημαρχείο. Με τον επικεφαλής δήμαρχο να κουμαντάρει «ετερόκλιτους», που θα συνεργαστούν κατ’ ανάγκη και υποχρέωσή τους.  

ΑΥΤΟΙ/αυτές κερδίζουν διαγκωνιζόμενοι για τη μόστρα στο «γυαλί» κι εμείς χάνουμε. Χάνει και η Ελλάδα που μας χρειάζεται μη πεθάνει, και τη χορτάσαμε λόγια, λούφα και απραξία.