Αναλυτικά έγραψε ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος επί κυβέρνησης Καραμανλή:
«Δεν είναι λιγοι αυτοι που τουτες τις ημέρες βρήκαν την ευκαιρία να τα βάλουν με τον μεσαίο χώρο και τον μεσαίο δρόμο που υποστηρίζουμε. Δηλαδή τον δρόμο της μετριοπάθειας, του διαλόγου (ακομη η μάλλον κυριως ΚΑΙ με τους πολιτικούς ανιπάλους), την ισορροπία ανάμεσα στον απόλυτα απαραίτητο (‘οπου αυτός είναι απαραιτητος) δημόσιο τομέα και την ιδιωτική οικονομία η δράση της οποίας πρέπει να κυριαρχεί. Αλλά με μια διαφορά: Πρέπει να ενισχύει την κοινωνικη συνοχή, να κάνει πιο ισχυρό τον κοινωνικό ιστο, να εξασφαλίζει δικλείδες ασφαλείας στους κοινωνικά ασθενεστερους.
Λένε λοιπόν — συχνά χλευαστικά — οι αντίπαλοι μας: Μα τέτοιος χώρος δεν υπάρχει — κι άς έχουν αρχίσει να τον χρησιμοποιούν τον όρο όλο και πιο συχνά κι οι ίδιοι το τελευταίο διάστημα. Κάνουν μεγάλο λάθος. Σ αυτό τον χωρο ανήκει η μεγάλη — παλιά τη λέγαμε σιωπηρή, αλλά δεν είναι πια — πλειοψηφία. Μα αυτοί θα μας πουν τι θα κάνουμε? λένε άλλοι. Το επιχειρημά τους (σαθρό βεβαια): ¨Ολοι αυτοί είναι “απολιτικ”. Λάθος μέγαλο κάνετε κυρίες και κύριοι. Απολιτικ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. “Ακομματίκ” είναι. Δηλαδή δεν έχουν κομματική ταμπέλα — και στις περισσότερες περιπτωσεις απεχθάνονται αυτά τα κόμματα που ξερουν να δινουν εντολές και κατευθύνσεις σε πολίτες-στρατιωτάκια (άλλο άν ο αριθμός τους μειώνεται και θα συνεχίσει να μειώνεται δραματικά όσο οι κομματικοι μηχανισμοί δεν “παράγουν” πολιτική και δρούν μέσα σε αδιαπέραστα στεγανά).
Πεποίθηση μου, και μάλιστα όχι τωρινή, ήταν και είναι πως αυτή η “ακομματίκ” μαζα είναι ίσως το πιο υγιές κομμάτι της ελληνικης (αλλά και της κάθε κοινωνίας) Γιατί πορεύεται χωρίς παροπίδες, έχει την πολυτέλεια της ελευθερίας στη σκεψη και κρίνει πιο “ψυχρά” τι είναι καλό και για τον καθένα ξεχωριστά και για το κοινωνικό σύνολο. Ειδικά τώρα που τόσοι πολίτες “αυτονομήθηκαν”απο τα κομματικά δεσμά και τις ταμπέλες. Θα μου πει κάποιος: Καλά οι πολίτες αυτές δεν παρασύρθηκαν? Δεν έδωσαν μεγάλη πλειοψηφία στον ΓΑΠ? Δεν έδωσαν ξανά και ξανά πλειοψηφία στον Τσίπρα?
Ναι. Συνέβησαν πράγματι όλα αυτά. Αλλά τώρα που γίνονται κι άλλα βήματα προς το χείλος του γκρεμού, τώρα που το κοινωνικό σύνολο ταρακουνιέται, αυτη η ακομματίκ πλειοψηφία θελει μετριοπάθεια. Όχι ριζικες λύσεις. Όχι ασκησεις άκρατου νεοφιλελευθερισμού σαν κι αυτές που κάποιοι πρεσβεύουν χωρίς να έχουν εφαρμογή ΠΟΥΘΕΝΑ στην Ευρωζώνη όπου ανήκουμε. Εκεί κυριαρχεί η η αρχή της κοινωνικης αλληλεγγύης — και στη Γερμανία, και στη Γαλλία και στην Ιταλία.
Οποιοι προσπαθούν να μας φορέσουν αγγλοσαξωνικά μοντέλα — έξω απο τη νοοτροπία της ηπειρωτικής Ευρώπης που αποτελει τον πυρηνα της Ευρωζώνης — θα φάνε οι ίδιοι τα μούτρα τους (που προσωπικα λίγο με νοιάζει) και θα οδηγήσουν τη χώρα σε κοινωνικές εντάσεις που προβλέπει κι η τελευταία έκθεση της Στράτφορ. Γι αυτό στις 10 Ιανουαρίου εμείς που πιστεύουμε ακομη στα κόμματα ως απαραιτητους πυλώνες του κοινοβουλευτισμου πρέπει να διαλέξουμε τον μεσαίο δρόμο και να δώσουμε καθαρή εντολή στον Βαγγέλη Μειμαράκη».
