Η “Σοσιαλιστική Προοπτική” παρακολουθεί με ενδιαφέρον και ανησυχία τις εξελίξεις στο χώρο του κόσμου της εργασίας και του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος . Η αμηχανία και η απραξία που χαρακτήριζε τη στάση της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας (ΓΣΕΕ) από την έναρξη της κρίσης και δώθε, επιστεγάστηκε από την ανεπίτρεπτη στάση της στο δημοψήφισμα του περυσινού καλοκαιριού, όταν η διοίκηση της συστρατεύτηκε με τις επιλογές των διεθνών τοκογλύφων και των ντόπιων συντηρητικών δυνάμεων.
Το 36ο Πανελλαδικό Συνέδριο της ΓΣΕΕ το οποίο πραγματοποιήθηκε στην Ρόδο από τις 17-20 Μαρτίου με τον τίτλο “η συμμετοχή μας η δύναμή μας” και “συνδικάτα ισχυρά ενάντια στα βάρη των μνημονίων” δεν προσέθεσε τίποτε καινούργιο στην κατάσταση των ελληνικών συνδικάτων, τα οποία εξακολουθούν να βυθίζονται στο τέλμα της ανυποληψίας και της απραξίας αφήνοντας τα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα χωρίς τη φυσική τους ηγεσία.
Οι χρόνιες παθογένειες του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος εμφανίστηκαν και σε αυτό το συνέδριο της ΓΣΕΕ, παρά το γεγονός ότι η ελληνική εργατική τάξη μέρα με τη μέρα βυθίζεται στη φτώχεια και την εξαθλίωση και αυτό θα έπρεπε να είχε οδηγήσει πολλούς συνδικαλιστές στο να αλλάξουν ρότα και πορεία. Τα στοιχεία είναι καταθλιπτικά σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Το μισό του πληθυσμού ζει πλέον στα όρια ή κάτω από τα όρια της φτώχειας, ένα μεγάλο μέρος του εξειδικευμένου εργατικού και επιστημονικού δυναμικού έχει μεταναστεύσει στο εξωτερικό, η ανεργία στους νέους κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα, το ίδιο και η ανεργία στις γυναίκες και στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού. Στην αγορά εργασίας επιβάλλονται καθημερινά καταστάσεις ζούγκλας, εφόσον η χαμηλόμισθη, η περιστασιακή και η εκ περιτροπής εργασία είναι για μεγάλα τμήματα του εργατικού πληθυσμού ο κανόνας, ενώ η μαύρη εργασία γίνεται μόνιμο φαινόμενο για μεγάλες μάζες εργαζομένων. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες έχουν ενεργοποιηθεί και τα πιο άγρια ένστικτα εκμετάλλευσης της εργοδοσίας, η οποία θεωρεί ότι έχει την μεγάλη ευκαιρία να αποσπάσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη υπεραξία από την εργατική δύναμη.
Τα Συνδικάτα δυστυχώς με την αμφιλεγόμενη στάση τους στα κρίσιμα ζητήματα του κόσμου της εργασίας, με την απουσία από τους χώρους δουλειάς και τα προβλήματά, με τον κατακερματισμό και φυσικά τον κομματισμό και την εξάρτησή τους αδυνατούν να εμπνεύσουν τους εργαζόμενους. Αντίθετα είναι βέβαιο ότι τους ωθούν στην αποστράτευση και την απομόνωση, στην αναζήτηση του προσωπικού βολέματος και όχι στη συλλογική δράση.
Δυστυχώς και στο 36ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ καταμετρήθηκαν, για μια ακόμη φορά, κομματικές δυνάμεις, οι οποίες είναι αμφίβολο αν ανταποκρίνονται στα πραγματικά δεδομένα του εργατικού πληθυσμού και της ένταξης του στα εργατικά συνδικάτα, και για ακόμη μια φορά δε φαίνεται να υπάρχει ένας στοιχειώδης προσανατολισμός αντιμετώπισης των προβλημάτων που δημιουργεί η πολιτική των “μνημονίων”, αλλά και μια πολιτική για την δομική ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Για την “Σοσιαλιστική Προοπτική” η ανασυγκρότηση του θεσμού των εργατικών συνδικάτων, αποτελεί μια από τις βασικές προϋποθέσεις για την ίδια την δημοκρατική ανασυγκρότηση της χώρας. Σε μια σύγχρονη δημοκρατία τα Συνδικάτα πρέπει να αποτελούν πυλώνα της δημοκρατίας, μακριά από τον κυβερνητικό και κομματικό έλεγχο. Και σε αυτή την κατεύθυνση η Σοσιαλιστική Προοπτική είναι διατεθειμένη να συνεργαστεί με όλες εκείνες τις δημοκρατικές, πατριωτικές, προοδευτικές δυνάμεις του κόσμου της εργασίας, που στοχεύουν σε μια κοινωνία ελευθερίας, κοινωνικής αλληλεγγύης και δικαιοσύνης.
