Εδώ οι καλές σημαίες!

της Ρέας Βιτάλη

Μια ολοσέλιδη καταχώρηση σε εφημερίδα. Απ΄ αυτές που τα έντυπα «τρίβουν τα χέρια τους». Ένα super market διαλαλούσε τη πραμάτεια του. Ανανάς 0,99, αγγούρια 0,29, γλάστρες με σύστημα ποτίσματος 7,99, λάστιχο κήπου 8,99, μεταλλική ραφιέρα φυτών 19,99 και Ελληνική σημαία με κοντάρι 8,99… Η σημαία καταλάμβανε τον μεγαλύτερο χώρο. Το πιο πιασάρικο προϊόν! Ένεκα 28η Οκτωβρίου. 8,99 με κοντάρι ριγέ παρακαλώ! Να κυματίζει δίπλα στ΄ αγγούρια των 0,29….Welcome στο σήμερα…

Τι Ζήτω φώναξε η γενιά μου! Θυμάμαι εκείνο το θλιβερό προαύλιο…Την πρωινή προσευχή «Σε υμνούμε, σ΄ευλογούμε, σ΄ευχαριστούμε κύριε», την έπαρση σημαίας, τις Εθνικές εορτές… Ήρωες δαφνοστεφανομένους σε κορνίζα. Τη φωνή της Βέμπο μέσα από το γρατσουνισμένο ηχοσύστημα. Τους θεατρικούς ρόλους. Γυναίκα της
Πίνδου…Τι ρόλος! Ημίφως στη σκηνή και ‘μεις να τη διασχίζαμε καμπουριασμένες σαν Κουασιμόδοι «πρέπει να δείχνετε ταλαιπωρημένες, κουρασμένες» ήταν οι σκηνοθετικές οδηγίες. Και μετά άρχιζαν τα Ζήτω! Δονούνταν ο χώρος καθώς ο διευθυντής φώναζε Ζήτω και εμείς το επαναλαμβάναμε. Ζήτω η Ελλάδα! Ζήτω ουρλιάζαμε και ‘μεις. Και κει μέσα στην ανωνυμία του όχλου στριμώχναμε και κωμικές γαϊδουροφωνάρες… Ευκαιρίας δοθείσης… Και πέρασαν τα χρόνια. Ήρθαν τούμπα τα Ζήτω. Εξαργυρώθηκαν στο ακέραιο. Η γενιά του Πολυτεχνείου ταχτοποιήθηκε μια χαρά… Δόξα νάχει το σύστημα! Και πέρασαν τα χρόνια. Ρίξαμε το Τείχος του Βερολίνου. Γκρεμίσαμε και τ΄ αγάλματα. Κύλησε και ο τόνος! Από το Ζήτω φτάσαμε στο Ζητώ…Τα Θέλω ΟΛΑ. Το –όλα- που φτάνει μέχρι το –δε ξέρω τι θέλω-…Και σε κείνο το σημείο εκτροχιαστήκαμε.

Θυμάμαι εκείνο το θλιβερό προαύλιο. Εκείνη την «ενός λεπτού σιγή» για τους Εθνικούς μας ήρωες. Ξαναστήνω τη σκηνή πολλά χρόνια μετά… Για ποιόν να κάνω ενός λεπτού σιγή τώρα που η σημαία κυματίζει 8,99 δίπλα στ΄ αγγούρια των 0,29;

Θα σιγήσω για τη νέα γενιά. Αυτή που κρατάει το μέλλον στην τσέπη του τζίν τους που παίρνει τον κατήφορο και ωστόσο στέκεται καθώς καλούνται να εναντιωθούν ακόμα και στον νόμο της βαρύτητας. Σ΄ αυτή τη κουλαριστή γενιά των ανοιχτών συνόρων. Των ανθρώπων χωρίς ταυτότητα φύλου. Στη γενιά που όταν ψάχνει δουλειά ανοίγει τον χάρτη. Στη γενιά που στύβει πτυχία και master στα πόδια αφεντικών άνευ υπερωρίας, αποζημίωσης, σύνταξης….

Σ΄ αυτούς που δήλωσαν εθελοντές στους Ολυμπιακούς αγώνες και μας σύστησαν το κέφι και τη δουλειά τους (μωρέ πόσα χρόνια πέρασαν;). Και ‘μεις στην αρχή τους χειροκροτήσαμε, τους «ράναμε» επαίνους και Ζήτω και μετά τους αγνοήσαμε επιδεικτικά. Που τους «τακτοποιήσαμε» σαν συμβασιούχους, που τους περάσαμε σε σχολές όχι της επιλογής τους με βαθμούς κάτω από τη βάση, που τους δουλέψαμε ψιλό γαζί., τους κανακέψαμε πρόστυχα για να τους παραδώσουμε σήμερα στο απόλυτο κενό. Σκύβω το κεφάλι με σεβασμό σε τούτη την νέα γενιά. Που δακτυλογραφεί μηνύματα στο κινητό και αποστέλλει e-mail στην ανθρωπότητα. Με συγκινεί ο ακροβατικός τρόπος που ισορροπούν. Με το ένα πόδι στη παγκοσμιοποίηση και το άλλο στα σκατά. Ελεύθεροι να επιλέξουν τις δεσμεύσεις τους. Να συγκατοικήσουν με όλες τις φυλές του κόσμου, να ερωτευτούν με γνώμονα τη ψυχή και τη γοητεία μόνο, να μεγαλώσουν παιδιά ακόμα και μέσα από περίεργα σχήματα…. Εκείνοι θα βρουν τον τρόπο! Άλλωστε αν τα κάναμε εμείς καλλίτερα… Τότε τι είναι αυτή η μπόχα που ξεβράζετε από παντού; Ζήτω θα φωνάξω για όσους το παλεύουνε. Για όσους ψάχνουν ήλιο. Για όσους δοκιμάζουν γραφές πάνω σε λευκές σελίδες. Ξέρετε τι αεροδιάδρομος είναι οι λευκές σελίδες; Ζήτω!

Υ.Γ : Κρίνω σημαντικό ν΄ αναφέρω ότι η σημαία των 8,99 είναι αδιάβροχη, δεν ξεθωριάζει, είναι διπλής ραφής και έχει κορδόνι ριγέ.

protagon