Το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα

Της Σοφίας Βούλτεψη
Η εκρηκτική κατάσταση που επικράτησε στο Συνέδριο της ΓΣΕΕ είναι το αποτέλεσμα μιας πολύχρονης διαδικασίας απαξίωσης του συνδικαλιστικού κινήματος, τα ηγετικά στελέχη του οποίου βρέθηκαν σφιχταγκαλιασμένα με τα κόμματα και την εκάστοτε εξουσία. 

Όλες οι έρευνες που η ίδια η ΓΣΕΕ έχει παραγγείλει καταδεικνύουν ότι το συνδικαλιστικό κίνημα έχει χάσει και την αξιοπιστία του και την αποδοχή του από την κοινή γνώμη. 

Η απαξίωση αποδίδεται στο γεγονός ότι το συνδικαλιστικό κίνημα απέτυχε να προστατέψει τον ιδιωτικό τομέα, καθώς ΟΛΑ ανεξαιρέτως τα υψηλόβαθμα στελέχη του προέρχονται από τον δημόσιο τομέα. 

Με την πάροδο του χρόνου εμπεδώθηκε στην κοινή γνώμη η πεποίθηση ότι στη χώρα μας έχουμε έναν κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό, εντελώς αδιάφορο για τα τεκταινόμενα εκτός δημόσιου τομέα.  

Φθάσαμε έτσι στη στιγμή που το συνδικαλιστικό κίνημα όχι μόνο δεν μπορεί να προστατέψει τον ιδιωτικό τομέα από τις επιχειρησιακές συμβάσεις, αλλά ούτε καν τον δημόσιο τομέα είναι πλέον σε θέση να
προστατέψουν. 

Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά τις εκλογές του 2004 και την άνοδο της Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία, η ΓΣΕΕ είχε δημοσίως, τον Οκτώβριο του 2004, παρέμβει για την διαπλοκολογία, υποστηρίζοντας ότι οι έρευνες για σκάνδαλα εξελίσσονται σε μέγγενη για την ανάπτυξη και παγώνουν την επιχειρηματική δραστηριότητα, καθώς για μήνες δεν πραγματοποιούνται, ούτε δημοπρατούνται νέα έργα «που θα συμβάλουν στην περιφερειακή ανάπτυξη και την τόνωση της απασχόλησης». 

Οι έρευνες της ντροπής 

Ο κρατικοδίαιτος ελληνικός συνδικαλισμός, έχει οδηγήσει την κοινή γνώμη στην ταύτισή του με τις παθογένειες του ελληνικού δημόσιου τομέα. Τον Ιούλιο του 2005 δόθηκε στην δημοσιότητα έρευνα της κοινής γνώμης (Μέτρον Ανάλυσις), σύμφωνα με την οποία κατά της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, τασσόταν το 55,3% και υπέρ το 37,5%. 

Ακολούθησαν άλλες δύο έρευνες (Σεπτέμβριος 2005), όπου το 61% τασσόταν υπέρ της άρσης της μονιμότητας των νεοπροσλαμβανομένων στις ΔΕΚΟ, ενώ 7 στους 10 ζητούσαν να ανοίξει το θέμα γενικότερα για το Δημόσιο. Είχε ξεκινήσει το θέμα της Ολυμπιακής, χαρακτηριστικού παραδείγματος συνδιοίκησης με συνδικαλιστές 

Τον Δεκέμβριο του 2005, από έρευνα του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ (ΙΝΕ-ΓΣΕΕ), προέκυψε: Μόνο ένας στους τρεις εργαζόμενους ήταν εγγεγραμμένος σε συνδικαλιστικό σωματείο. Οι περισσότεροι συνδικαλισμένοι μισθωτοί βρίσκονται στον δημόσιο τομέα. Μάλιστα, σε ορισμένες υπηρεσίες του δημοσίου το ποσοστό των συνδικαλισμένων ξεπερνούσε το 90% (δημόσιες τράπεζες και δημόσιες επιχειρήσεις), ενώ στον ιδιωτικό τομέα το ποσοστό των συνδικαλισμένων δεν ξεπερνούσε το 15%! 

Έτσι, το 55% του συνόλου των συνδικαλισμένων βρίσκονταν στον δημόσιο τομέα, όπου το 60% των εργαζομένων ήσαν εγγεγραμμένοι στο σωματείο τους, ενώ αρνητική γνώμη για τον συνδικαλισμό εξέφραζε το 46,6% των Ελλήνων. 

Από την μεγάλη εκείνη έρευνα προέκυπτε ότι η κομματικοποίηση και η οργανωτική πολυδιάσπαση των συνδικάτων είναι οι βασικοί αρνητικοί παράγοντες, καθώς το συνδικαλιστικό κίνημα διατηρεί στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα περίπου 180 δευτεροβάθμιες οργανώσεις και 3.700 πρωτοβάθμια σωματεία. Για ποιο λόγο; Μα επειδή ο καθένας θέλει να είναι Πρόεδρος ή μέλος του Δ.Σ. κάποιου συνδικάτου για να αποκομίζει οφέλη στον χώρο εργασίας του. 

Όταν τον Μάρτιο του 2006, το τότε (υπό τον κ. Πολυζωγόπουλο) προεδρείο της ΓΣΕΕ είχε επισκεφθεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια, εκ μέρους της ΓΣΕΕ διέρρευσε πως ο Πρόεδρος είχε ταχθεί κατά της πολιτικής επιστράτευσης και της επιστράτευσης εργαζομένων. (Πρόσφατα είχαμε μια τέτοια πολιτική επιστράτευση, αλλά ουδείς εκ των μεγαλο-συνδικαλιστών αντέδρασε). 

Η κομματοκρατία στις οργανώσεις 

Τον Ιούνιο του 2006 πληροφορηθήκαμε ότι ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ Χρ. Πολυζωγόπουλος παραιτήθηκε, επειδή, στις 20 Ιουνίου,  ανέλαβε υπεύθυνος κινητοποιήσεων του ΠΑΣΟΚ. Είναι κακό; Όχι. Θεωρητικά σεβάστηκε το ασυμβίβαστο. 

Το γεγονός, όμως, ότι οι Πρόεδροι και τα μέλη του ανώτατου συνδικαλιστικού οργάνου της χώρας είναι υψηλόβαθμα στελέχη κομμάτων (με Πρόεδρο πάντα προερχόμενο από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ) δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα ηθικής τάξης. 

Σε καμιά χώρα του ανεπτυγμένου κόσμου οι Πρόεδροι των συνδικαλιστικών σωματείων δεν είναι τόσο πολύ εξαρτώμενοι από τα κόμματα εξουσίας, αν και είναι γνωστό από ποιες παρατάξεις προέρχονται. Δεν αναλαμβάνουν, όμως, κομματικά αξιώματα. Πολύ περισσότερο που και ο κ. Πολυζωγόπουλος όταν ήταν Πρόεδρος της ΓΣΕΕ ήταν συγχρόνως και μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ. 

Με την αποχώρησή του, Πρόεδρος ανέλαβε ο Γ. Παναγόπουλος (26 Ιουνίου 2006). Και αμέσως ξέσπασε σάλος όταν έγινε γνωστό ότι από το γραφείο του στη ΓΣΕΕ έφυγε ανακοίνωση της ΠΑΣΚΕ επικριτική για τη στάση της ΔΑΚΕ. 

Τον Ιούλιο του 2006 ο νέος Πρόεδρος της ΓΣΕΕ έδωσε την πρώτη του συνέντευξη (Ελευθεροτυπία, 8 Ιουλίου) με τη νέα του ιδιότητα. Και παραδέχθηκε τις παθογένειες του συνδικαλιστικού κινήματος, που ουδέποτε διορθώθηκαν, με αποτέλεσμα να φθάσουμε στα σημερινά χάλια. 

Είπε ότι η ύπαρξη 140 δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα αποτελεί σοβαρό λάθος. Όπως είπε, «το έχουμε αναγνωρίσει, έχουμε κάνει δύο οργανωτικά συνέδρια σε απόσταση δεκαετίας το ένα από το άλλο, έχουν ληφθεί αποφάσεις, αλλά ουδείς τις έχει εφαρμόσει. Δημιουργούνται συμφέροντα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και απουσιάζουν συμφέροντα διαπραγμάτευσης. Κάποιοι δεν θέλουν τις συγχωνεύσεις που θα βοηθούσε να γίνει πιο σφιχτό και συγκροτημένο το συνδικαλιστικό κίνημα». 

Αξιώματα που δεν τιμήθηκαν 

Τον Σεπτέμβριο του 2006 αποκαλύφθηκε ότι η εταιρία «Κοντούρ Γκλόμπαλ», κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, έγινε συνεταίρος της ΔΕΗ, με επίσημο σκοπό τη δημιουργία ηλεκτρικών μονάδων στην Βαλκανική. Επρόκειτο, όπως αποκαλύφθηκε, για εταιρία της οποίας τα νήματα κινεί ο Τζον Σουνούνου, προσωπάρχης του Λευκού Οίκου επί Μπους πατρός. 

Στην απόφαση έλαβαν μέρος και τα συνδικαλιστικά στελέχη που μετείχαν στο Δ.Σ. της εταιρίας. Ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ που μετέχει με αυτήν του την ιδιότητα στο Δ.Σ. απουσίαζε και είχε εξουσιοδοτήσει τον αντικαταστάτη του να ψηφίσει. Ξέσπασε σάλος, καθώς θεωρήθηκε απαράδεκτο να υπερψηφίζουν οι συνδικαλιστές αμφισβητούμενες συνεργασίες, αλλά όλοι τους – όλων των παρατάξεων – υποστήριξαν είτε πως ψήφισαν την στρατηγική επιλογή για επέκταση στα Βαλκάνια (ενώ επρόκειτο για συνεργασία με συγκεκριμένη εταιρία), είτε ότι οι συνδικαλιστές δεν μπορούν να γνωρίζουν τόσο περίπλοκα θέματα και αυτή είναι δουλειά των υπηρεσιών – αλλά τότε για ποιο λόγο μετέχουν στα Διοικητικά Συμβούλια; 

Ακολούθησε επεισοδιακή συνεδρίαση της ΠΑΣΚΕ-ΔΕΗ, οπότε πληροφορηθήκαμε ότι και οι δύο εκπρόσωποι των εργαζομένων στο Δ.Σ. της εταιρίας ανήκαν στην ΠΑΣΚΕ! 

Πάντα τον Σεπτέμβριο του 2006, ΓΣΕΕ και ΣΕΒ, σε απόλυτη και αγαστή συνεργασία, συνέπηξαν κοινό μέτωπο κατά της τότε κυβέρνησης και απαίτησαν από κοινού διαχείριση των κονδυλίων που προέρχονται από εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών και προορίζονται για την ενίσχυση των ανέργων. 

Στις 28 Σεπτεμβρίου, η εφημερίδα «Τα Νέα» έγραψε: «Καρτέλ» ΓΣΕΕ-ΣΕΒ κατά της κυβέρνησης. Και σημείωνε: «Εγκάρδια χειραψία και συνεννόηση». 

Έγραφε επίσης το «Έθνος» την 1η Σεπτεμβρίου 2006:  «Βέβαια,  δεν είναι μόνο τα γαλάζια στελέχη που κάνουν το κορόιδο για την κατάφωρη αδυναμία τους να περιορίσουν τη διαφθορά στο Δημόσιο. Κάτι ανάλογο κάνει, δυστυχώς, και ο Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Σπύρος Παπασπύρος. Όταν μετά τη χθεσινή συνάντησή του με τον πρωθυπουργό τον ρώτησαν οι δημοσιογράφοι «διεφθαρμένοι υπάλληλοι δεν υπάρχουν;, εκείνος απάντησε: Δεν τέθηκε τέτοιο θέμα από την κυβέρνηση στην ΑΔΕΔΥ. Ποιος δουλεύει ποιον – και έως πότε»; 

Τον Οκτώβριο του 2006, το «Παρόν» δημοσίευσε έρευνα της Άλκο για τον συνδικαλισμό, όπου το 67,8% των ερωτωμένων τάσσονταν κατά των συνδικαλιστών. 

Τον Νοέμβριο του 2006, η ΠΑΣΚ δασκάλων εξασφαλίζει την πρωτιά (36,07%) και η ΔΑΚΕ το 32,23%. 

Τον Φεβρουάριο του 2007, στις εκλογές δύο τακτικών και δύο αναπληρωματικών μελών του Δ.Σ. της ΕΡΤ ΑΕ ως εκπροσώπων των εργαζομένων, η ΠΑΣΚΕ ΕΡΤ εξασφαλίζει το 44,05% και η ΔΑΚΕ ΕΡΤ το 6,54%. 

Τον Μάρτιο του 2007, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρευρίσκεται στην έναρξη του 33ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ (φέτος το απέφυγε). Ο κ. Παπούλιας μίλησε για τα προβλήματα που δημιουργεί στο κύρος της ΓΣΕΕ «ο εναγκαλισμός με κόμματα και οι προσωπικές στρατηγικές», σημειώνοντας ότι αυτές οι λογικές απωθούν την πλειοψηφία των εργαζομένων από τον συνδικαλισμό.

Όταν ξέσπασε η υπόθεση των Ομολόγων, αποκαλύφθηκε πως οι αποφάσεις που έλαβαν τα Δ.Σ. των 24 Ταμείων που προέβησαν από τις αρχές του 2006 και μετά σε επενδύσεις αξίας 1,26 δις ευρώ, ήσαν ομόφωνες. Υπέρ της αγοράς των ομολόγων δηλαδή, ψήφισαν και όλοι οι συνδικαλιστές που μετείχαν στα Δ.Σ. των Ασφαλιστικών Ταμείων. Και μάλιστα επρόκειτο για κορυφαία στελέχη, με γνώση και εμπειρία. 

Στην αγορά συμφώνησαν συνολικά 199 μέλη των διοικήσεων των Ταμείων (μόνο δεν δύο περιπτώσεις διαφώνησαν δύο εκπρόσωποι εργαζομένων). Αξίζει να σημειωθεί ότι από τα 199 μέλη, ο υπουργός είχε διορίσει τα 77, ενώ οι εκπρόσωποι των εργαζομένων από όλες τις συνδικαλιστικές παρατάξεις ήσαν 68, οι εκπρόσωποι των εργοδοτών 33 και των συνταξιούχων 21. 

Ανάλογη συμπεριφορά είχαν επιδείξει και την περίοδο 1999-2002, όταν τα Ταμεία από επενδύσεις σε μετοχές έχασαν περίπου 3,5 δις ευρώ και όμως ούτε ένας, από οποιαδήποτε παράταξη, δεν προέβη σε καταγγελία. 

Κάθε φορά, αντιδρούσαν κατόπιν εορτής. Έτσι, στην εισήγηση για το Συνέδριο της 9ης Δεκεμβρίου 2004 της ΠΑΣΚΕ, αναφερόταν: «Οι εισοδηματικές ανισότητες – και όχι μόνο – που καταγράφονται στο εσωτερικό της κοινωνικής μας συγκρότησης, οφείλονται στις πολιτικές που ως κυβέρνηση κάναμε, στις επιλογές και στις ιεραρχήσεις μας και βεβαίως στις χρηματιστηριακές εξελίξεις της περιόδου 1998-2001 με τις οποίες συντελέσθηκε η μεγαλύτερη και πλέον άδικη ανακατανομή πλούτου στα οικονομικά χρονικά». Ήταν όμως πλέον αργά… 

Το ίδιο έγινε και μετά το ξέσπασμα της υπόθεσης των ομολόγων. Τον Απρίλιο του 2007, η ΓΣΕΕ, απείλησε με αγωγές, απεργίες και αποχή από τον διάλογο για το Ασφαλιστικό, αν και τις υπογραφές τους κάτω από την αγορά των ομολόγων είχαν βάλει τα πλέον υψηλόβαθμα στελέχη της. 

Για παράδειγμα, στο Δ.Σ. του ΤΑΠ – ΟΤΕ μετείχαν ο Πρόεδρος του ΟΜΕ-ΟΤΕ, ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών και ο Αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Εργαζομένων ΕΛΤΑ, όλοι κορυφαία στελέχη της ΠΑΣΚΕ. 

Στη ΓΣΕΕ, ο Πρόεδρος κ. Παναγόπουλος πρότεινε 24ωρη απεργία για τις 15 Μαΐου του 2007, με σύνθημα «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα» (των ασφαλιστικών ταμείων). Εκ μέρους της ΔΑΚΕ, ο Κ. Πουπάκης διαφωνεί και αποφασίζει (και τότε) να παγώσει την συμμετοχή στο Προεδρείο της ΓΣΕΕ, ακολουθώντας  τα βήματα του ΚΚΕ που δεν συμμετέχει εδώ και 16 χρόνια. 

Στις εκλογές του ΙΚΑ (Αττικής και Νήσων) η ΠΑΣΚΕ αναδεικνύεται πρώτη δύναμη με 61,26% και 9 έδρες, ενώ η ΔΑΚΕ εξασφαλίζει μόλις το 25,69% των ψήφων και 4 έδρες. 

Ανάμιξη στα εσωκομματικά 

Τον Οκτώβριο του 2007, οι συνδικαλιστές μας ασχολούνται με την εκλογή Προέδρου στο ΠΑΣΟΚ. Δίδεται στην δημοσιότητα η λεγόμενη «Παρέμβαση των Πέντε» - ένα κείμενο δέκα θέσεων «για το μέλλον του κινήματος», με σκληρές διατυπώσεις κατά Βενιζέλου. Προέρχεται από του πέντε Προέδρους ισάριθμων τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών και συνεταιριστικών οργανώσεων: Ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλος,  ο Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Σπ. Παπασπύρος, ο Πρόεδρος της ΠΑΣΕΓΕΣ Τζ. Καραμίχας, ο Πρόεδρος της ΓΕΣΑΣΕ (αγροτικοί συνεταιρισμοί) και ο Πρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ Δ. Ασημακόπουλος. 

Είχε προηγηθεί η δήλωση Βενιζέλου «δεν θέλουμε ένα κίνημα επαγγελματιών συνδικαλιστών».  Οι Πέντε απάντησαν σαφώς: «Αν θέλει να βρει μηχανισμούς να ψάξει πολύ το περιβάλλον του». Τον κατηγόρησαν δε ότι υπονομεύει το συνδικαλιστικό κίνημα που αντιπαρατίθεται σήμερα εφ’ όλης της ύλης με την κυβέρνηση και του επιτέθηκαν για την συνταγματική αναθεώρηση του 2000, που καθιέρωσε το ασυμβίβαστο των βουλευτών, «με αποτέλεσμα αυτό να είναι κλειστό επάγγελμα». 

Το καταπληκτικό πάντως ήταν πως οι πέντε επικεφαλής των πέντε μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων έφθασαν στο σημείο να κάνουν κάτι που ουδέποτε έπραξαν προκειμένου να μιλήσουν για τα σοβαρά θέματα της χώρας: Έδωσαν κοινή συνέντευξη Τύπου υπέρ της υποψηφιότητας του Γ. Παπανδρέου για την προεδρία του κόμματος. Σε μια άλλη περίπτωση, συνέφαγαν μαζί του σε ταβέρνα, επίσης  για να δείξουν ποιον στηρίζουν στην εσωκομματική κόντρα. 

Τον Δεκέμβριο του 2007, στο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, πρώτη αναδεικνύεται η ΠΑΣΚ Δημοσίων Υπαλλήλων με 36 έδρες (από τις 41 που κατείχε μέχρι τότε) και ακλουθεί η ΔΑΚΕ με 28 έδρες (από 23). Έτσι εξηγείται και η πρόσφατη αναφορά στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ ότι οι ΔΕΚΟ και οι συνδικαλιστές είναι «σπλάχνα από τα σπλάχνα του ΠΑΣΟΚ». Όσο για την άνοδο τότε της ΔΑΚΕ, εξηγείται από το γεγονός ότι η Ν. Δ. βρισκόταν στην εξουσία. 

Τον Ιανουάριο του 2008, οι συνδικαλιστές της ΟΜΕ-ΟΤΕ ξεκινούν «ανταρτοπόλεμο» για το «αξιολόγιο», καθώς δηλώνουν ότι δεν αποδέχονται το νέο σύστημα αξιολόγησης, που περιλαμβάνει πέντε κατηγορίες (ανεπαρκής, μέτριος, καλός, πολύ καλός, εξαίρετος) και όφειλε να εφαρμοστεί από την πρώτη του χρόνου. Επειδή, σύμφωνα με τον νόμο, όποιος δεν «έπιανε» το «πολύ καλός» και «εξαίρετος» δεν έπαιρνε πριμ (ενώ μέχρι τότε έπαιρναν όλοι ανάλογα με την θέση ευθύνης), η ΟΜΕ-ΟΤΕ κατήγγειλε την Επιχειρησιακή Σύμβαση Εργασίας και κάλεσε τους εργαζόμενους να… βαθμολογούν με άριστα τον εαυτό τους! 

Μετά το σκάνδαλο Ζαχόπουλου, αποκαλύφθηκε ότι οι σύλλογοι του Υπουργείου Πολιτισμού επιχορηγούνταν με τεράστια ποσά από τους ειδικούς λογαριασμούς. Ποσά που τα δύο τελευταία χρόνια είχαν φθάσει τα 2,5 εκ ευρώ. 

Τότε, τον Φεβρουάριο του 2008, ξέσπασε και η κόντρα ανάμεσα στον πρώην Πρόεδρο της ΓΣΕΕ Χρ. Πολυζωγόπουλο και τον πρώην πρωθυπουργό Κ. Σημίτη. Ο πρώην πρωθυπουργός αναφέρθηκε με απαξιωτικό τρόπο στον εργατολόγο που με τις ευλογίες της ΓΣΕΕ και υπό την σκέπη της γιγάντωσε το γραφείο του αναλαμβάνοντας τις ομαδικές αγωγές των συμβασιούχων. Και ο πρώην πρόεδρος της ΓΣΕΕ απάντησε πως επί εποχής Σημίτη γιγαντώθηκε το φαινόμενο των συμβασιούχων, ελληνικό παράδοξο και παράγωγο του πελατειακού κράτους, της ψηφοθηρίας, της αναξιοκρατίας και της κομματοκρατίας. Μετά από αυτό το επεισόδιο, η ζωή συνεχίστηκε, σα να μην συνέβη τίποτε! 

Την Πρωτομαγιά του 2008, το συνδικαλιστικό κίνημα εμφανίστηκε κατώτερο των περιστάσεων, διασπασμένο και σε διαρκή κομματικό πόλεμο. Σημειώθηκαν ντροπιαστικά επεισόδια, καθώς πετάχτηκαν μπουκάλια με νερό, κουλούρια και άλλα αντικείμενα στην εξέδρα των ομιλητών,  ενώ ένα βεγγαλικό έπεσε στα πόδια του Γ. Παναγόπουλου. 

Λόγω της περιορισμένης συμμετοχής και των επεισοδίων, η πορεία για την εργατική Πρωτομαγιά ματαιώθηκε. Το ΠΑΣΟΚ κατηγόρησε τον ΣΥΝ ότι οι διοργανωτές της αντισυγκέντρωσης που πετούσε αντικείμενα στην εξέδρα ανήκαν στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. 

«Δεν μπορούμε να καταδικάσουμε επεισόδια που δεν είδαμε», ήταν η απάντηση της Κουμουνδούρου, ενώ ο αείμνηστος Μ. Παπαγιαννάκης με δηλώσεις του χαρακτηρίζει «βρεφική πολιτική αντίληψη» τα μικροεπεισόδια και συστήνει προσεκτικότερες δηλώσεις στον Αλέξη Τσίπρα. 

«Αλαλούμ επικρατεί στο συνδικαλιστικό κίνημα», γράφει το «Έθνος» στις 22 Ιουνίου 2008. Σύμφωνα με την εφημερίδα, «ψάχνονται στη ΓΣΕΕ. Βλέπουν τον εχθρό, αλλά δεν τον… στοχεύουν. Το συνδικαλιστικό κίνημα αναζητεί γραμμή πλεύσης, τη στιγμή που δοκιμάζονται οι αντοχές χαμηλόμισθων και συνταξιούχων. Τέσσερις παρατάξεις στη Συνομοσπονδία, τέσσερις και οι προτάσεις στήριξης για τους χαμηλόμισθους». 

Τον Ιούλιο του 2008 ξεσπά πόλεμος για την τροπολογία για τις ΔΕΚΟ που καταργούσε τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Αντιδρούν όλες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις και η ΔΑΚΕ επιτίθεται στην κυβέρνηση. 

Σύμφωνα με την τροπολογία, στις επιχειρήσεις που λαμβάνουν κρατική ενίσχυση ή καταγράφουν έστω και για ένα έτος ζημίες ή, ακόμη, το Δημόσιο κατέχει την πλειοψηφία των μετοχών των εισηγμένων εταιριών, δεν θα ισχύουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις ετήσιες αυξήσεις θα αποφασίζει διϋπουργική επιτροπή με βάση τον επίσημο πληθωρισμό. Αν δεν συμφωνούν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων δεν θα έχουν το δικαίωμα προσφυγής στον ΟΜΕΔ (Οργανισμός Μεσολάβησης και Διαιτησίας). Προς τούτο θα απαιτείται κοινή προσφυγή στον Οργανισμό Μεσολάβησης με τον εργοδότη. 

Φυσικά, όλα αυτά (και ακόμη χειρότερα) θα συνέβαιναν δυο χρόνια αργότερα, με την έλευση της τρόικας.  Με λίγα λόγια, οι συνδικαλιστές τότε δεν επέτρεψαν στη Ν.Δ. να πράξει αυτό που τώρα υποχρεώνονται να δεχθούν όλοι. 

Οι «χρυσές συμφωνίες» 

Τον Οκτώβριο του 2008, οι συνδικαλιστές της Ολυμπιακής πέτυχαν αυτές που ονομάστηκαν «χρυσές συμφωνίες», με επιδόματα, παροχές και συνταξιοδοτήσεις ακόμη και σαραντάρηδων. 

Αξίζει να δούμε τι συμφωνήθηκε τότε και διαφημίστηκε με ολοσέλιδες καταχωρίσεις στον Τύπο: 

Για τους πιλότους. Επιπλέον προσαύξηση 50% των ενσήμων τους (πλασματικών και δεδουλευμένων), ώστε να μπορούν να συνταξιοδοτηθούν κανονικά όλοι όσοι έχουν προσληφθεί πριν από το 1993. Επιπλέον επίδομα μέχρι και έξι χρόνια ώστε να υπάρξει μια αναπλήρωση που θα φτάνει συνολικά στο 75% του μισθού για να καλυφθεί η οικονομική διαφορά που υπάρχει μεταξύ των μισθών και των συντάξεων.  Επίσης, όσοι δεν συνταξιοδοτηθούν και δεν βρουν δουλειά θα έχουν οικονομική κάλυψη για τέσσερα χρόνια κοντά στις σημερινές τακτικές αποδοχές τους. 

Για τους ιπτάμενους συνοδούς και φροντιστές. Πριμοδότηση κατά 50% των πλασματικών και δεδουλευμένων ενσήμων τους, ώστε να μπορούν με 15ετή πραγματικής προϋπηρεσίας να βγουν κανονικά στη σύνταξη. 

Επίσης: 

Δυνατότητα μεταφοράς όλων των τακτικών υπαλλήλων στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ. Για το σκοπό αυτό είχαν εντοπιστεί ήδη 14.317 θέσεις για τους 4.593 τακτικούς εργαζόμενους της Ολυμπιακής με τις ίδιες τακτικές αποδοχές και επιδόματα. Έγινε γνωστό ότι όπου υπήρχαν μισθολογικές διαφορές θα καλύπτονταν με μηνιαίο συμπλήρωμα μισθού μέχρι και 500 ε. Στήριξη εισοδήματος για μεταβατικό διάστημα μέχρι ένα έτος, αν τυχόν υπήρχε κενό στην εργασιακή αποκατάσταση, στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα. 

Συνολικό κόστος-μαμούθ για να καμφθούν οι αντιδράσεις των συνδικαλιστών και να πουληθεί η εταιρία, 1,3 δις ευρώ! 

Τον Νοέμβριο του 2008, στο βιβλίο του «Η κρίση», ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, συνιστά, μεταξύ άλλων σαφώς, «συνεργασία συνδικάτων – εργοδοσίας», κατά τα πρότυπα της Φιλανδίας. 

Την ίδια ώρα δίνεται στην δημοσιότητα η έρευνα της VPRC που είχε παραγγείλει το Εργατικό Κέντρο Αθήνας, που έρχεται να επιβεβαιώσει την προηγούμενη έρευνα (του 2005), του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ. Σύμφωνα με αυτήν, οι μισοί εργαζόμενοι δεν έχουν απεργήσει ποτέ. Οι εργαζόμενοι της Αθήνας σε ποσοστό 68% δεν είναι μέλη κάποιου σωματείου. Σε ποσοστό 58% δεν εμπιστεύονται τα συνδικάτα. Το 60% έχει αρνητική άποψη για την αποτελεσματικότητά τους. Οι μη συνδικαλισμένοι στον ιδιωτικό τομέα άγγιζαν το εντυπωσιακό ποσοστό του 75%. Αντίθετα, στον δημόσιο τομέα, το ποσοστό των μη συνδικαλισμένων βρισκόταν στο 41%. Όλα αυτά την ώρα που το 82% θεωρούσε τα συνδικάτα απαραίτητα, γεγονός που επιβεβαιώνει ότι ο υπάρχον συνδικαλισμός έχει απαξιωθεί. 

Τον ίδιο μήνα, ξεκινούν οι κινητοποιήσεις για την πώληση του ΣΕΜΠΟ, που ανακοίνωσε ο ΟΛΠ. Στο Σύνταγμα, οι λιμενεργάτες φωνάζουν το περίφημο σύνθημα: «Εφραίμ, αλάνι, πάρε το λιμάνι». 

Τον Δεκέμβριο του 2008 ξεσπούν τα τρομερά επεισόδια μετά την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια. Τα συνδικάτα είχαν προγραμματίσει γενική απεργία και διαδήλωση για τις 10 Δεκεμβρίου και ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ απορρίπτουν την επιστολή του τότε πρωθυπουργού να αναβάλουν τις κινητοποιήσεις λόγω της έκρυθμης κατάστασης, «ώστε να μη δοθεί η δυνατότητα εκμετάλλευσης μιας εκδήλωσης εργαζομένων για την πραγματοποίηση νέων πράξεων καταστροφικής βίας». 

Γίνεται γνωστό ότι στο Δημόσιο οι συνδικαλιστές δίνουν μάχες οπισθοφυλακών. Αποκαλύπτεται ότι η δημοσιοϋπαλληλική ιεραρχία δεν προχώρησε στη σύνταξη εκθέσεων αξιολόγησης, που αποτελούσαν προϋπόθεση για την εφαρμογή στην πράξη του συστήματος προαγωγών που θεσπίστηκε με τον νέο Υπαλληλικό Κώδικα. 

Αυτή ήταν η δεύτερη «ανταρσία». Η πρώτη εκδηλώθηκε όταν οι υπεύθυνοι 62 φορέων του Δημοσίου αρνήθηκαν να ενημερώσουν τον αρμόδιο υφυπουργό, παρά τις επανειλημμένες έγγραφες εκκλήσεις του, για το αν εφαρμόζουν ή όχι την απόφαση για αυτεπάγγελτη αναζήτηση πιστοποιητικών. 

Τον Φεβρουάριο του 2009, η αποκαρδιωτική εικόνα των συνδικαλιστικών οργανώσεων, ενώ η οικονομική κρίση επελαύνει, επιβεβαιώνεται με νέα έρευνα της VPRC. Η έρευνα αφορά την περίοδο Ιούλιο – Νοέμβριο 2008: Οι δύο στους τρεις εργαζόμενους και ανέργους δεν έχουν καμία συνδικαλιστική επαφή. Και η σχέση θα ήταν χειρότερη αν δεν υπήρχαν οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ. Καμία σχέση με τον συνδικαλισμό οι  μικρότερες ηλικίες. Το 69% δεν είναι μέλη επαγγελματικού σωματείου ή συλλόγου. Το 15% είναι μέλη στον επαγγελματικό τους κλάδο. Το 9% στην οργάνωση της επιχείρησης όπου δουλεύουν. Μόνο το 4% και στα δύο. 

Τον ίδιο μήνα, τα μέλη της έκτακτης Γ.Σ του ΟΤΕ τρέχουν από σουίτα σε σουίτα του Κάραβελ, προκειμένου να ξεφύγουν από τους συνδικαλιστές και να διοριστούν τα μέλη του Δ.Σ. από την πλευρά της Ντόιτσε Τέλεκομ. 

Τον Απρίλιο του 2009, από δημοσκόπηση που παρήγγειλε η ΓΣΕΕ προκύπτει ότι το 49% πιστεύει ότι η εξυγίανση των ΔΕΚΟ μπορεί να γίνει με την ιδιωτικοποίησή τους και μόνο το 53% λέει όχι στη μείωση του κόστους των υπερωριών. Κατά τα λοιπά, οι πολίτες συμφωνούν: Το ελληνικό Δημόσιο παραμένει ο μεγάλος ασθενής. Είναι εχθρικό για τον πολίτη, δεν τον εξυπηρετεί και έχει γίνει συνώνυμο της ταλαιπωρίας του. Ευθύνες αποδίδονται και στους συνδικαλιστές «που πάντα προέτασσαν τις συντεχνιακές τους διεκδικήσεις και αδιαφορούσαν για την κατάπτωση ενός χώρου από τον οποίο αντλούν ισχύ». 

Τον Μάιο του 2009, νέα έρευνα, αυτή τη φορά της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, έρχεται και πάλι να επιβεβαιώσει την κατρακύλα: Οι νέοι και οι φτωχοί μένουν μακριά από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα κόμματα. Η συμμετοχή του φτωχού πληθυσμού σε πολιτικά κόμματα και συνδικάτα στο 2,3% και των μη φτωχών στο 5,7%. Αντίθετα, η συμμετοχή στις θρησκευτικές ή εκκλησιαστικές οργανώσεις  των φτωχών βρίσκεται στο 31,5% και των μη φτωχών στο 28,5%. 

Τον Ιούνιο του 2009, η ΓΣ του ΟΤΕ διεξάγεται στο ύπαιθρο, καθώς εργαζόμενοι είχαν αποκλείσει την είσοδο στο Μέγαρο του ΟΤΕ, διαμαρτυρόμενοι για την πώληση επιπλέον ποσοστού 5% στην Ντόιτσε Τέλεκομ. 

Τον Ιούλιο του 2009, οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ διακόπτουν τη συνεδρίαση του Δ.Σ. και ο τότε Πρόεδρος της επιχείρησης μένει όμηρος στο γραφείο του για τέσσερις ώρες. 

Στη Διδασκαλική Ομοσπονδία, η ΠΑΣΚ αυξάνει τη δύναμή της κατά 3 ποσοστιαίες μονάδες, ενώ νίκη πετυχαίνει και η αντίστοιχη οργάνωση στους μηχανικούς. 

Τον Σεπτέμβριο του 2009, κατά την κοινή συνέντευξη Τύπου ΓΣΕΕ και Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης με αφορμή την ΔΕΘ, ο κ. Παναγόπουλος στέλνει ενόψει των εκλογών μήνυμα στον κ. Παπανδρέου, λέγοντας ότι δεν αρκεί η αλλαγή κυβέρνησης, αλλά «χρειάζεται ανατροπή της σημερινής οικονομικής πολιτικής διότι τυχόν συνέχισή της θα επιτείνει το αδιέξοδο στην οικονομία και την κοινωνία». Προτείνει επίσης «ένα νέο μίγμα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής με αναδιανομή εισοδήματος ανάλογη με εκείνη του 1981». 

Τον Οκτώβριο του 2009, η κυβέρνηση έχει αλλάξει και αρχίζουν αμέσως οι κινητοποιήσεις στο λιμάνι με χιλιάδες κοντέινερς να μένουν εγκλωβισμένα επί ένα μήνα. Το ΠΑΣΟΚ τους είχε προεκλογικά κλείσει το μάτι, υποσχόμενο επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης με την COSCO. (Από τις αρχές του 2008 ως τις αρχές του 2009, το λιμάνι υπολειτουργούσε, καθώς  οι εργαζόμενοι στον ΟΛΠ απείχαν από κάθε υπερωριακή εργασία και το λιμάνι έκλεινε στις 2 μ.μ. και δεν λειτουργούσε τα σαββατοκύριακα). 

Τον Νοέμβριο του 2009, ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ στέλνει άλλο ένα μήνυμα προς τον κ. Παπανδρέου, τον οποίο είχε στηρίξει μετά μανίας: «Μια κυβέρνηση που εξελέγη πρόσφατα – με πολύ νωπές τις διακηρύξεις – δεν μπορεί να πει «ξέρετε, δεν είχα καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος». 

Την ίδια ώρα πάντως, ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ, εγκατεστημένος στον ΟΑΕΔ, χάνει πολύτιμο χρόνο ασχολούμενος με την υπόθεση των stage, ουσιαστικά στηρίζοντας την κυβερνητική προπαγάνδα. 

Εξακολουθεί να στηρίζει την κυβέρνηση και τον Δεκέμβριο του 2009, όταν ο πρωθυπουργός από το Ζάππειο δίνει συνέντευξη για τις πρώτες 100 Ημέρες, υποστηρίζοντας τις προεκλογικές του δεσμεύσεις – αν και πλέον γνωρίζει την κατάσταση. Το γεγονός προκαλεί ευφορία στον κ. Παναγόπουλο, που πιστεύει ότι ο κ. Παπανδρέου λέει την αλήθεια. Και δηλώνει: «Η παρέμβαση του πρωθυπουργού με την ομιλία του στο Ζάππειο δημιουργεί υπόβαθρο αισιοδοξίας. Το πλαίσιο και τα μέτρα οδηγούν σε άλλη πολιτική – κοινωνικά δικαιότερη – από αυτή που εφαρμοζόταν σε Ελλάδα και Ευρώπη και έφεραν την οικονομία σε δημοσιονομικό εκτροχιασμό και παραγωγικό μαρασμό». 

Ξεσπά βεντέτα του ΚΚΕ με τον Πρόεδρο της ΓΣΕΕ. Ο Περισσός κατηγορεί τις επίσημες συνδικαλιστικές ηγεσίες ως «κυβερνητικά παραμάγαζα» και «συνεταιράκια του ΣΕΒ» - αρκετά προφητικά σε σχέση με τις σημερινές εξελίξεις.  Ο κ. Παναγόπουλος απαντά ότι το «ΚΚΕ διασπά το εργατικό κίνημα» και δηλώνει  ότι «αν και το ΚΚΕ κατηγορεί τη ΓΣΕΕ ότι υπογράφει συλλογικές συμβάσεις που αντιστοιχούν σε ένα κουλούρι, οι ομοσπονδίες που ελέγχονται από το ΠΑΜΕ ή προσφεύγουν στη διαιτησία ή υπογράφουν συμβάσεις και με χαμηλότερα ποσοστά αυξήσεων». Φέρνει ως παράδειγμα την Ομοσπονδία Λογιστών που υπέγραψε σύμβαση με μεσοσταθμικές αυξήσεις για το 2009 1,9%, ενώ η σύμβαση της ΓΣΕΕ προέβλεπε 3,7%. 

Κατάργηση των νόμων 

Τον Ιανουάριο του 2010, στη ΔΕΗ επικρατεί ο Νόμος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ για τις 2.035 νέες προσλήψεις στη ΔΕΗ. Ο νέος Πρόεδρος της εταιρίας δηλώνει ότι οι προσλήψεις που βρίσκονται σε εξέλιξη θα γίνουν με βάση τον Κανονισμό της επιχείρησης, ουσιαστικά καταργώντας το νόμο 3429/2005 που προβλέπει ότι οι συμβάσεις των νεοπροσλαμβανόμενων, κατά παρέκκλιση των εσωτερικών κανονισμών των ΔΕΚΟ, διέπονται από τις διατάξεις της εργατικής νομοθεσίας που ισχύουν στον ιδιωτικό τομέα. Το ΠΑΣΟΚ δεν είχε ψηφίσει τον συγκεκριμένο νόμο, ενώ προεκλογικά είχε δεσμευτεί για την κατάργησή του. 

Φυσικά, όχι μόνο δεν έπραξε κάτι τέτοιο, αλλά τώρα τον επεκτείνει με βάση το Μνημόνιο. 

Τον Φεβρουάριο του 2010, το Δ.Σ. της ΔΕΗ ενέκρινε τεράστιο κονδύλι για την εκλογή εκπροσώπων της ΓΕΝΟΠ στο ΔΣ της επιχείρησης. 10.000 για διατροφή κεντρικής εφορευτικής επιτροπής και τα άλλα για μισθούς και υπερωρίες! Πρόσφατα, πληροφορηθήκαμε και για δάνειο (έντοκο) ύψους 500.000 ευρώ προς την συνδικαλιστική οργάνωση της επιχείρησης! 

Τον Μάρτιο του 2010 δημιουργείται ο μηχανισμός στήριξης και αρχίζει η επιβολή των σκληρών μέτρων, που ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ ονομάζει «μέτρα δημοσιονομικού φονταμενταλισμού, δημοσιονομικής τρομοκρατίας». Οι κινητοποιήσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ συνοδεύονται από αγριότητες εκ μέρους των αστυνομικών δυνάμεων και τραμπουκισμού κατά του Προέδρου της ΓΣΕΕ. 

Στο 34ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ στη Χαλκιδική, η ΠΑΣΚΕ βγαίνει ενισχυμένη με μια παραπάνω έδρα στην διοίκηση (22 έδρες), η ΔΑΚΕ χάνει μια έδρα (11), το ΚΚΕ διατηρεί τις δυνάμεις του με 9 έδρες και 3 έδρες παίρνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ αποδοκιμάζουν τον εκπρόσωπο της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων που παραβρέθηκε στο Συνέδριο. Αποδεικνύεται επίσης ότι και στον συνδικαλισμό, όπως και στην πολιτική, η ανανέωση είναι λέξη άγνωστη. 

Σε δύο έρευνες (μία για λογαριασμό της ΓΣΕΕ και μία για λογαριασμό της ΑΔΕΔΥ), καταγράφεται η δυσπιστία των πολιτών έναντι των θεσμών εκπροσώπησης και η διάθεση για κλιμάκωση των κινητοποιήσεων ακόμη και με ακραίες μορφές. Για πρώτη φορά επιδοκιμάζονται μορφές αντίδρασης που μέχρι πρότινος συναντούσαν τη γενική κατακραυγή, όπως οι καταλήψεις εργασιακών χώρων και κρατικών κτιρίων. 

Από την έρευνα της ΑΔΕΔΥ προκύπτει ότι μόλις το 38,8% των πολιτών κρίνει θετικά (18%) και μάλλον θετικά την συνδικαλιστική ηγεσία των δημοσίων υπαλλήλων για τη στάση της στο θέμα της οικονομικής κρίσης. Το 62% εκδηλώνει ισχυρή διάθεση συμμετοχής σε κινητοποιήσεις για τη διατήρηση του 13ου και 14ου μισθού και για τη διασφάλιση των συντάξεων. 

Τον Απρίλιο του 2010, από έρευνα της VPRC που έγινε για λογαριασμό της ΓΣΕΕ προκύπτει ότι οι πολίτες σε ποσοστό 67% πιστεύουν ότι κανένα κόμμα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα, ενώ το 63% πιστεύει ότι τα συνδικάτα θα πρέπει να αντιδράσουν δυναμικά. Ωστόσο σε απεργία δηλώνουν έτοιμοι να συμμετάσχουν μόνο οι μισοί – το 43% των απασχολουμένων στον ιδιωτικό τομέα και το 61% στον δημόσιο. 

Την ίδια περίοδο ξεκινούν και τα προβλήματα στα λιμάνια με τις κινητοποιήσεις των ναυτεργατών και της ΠΝΟ. 

Στις εκλογές του ΤΕΕ «πρώτο κόμμα» αναδεικνύεται η αποχή, καθώς από τους 110.000 μηχανικούς στις κάλπες προσέρχονται μόνο οι 41.200. Παρ’ όλα αυτά η ΠΑΣΚ αυξάνει το ποσοστό της κατά 7,3% και η προσκείμενη στη Ν.Δ. συνδικαλιστική παράταξη χάνει σχεδόν πέντε μονάδες. 

Τον Μάιο του 2010, ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ, δηλώνει (Νέα, 5 Μαΐου): «Περίμενα πιο δίκαιη κατανομή των βαρών από το Πασόκ». Και αποδίδει το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι δεν ακολουθούν τα συνδικάτα σε «γραφειοκρατία, κομματισμό, παραταξιοποίηση και διάσπαση είναι λίγες από τις αιτίες. Τα συνδικάτα πρώτα απ’ όλους οφείλουν να αλλάξουν ριζικά, κυρίως για να δεχθούν και να εκφράσουν τις νέες γενιές των εργαζομένων. Το βόλεμα και ο εφησυχασμός των παλαιών ενοχλεί και απωθεί τους νέους. Έχουμε υποχρέωση να αλλάξουμε». 

Τον ίδιο μήνα, στέλνει επιστολή στον τότε υπουργό Εργασίας και κατηγορεί τον κ. Λοβέρδο ότι παίρνει το μέρος των ισχυρών την κρίσιμη στιγμή των διαπραγματεύσεων με τον ΣΕΒ. Τον κατηγορεί επίσης ότι ανοίγει και θέματα (μειωμένη αμοιβή  των νέων κάτω των 25 ετών και νέοι όροι εργασίας και ασφάλισης με συμβάσεις μαθητείας), τα οποία «ούτε οι ίδιοι οι εργοδότες έχουν αποτολμήσει». «Αν έχετε πάρει τις οριστικές και αμετάκλητες αποφάσεις σας, συναποφασίσατε με τον Σύνδεσμο Βιομηχάνων», καταλήγει. 

Τον Ιούνιο του 2010, η συνδικαλιστική παράταξη του ΠΑΣΟΚ στην ΑΔΕΔΥ εκδίδει σκληρή ανακοίνωση: «Σοσιαλισμός και βαρβαρότητα δεν πάνε μαζί». «Δεν μπορεί η Ελλάδα να γίνει αποικία της τρόικας. Οι αντοχές των εργαζομένων τελείωσαν». Γίνεται αναφορά και στους υπουργούς Οικονομικών και Εργασίας που «αντί να πάρουν μέτρα για να πληρώσουν οι υπεύθυνοι, ακόμη και με δήμευση των παράνομων περιουσιών τους, ώστε να χρηματοδοτηθεί το ασφαλιστικό σύστημα, επιδίδονται σε επικοινωνιακά τεχνάσματα, αιφνιδιασμούς και ψευδοδιλλήματα». Και καταλήγουν: «Αυτή η πολιτική δεν έχει καμιά στήριξη από την ΠΑΣΚ Δημοσίων Υπαλλήλων». 

Να τα βρουν οι ομοϊδεάτες 

Τον Ιούλιο του 2010, στη διάρκεια μεγάλης σύσκεψης στο πρωθυπουργικό γραφείο στη Βουλή, μετά το τέλος του υπουργικού συμβουλίου, ο κ. Παπανδρέου απευθύνει έκκληση στη ΓΣΕΕ να συμφωνήσει με τον ΣΕΒ. Ζήτησε επίσης από τον κ. Παναγόπουλο και τον Πρόεδρο της ΓΣΕΒΕΕ Δ. Ασημακόπουλο, εκ των βασικών υποστηρικτών του τον καιρό που διεκδικούσε την προεδρία του κόμματος, μέλη και οι δύο του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, «να τα βρουν» για να υπάρξει λύση στο αδιέξοδο. 

Στις 16 Ιουλίου υπογράφεται η Συλλογική Σύμβαση Εργασίας μεταξύ ΓΣΕΕ και ΣΕΒ (που τώρα, λόγω της επικείμενης αντικατάστασης των συλλογικών συμβάσεων με επιχειρησιακές – ατομικές, βρίσκονται πάλι στα μαχαίρια) και κατοχυρώνεται ο 13ος και 14ος μισθός στον ιδιωτικό τομέα. 

Τον Αύγουστο του 2010, την παράσταση κλέβει ένα SMS που ο Πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ Ν. Φωτόπουλος, επικεφαλής του ισχυρότερου συνδικάτου των 22.500 εργαζομένων, στέλνει στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ: «Σύντροφοι βουλευτές. Όταν πριν από 32 χρόνια μπήκα στο ΠΑΣΟΚ για να αλλάξουμε τον κόσμο άκουγα τότε στις γιορτές της νεολαίας που κάναμε πότε στη Ν. Σμύρνη, πότε στη Ν. Φιλαδέλφεια, πότε στου Ζωγράφου ένα πολύ ωραίο καταγγελτικό τραγούδι του Θωμά Μπακαλάκου για την αγροτιά που έλεγε «καημένη, αγροτιά, θα κερδοσκοπήσουν οι μεσάζοντες…». Ελπίζω, σύντροφοι βουλευτές, 32 χρόνια μετά να μην το κάνετε επίκαιρο (και στον χώρο της χονδρικής της ενέργειας) επιτρέποντας στον κάθε αεριτζή να θησαυρίζει σε βάρος της επιχείρησης του ελληνικού λαού. Οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ ούτε εργοστάσια πουλάμε, ούτε ενέργεια στην τιμή κόστους στους αεριτζήδες. Καθαρές κουβέντες. Σε όλα υπάρχουν όρια. Ο αγώνας μας δεν είναι για μας, είναι για τον καταναλωτή, γι’ αυτό θα φτάσουμε στα άκρα. Θα ματώσουμε. Και αυτό που σας λέω εκφράζει το σύνολο των εργαζομένων και πρωτίστως των συντρόφων μας». 

Φθάσαμε έτσι στον Δεκέμβριο του 2010 και στην πρόσφατη σύγκρουση, με αφορμή τις διαρροές περί συνάντησης ΓΣΕΕ – ΣΕΒ και συμφωνίας επί των επιχειρησιακών συμβάσεων και μείωσης μισθών. 

Ο κ. Παναγόπουλος στην αρχή διέψευσε την συνάντηση – πρόκειται για μια συνάντηση που συνήθως δεν ανακοινώνεται. Μετά υποχρεώθηκε να παραδεχθεί ότι η συνάντηση έγινε, αλλά διέψευσε τις φήμες περί συμφωνίας του για μειώσεις μισθών. Με τελική κατάληξη τα επεισόδια στο Συνέδριο της ΓΣΕΕ και τις αποχωρήσεις από το προεδρείο των εκπροσώπων της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ. 

Όπως και νάχει το πράγμα, το συνδικαλιστικό μας κίνημα έχει εντελώς απαξιωθεί και οι εικόνες από το τελευταίο Συνέδριο ενισχύουν την εικόνα της απαξίωσης. Και να σκεφθεί κανείς πως από τον μισθό των εργαζομένων παρακρατείται υποχρεωτική εισφορά 0,35% και ίσο ποσοστό από τους εργοδότες, υπέρ των εξόδων λειτουργίας της ΓΣΕΕ! Το ποσό που συγκεντρώνεται από 1,5 εκ εργαζομένους φθάνει τα 23 εκ ευρώ! 
www.elzoni.g