Τέρμα τα δίφραγκα συμπατριώτες

Γράφει ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος

Πρώτα τα καλά νέα: Η Ευρώπη απέτρεψε τη χρεωκοπία της Ελλάδας για τα επόμενα 10 χρόνια, επιμηκύνοντας για τρεις δεκαετίες την εξόφληση όλων των ομολόγων που λήγουν έως το 2020 και μειώνοντας τα επιτόκιά τους.

Μετά, τα δύσπεπτα μαντάτα: Πρέπει να αλλάξουμε όσα ξέραμε έως τώρα. Τα πάντα. Οι ευρωπαίοι ηγέτες μας έδωσαν διορία 10 χρόνια για να γίνουμε «άλλοι» -αυτό συνοψίζει, κατά τη γνώμη μου, και το αποτέλεσμα της Συνόδου Κορυφής των Βρυξελλών.

Αποφάσισαν να μας προσφέρουν μια τελευταία ευκαιρία να μετεξελιχθούμε σε αληθινή δυτική Δημοκρατία, αφήνοντας πίσω δομές, λειτουργίες και συμπεριφορές που παραπέμπουν σε αφρικανική χώρα. Αν επαναπαυθούμε και συνεχίσουμε στην ίδια ρότα, η πάλαι ποτέ ένδοξος Ελλάς θα καταρρεύσει εις τα εξ ων συνετέθη και ουδείς θα ενδιαφερθεί, πλέον, για την περίπτωσή της. Ας μη μας μένει καμιά αμφιβολία επ’ αυτού

Θα αποφασίσουν οι πολιτικές δυνάμεις, κυρίως τα δυο μεγάλα κόμματα, να ανατρέψουν τις πελατειακές σχέσεις που έχουν χτίσει μετά το 1974;
Θα αποφασίσουν να καταργήσουν το αντιπαραγωγικό και διεφθαρμένο, μέχρι φαυλότητας, κράτος που δημιούργησαν;
Θα αποφασίσουν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο με τους συνδικαλιστές -δυνάστες των δημοσίων οργανισμών και επιχειρήσεων, τους οποίους κανακεύουν τόσες δεκαετίες;
Θα αποφασίσουν να στείλουν στο σπίτι τους πρόσωπα -σύμβολα της ελληνικής παρακμής, όπως τον «αγαπητό κύριο Νίκο» της ΔΕΗ και τον «αγαπητό κύριο Θύμιο» των ταξί;
Θα αποφασίσουν να αποτινάξουν στο πυρ το εξώτερον τον αφηνιασμένο λαϊκισμό, που στηρίχτηκε στη λογική «ο πελάτης -ψηφοφόρος έχει πάντα δίκιο»;

Θα αποφασίσει, επιτέλους, η κυβέρνηση να προωθήσει τις ιδιωτικοποιήσεις, ερχόμενη σε σύγκρουση με την κρατικίστικη λογική των στελεχών της -πολιτικών και συνδικαλιστών;
Θα αποφασίσει να κάνει αληθινές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, κλείνοντας τους άχρηστους δημόσιους οργανισμούς και καταπολεμώντας την τεράστια σπατάλη;
Θα αποφασίσει να συγκροτήσει αξιόπιστο φοροεισπρακτικό μηχανισμό, ικανό να συλλάβει τη φοροδιαφυγή;
Θα αποφασίσει να βάλει ταφόπλακα στη διαφθορά του κράτους, δημιουργώντας ελεγκτικές ομάδες δημοσίων λειτουργών ή ιδιωτικών εταιρειών (αδιάφορο, στο σημείο που έχουμς βρεθεί);

Ας μη γελιόμαστε. Η ευκαιρία που μας προσφέρει η Ευρώπη είναι η ακροτελεύτια για να διαμορφώσουμε ένα σύγχρονο κράτος. Η εποχή του Μαυρογιαλούρου πολιτικού και του καταφερτζή Έλληνα πολίτη, πρέπει να τελειώσει …χθες. Αυτή είναι η εντολή, αυτή και η ανάγκη.
Θα προσέξατε, ίσως, ότι το «αφεντικό», η φράου Μέρκελ, έφτασε στο σημείο να κάνει ειδική αναφορά στους έλληνες φορτηγατζήδες (!), ακριβώς για να επισημάνει ότι δεν έχει φάει το παραμύθι που της πουλήσαμε για δήθεν άνοιγμα του επαγγέλματός τους. Όπως αποκλείεται, βέβαια, να καταπιεί και το δούλεμα ότι δήθεν άνοιξε η κάστα των ιδιοκτητών ταξί. Η παραδοσιακή ελληνική κουτοπονηριά εξεμέτρησε το ζην. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να αποφασίσουμε να αλλάξουμε και εμείς, οι πολίτες αυτού του τόπου, νοοτροπία και στάση ζωής.

Είναι οδυνηρό, το ξέρω, να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι στο εξής θα ζούμε τρεις και τέσσερις φορές χειρότερα απ’ ό,τι μέχρι πέρυσι.
Είναι οδυνηρό, το ξέρω, να υποθηκεύσουμε το μέλλον των παιδιών μας, για τα οποία κάναμε τόσα όνειρα.
Ξέρω ότι χιλιάδες συμπολίτες μας δεν έχουν χρήματα για να πληρώσουν τις δόσεις στεγαστικών δανείων και πιστωτικών καρτών.
Ξέρω ότι πάρα πολλοί δεν μπορούν να εξοφλήσουν τα κοινόχρηστα.
Ξέρω ότι χιλιάδες γονείς αναγκάζονται να πάρουν τα παιδιά τους απ’ τα ιδιωτικά σχολεία, να διακόψουν το φροντιστήριο και την εκμάθηση ξένης γλώσσας.
Ξέρω ότι –ακόμη χειρότερα – παρά πολλές οικογένειες αντιμετωπίζουν το φάσμα της πείνας και της εξαθλίωσης.

Ξέρω, όμως, ότι εδώ που έφτασαν τα πράγματα, δυστυχώς για μας, δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι. Ακριβέστερα, δεν υπάρχει παρά ένας δρόμος: να τα αλλάξουμε όλα, και να δημιουργήσουμε ένα νέο αύριο, στηριγμένο στις δικές μας δυνάμεις. Όποιος ισχυρίζεται ότι μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό σήμερα, είναι ή εξωγήινος ή επικίνδυνος λαϊκιστής.
Δεν υπάρχει κανείς στον κόσμο που να δέχεται, πλέον, να μας δίνει δανεικά για να ζούμε τρεις και τέσσερις φορές πάνω απ’ όσα παράγουμε. Και τι παράγουμε; Τίποτα απολύτως εκτός από υπηρεσίες. Αυτή είναι η πρώτη αλήθεια.
Η Μέρκελ και ο Τρισέ το είπαν, άλλωστε, καθαρά: «εγκρίναμε το πρόγραμμα -μαμούθ (το μεγαλύτερο πακέτο που δόθηκε ποτέ σε χώρα), υπό την προϋπόθεση ότι οι Έλληνες θα τηρήσουν όλες τις δεσμεύσεις τους. Όλες.»

Αλήθεια δεύτερη: οι πολίτες δεν θα ανεχτούν νέες, αβάστακτες θυσίες, χωρίς αντίκρισμα. Η πολιτική των 20 τελευταίων μηνών απέτυχε παταγωδώς και στη σύλληψη της φοροδιαφυγήςκαι στον περιορισμό της δημόσιας σπατάλης, με αποτέλεσμα να γονατίσουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι και να πληγούν καίρια οι νομοταγείς επιχειρηματίες. Τυχόν νέα απόπειρα αφαίμαξής τους θα προκαλέσει κοινωνική έκρηξη. Μην ξεχνάμε ότι τα νέα μέτρα (η αύξηση των φόρων και οι έκτακτες εισφορές) δεν επιβλήθηκαν ως επιταγή της Τρόϊκας, αλλά ως απόρροια του εκτροχιασμού του προϋπολογισμού.
Απαιτείται: πρώτον, νέα φορολογική πολιτική, που θα αποκαθιστά την κοινωνική δικαιοσύνη (να πληρώσουν περισσότερα οι έχοντες και, επιτέλους, οι αιώνιοι φοροφυγάδες) καιδεύτερον, αναπτυξιακή προσπάθεια για να αναθερμανθεί η παγωμένη πραγματική οικονομία.

Αλήθεια τρίτη: πρέπει να αλλάξουμε και εμείς, οι πολίτες. Να αποκτήσουμε φορολογική και καταναλωτική συνείδηση.
Να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι δεν έχουμε περισσότερα δικαιώματα και λιγότερες υποχρεώσεις απ’ τον διπλανό μας, ότι δεν έχουμε οπωσδήποτε προτεραιότητα στην ουρά του νοσοκομείου, του γηπέδου, του κινηματογράφου.
Να σταματήσουμε να συμπεριφερόμαστε, τη μια σαν αδικημένοι κακομοίρηδες (όπου όλοι μας χρωστάνε) και την άλλη σαν περιούσιοι καταφερτζήδες (όπου αρκεί να «τρουπώσουμε» κάπου και θα τα βολέψουμε με τη βοήθεια του Θεού της Ελλάδας).

Αλήθεια τέταρτη: σ’ αυτή τη δύσβατη διαδρομή σημαντικό ρόλο θα παίξουμε και εμείς, οι άνθρωποι των ΜΜΕ. Αν προσχωρήσουμε στο λαϊκισμό – το τελευταίο δίμηνο υπάρχουν εκρηκτικά τέτοια φαινόμενα στο χώρο μας –αν βεβαιώνουμε τον απελπισμένο πολίτη ότι υπάρχουν μαγικές λύσεις στα προβλήματά του, αν ισχυριζόμαστε ότι τα πράγματα θα αλλάξουν χωρίς να πληρώσουμε όλοι, αν ταϊζουμε τις πιο ακραίες φωνές, τότε ας αναζητήσουμε το μερτικό μας στη βέβαιη καταστροφή που θα έλθει.

Αλήθεια πέμπτη: ελάχιστα πράγματα θα γίνουν αν η πολιτική και το πολιτικό προσωπικό δεν επανακτήσουν την αξιοπιστία τους, το συντομότερο δυνατό. Πράγμα που δεν μπορεί να γίνει παρά μόνον δια της λαϊκής ετυμηγορίας. Θεωρώ από εξαιρετικά δύσκολο έως απίθανο να καταφέρει η παρούσα κυβέρνηση να προχωρήσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, χωρίς πισωγυρίσματα και (ας μου επιτραπεί ο όρος) «μπαλαμούτια», τύπου φορτηγατζήδων και ιδιοκτητών ταξί.  Οπως, επίσης, θεωρώ δεδομένο ότι η παρούσα Βουλή βρίσκεται σε προφανή δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα – πράγμα που θα διαπιστώσουμε, με οδυνηρό τρόπο φοβάμαι, από τον Σεπτέμβριο στους δρόμους.

Κλείνοντας, να γνωρίσω στους νεώτερους και να υπενθυμίσω στους παλιότερους τη θρυλική ατάκα που έλεγαν οι εισπράκτορες στα λεωφορεία: «τέρμα τα δίφραγκα».
Ε, αυτό ακριβώς μας είπαν οι Ευρωπαίοι. Και μας έδωσαν περίοδο χάριτος 10 χρόνων για να το καταλάβουμε και να αλλάξουμε. Αν παραμείνουμε στα ίδια, θα επανέλθουν και τα δίφραγκα – και, φυσικά, η δραχμή – στη ζωή μας, με όλες τις ολέθριες συνέπειες που και ο τελευταίος νηφάλιος πολίτης αντιλαμβάνεται.

http://www.aixmi.gr/index.php/terma-ta-difragka-sympatriwtes/