Ποιοι…φρουροί;

 Του Θανάση Νικολαΐδη

ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ  στην Εθνική Πινακοθήκη. Εκ των υστέρων  και με 2-3 πίνακες  φτωχότεροι. Κι αν οι δημιουργίες του  Πικάσο δεν ικανοποιούν  την αισθητική  μας, σημασία έχει πως ήταν αφιέρωμά του στην Ελλάδα της  Αντίστασης ο κλεμμένος πίνακας. Τρέχουμε, στην ξεχαρβαλωμένη Ελλάδα, όπου κλέβουν μετασχηματιστές της ΔΕΗ (για τον χαλκό), μουντζουρώνουν πινακίδες της τροχαίας και πετάνε στο δρόμο πλαστικά ποτηράκια. Και, αντί να πυκνώσουμε τους φύλακες της Ακρόπολης, σκεπάζουμε τον Παρθενώνα με πανό και απεργούμε μη πατήσει ξένος κι αφήσει τον οβολό του.

ΣΕ  τέτοιο σκηνικό, πώς  να μην εμπνευστεί και ο κλέφτης  για «δημιουργία» στον…τομέα του; Κι ήταν τόσο εύκολο να εξουδετερώσει τον  συναγερμό…Τι να σου  κάνει ο φύλακας, οι γείτονες και οι περαστικοί; Κι εμείς που ξυπνήσαμε απορημένοι ψάξαμε για ελλείψεις κρατικές και παραλείψεις, για ανεπάρκειες που αντανακλούν στη ζωή μας. «Πού είναι οι φρουροί;» αναρωτηθήκαμε και γύρισε σαν ηχώ η κραυγή μας, χτυπώντας σε μακρινά, κλειστά αυτιά.

ΔΕΝ χρειάστηκε να βάλουμε τον «δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων» μετρώντας τους φρουρούς της Εθνικής πινακοθήκης και να μετρήσουμε την (αν)ασφάλεια θησαυρών γραδάροντας τη σοβαρότητα του Κράτους. Ρίξαμε τη ματιά στους πολιτικούς που δεν σκάνε μύτη….τελευταία, «δια τον φόβον των Ιουδαίων». Στα γραφεία τους αυτοί, στη λούφα και οι φρουροί τους. Τέως υπουργοί, πρωθυπουργοί και «κάποιοι» φυλάσσονται μερίμνη του Κράτους και δημοσία δαπάνη. Με ντουζίνες χωροφυλάκων που λουφάρουν δίπλα τους και οι πολιτικοί μας ασφαλείς. Με ένα ακόμα προνόμιο που το ψήφισαν για πάρτη τους και ο λογαριασμός στο ταμείο.

ΚΙ  ύστερα; Πέρασε φευγαλέα η ματιά από  «διάσημους» (καλλιτέχνες, δημοσιογράφους…) και  λεφτάδες μη τους βάλει  στο στόχαστρο  καμιά «17Ν», για να απλωθεί στα χρυσοφόρα γήπεδα των ΠΑΕ. Είδαμε τα ΜΑΤ με το ρόπαλο «παρά πόδα» μη καταστρέψουν χούλιγκαν το «μαγαζί», και η ζωή συνεχίζεται. Με τους ζωντανούς (κινούμενους, σκεπτόμενους και θησαυρίζοντες) θησαυρούς να τους φυλάνε χωροφύλακες και την εθνική μας κληρονομιά αφύλαχτη και αφημένη στο έλεος κλεπτών και κλεπταποδόχων.

ΑΝ  δεν «πέσουν κεφάλια», θα εκπίπτουν τα πάντα  και τελειωμό δεν  θα’ χει η(κατα)πτώση. Αν δούμε «κομμένα κεφάλια» να κατρακυλάνε, θα πούμε πως κάτι ξεκίνησε στην Ελλάδα της ρεμούλας, της κομπίνας και της αρπαχτής.