Το…τεστ

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΑ’ πε άτσαλα και με υπερβολές ο κ. Καρατζαφέρης, ωστόσο, το θέμα-επίκαιρο εδώ και χρόνια-καίει και ζεματάει. Με τους «εισαγόμενους» της παγκοσμιοποίησης και την Ελλάδα χοάνη αποδοχής λαθρομεταναστών. Κι αν μας «προτίμησαν» οι αποδιωγμένοι για τον «Ξένιο Δία» μας, άλλοι τόσοι μας φόρτωσαν τη φτώχια, τις αρρώστιες και την εγκληματικότητα, σε επίπεδο…εγκληματικό. Πορέψου, λοιπόν, έλληνα, με το ντόπιο «λουλούδι» να ανθίζει με τον ξένο σπόρο αγκαλιά. Κι έσμιξαν τα ημεδαπά τσακάλια με εισαγόμενα, κοιτάχτηκαν μεταξύ τους για

κοινό σκοπό και δράση, ξαμολήθηκαν στην αφύλαχτη Ελλάδα της «δημοκρατίας» κι όποιον φάει το σκοτάδι, όποιον πάρει ο Χάρος.

ΔΕΝ γίνεσαι φονιάς κατά τη «μέθοδο» Καρατζαφέρη, ούτε μπορούν τα τρεμάμενα χέρια του γεροντάκου να χειριστούν το όπλο (του) για άμυνα. Είναι υποχρέωση της Πολιτείας η φύλαξη του (όπως και τόσα άλλα), φτάνει να τον νοιαστεί. Και, βέβαια, ποτέ της δεν τον νοιάστηκε και είναι το αποτέλεσμα χειροπιαστό. Οι δολοφόνοι-πιστολέρο της «17Ν» είναι στα κελιά τους και οι πολιτικοί μας κοιμούνται ήσυχα. Αυτοί κινδύνευαν(;), κυρίως, αυτοί τους ανακάλυψαν και τους μάντρωσαν. Τους «άλλους» τους αφήνουν ελεύθερους να τριγυρνούν άγνωστοι ανάμεσά μας, με το προστατευτικό κέλυφος των προσωπικών τους δεδομένων.

ΚΑΙ ο Υπουργός; Αντέδρασε ο κ. Χρυσοχοΐδης αραδιάζοντας τα «χρειάζεται» και τα «πρέπει» στις διαπιστώσεις του. Τον άκουσε το κοινοβούλιο, σχόλασε η συνεδρίαση και ο καθένας τράβηξε για σπίτι του με συνοδούς τους χωροφύλακες. Έκανε το καθήκον του για τον ανυπεράσπιστο πολίτη που εκπροσωπεί και δεν τον προστατεύει. Για το «ψήσιμο» του λαθρομετανάστη, πριν γίνει μετανάστης με δικαιώματα και ψήφο. Γι αυτήν τον ελληνοποίησαν, στο περελθόν, μέσα σε μια βδομάδα φορτώνοντας το δημόσιο με τους κρατικοδίαιτους ομογενείς(;) των διορισμών και των άτοκων δανείων.

ΕΠΕΙΔΗ, με την αδιαφορία των πολιτικών εισπράττουμε και την υποκρισία τους, προτείνουμε το τεστ κι ίσως τους συνεφέρει. Να παρατήσουν τους χωροφύλακες-φύλακες του βουλευτή, του υπουργού, του «κάποιου» και να περπατήσουν μόνοι σε τρομοκρατούμενες περιοχές της Αθήνας. Να περιαγάγουν την…σωματική τους ακεραιότητα στα σοκάκια όπου την κουμαντάρει το «φιλότιμο» του πεινασμένου μετανάστη και του εν δυνάμει δολοφόνου κάθε ράτσας και φυλής.

ΚΙ ύστερα; Να πάει στην (αφύλαχτη) βίλα του, να τη δει…καλοκαιρινή κι εμείς απέναντι να χάσκουμε αδιάφοροι και χαμογελαστοί. Όπως αυτοί κι αυτές, μέρα και νύχτα, απ’ τα μακρινά τους έδρανα της αδιαφορίας και της υποκρισίας.