Συγκυβέρνηση…φανταστική

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΟ τέλος των ιδεολογιών; Τις «έφαγε» η παγκοσμιοποίηση της αμερικανοκρατίας, με τους κομουνιστές θαμμένους στα χαλάσματα του «Τείχους». Κι από καπιταλισμό; Μπήκε στη ζωή φτωχών και πλούσιων κι όποιος προλάβει. Και, βέβαια, κάτι θα γεννηθεί απ’ τα χαλάσματα, αλλά θα περιμένουμε. Μέχρι να εξαντληθούν οι (ανανεούμενες) ΝΑΤΟικές βόμβες και τα σχέδια των φωριαμών του Πενταγώνου. Κι αν κάτι καινούριο γεννηθεί, θα’ ναι από «μέσα», με την προϋπόθεση του χρόνου και στα πλαίσια της εξέλιξης.

ΩΣ τότε, η ανθρωπότητα αναπνέει…αμερικανικά και μη μπαίνεις στον κόπο να δίνεις χαμένες μάχες με σηκωμένα σφυροδρέπανα που σκούριασαν από εγκληματικά σου λάθη και παραλείψεις. Ούτε με πανό στον Παρθενώνα και μπλόκα σε λιμάνια, ούτε με γιαουρτώματα και ογκανίσματα μεμονωμένων. Και, βέβαια, σε επίπεδο κομματικό και κυβερνητικό, είναι φυσικό αν όχι επιβαλλόμενο, να συνεργαστείς με τον αντίπαλο που τον ήθελες «εχθρό» για να κάνεις τη δουλειά σου με κοκορομαχίες, οπαδούς και στο βάθος προνόμια και μακροημέρευση των πολιτικών.

ΑΣ τους φανταστούμε, λοιπόν, συνεργαζόμενους, μετεκλογικά, στη μικρή Ελλάδα των μεγάλων ιδεών. Και δεν εννοούμε τους δυο «μεγάλους» που συρρικνώθηκαν δραματικά. Εννοούμε το διευρυμένο φάσμα πολιτικών, κοινοβουλευτικά εκπροσωπουμένων, που θα καλύπτει ακραίους και μεσαίους, με αποχρώσεις που θα διαχέουν τις εμμονές σε παραδοσιακά κόμματα και παρωχημένες ιδεολογίες.

ΕΝΑ τέτοιο, λοιπόν (φανταστικό;) (παν)Κόμμα με κομματάρχες, βουλευτές και οπαδούς που δεν θα’ χαν πια λόγους να κρύψουν και να κουκουλώσουν, θα ένωναν τις ιδέες και τις δυνάμεις τους. Με το λεγόμενο πολιτικό κόστος να μη τους ενοχοποιεί ετεροβαρώς και τη συναίνεση κοινή τους «ιδεολογία» και πρακτική. Θα κατέθεταν (οι σημερινοί αντίπαλοι) τις ιδέες τους σε τράπεζα κοινή και θα ‘βγαινε συνισταμένη. Με τα «καλά» ενός εκάστου κόμματος και αρχηγού, που σήμερα λειτουργούν μεμονωμένα και αναποτελεσματικά.

ΝΑ φανταστούμε, λοιπόν, πως «περνάει» του κ. Καρατζαφέρη η άποψη για λαθρομετανάστες και για την εγκληματικότητα. Τη συζητούν, τη ρετουσάρουν και γίνεται νόμος. Το ίδιο με τον κ. Σαμαρά που υπόσχεται να ξεσκεπάσει τους κουκουλοφόρους. Κι αν ο κ. Βενιζέλος προτείνει μέτρα κατά των φοροκλεφτών; Εδώ, βέβαια…σταματάμε. Γιατί; Γιατί όποιος βρεθεί να «μαντρώσει» το ΚΚΕ σε μια τέτοια (φανταστική) συγκυβέρνηση, πάει για…Όσκαρ. (Δεν διανύουμε ’89 για να συνεργαστεί με τον διάβολο) και θα παραμείνει «εκτός». Με τα όνειρα και την προσδοκία του για διψήφια εκλογικά νούμερα.