Σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας

Αφού τον τελευταίο καιρό έβγαλα κυριολεκτικά και μεταφορικά τη χολή μου με όσα μας βασανίζουν, επιστρέφω για άλλο ένα γύρο. Θεώρησα την υπογραφή του μνημονίου ως μια ιστορική ευκαιρία να γίνει η Ελλάδα σοβαρό ευρωπαϊκό κράτος. Αυτό δεν επιβεβαιώθηκε, γιατί το “βαθύ κράτος” αντιστάθηκε τόσο λυσσασμένα που εξάντλησε όλα τα μέτρα στη λεηλασία μισθών,

συντάξεων και καταθέσεων. Αγνοήθηκαν όσα μέτρα θα μπορούσαν να θίξουν την πελατειακή βάση των κομμάτων. Τέτοια αποτελούν οι περικοπές περιττών δαπανών και οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στη λειτουργία του κράτους , την παιδεία και την απελευθέρωση των αγορών και τα οποία έπρεπε να γίνουν έτσι ή αλλιώς. Όμως οι μεταρρυθμίσεις αυτές έχουν μεσοπρόθεσμη απόδοση και επομένως, ακόμα και αν γίνουν άμεσα, είναι πολύ αργά για να μας δώσουν διέξοδο στις παρούσες συνθήκες ταμειακής ασφυξίας.

Του Γιώργου Χαρκοφτάκη

 Στην πρόσφατη συνέντευξη τους Τζήμερος και Μάνος εξέφρασαν την προσδοκία της στήριξης τους σε μια φιλοευρωπαϊκή νέα κυβέρνηση, με αντάλλαγμα την προώθηση των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων. Πιστεύω ότι είναι ειλικρινείς, όμως δεν μπορώ να καταλάβω πως θα πετύχουν σε αυτά που απέτυχε η τρόϊκα με τις απειλές της διακοπής χρηματοδότησης. Στην περίπτωση αυτής της συνεργασίας πιθανότατα θα δούμε άλλη μια παράσταση εμπαιγμού, κάνω-δεν κάνω και πετάω την μπάλα στην εξέδρα με τους απατημένους ψηφοφόρους να εξφενδονίζουν ποπ-κορν και σάπιες ντομάτες στους ατάλαντους ηθοποιούς. Δηλαδή προσεχώς μία από τα ίδια.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος: ενός πελατειακού κράτους Λεβιάθαν. Ήταν απέναντι μαγαζιά γωνία που πούλαγαν εκδουλεύσεις σε ψηφοφόρους με αντάλλαγμα την κατοχή της εξουσίας. Το να απαιτούμε από αυτούς να αλλάξουν το κράτος είναι σαν να ζητάμε από τον πάπα να κατεδαφίσει το Βατικανό.

Η πρώτη βόμβα έσκασε στα χέρια του ΠΑΣΟΚ, το οποίο κατέληξε τρίτο κόμμα. Η Νέα Δημοκρατία δεν εξηγεί πως θα φέρει “ανάπτυξη” με την παλαιοκομματική κρατικοδίαιτη νοοτροπία της. Όλο το παλιό πελατειακό κράτος και όσοι χρωστούν “τη μάνα τους και τον πατέρα τους” στις τράπεζες τώρασυσπειρώνονται γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια απελπισμένη και αφελή προσπάθεια να διατηρήσουν τα προνόμιά τους και να κάνουν δραχμούλες τα δάνεια τους. Το πολιτικό δράμα είναι ότι λόγος του ΣΥΡΙΖΑ κάνει τους αποτυχημένους Βενιζέλο και Σαμαρά να φαίνονται σοβαροί πολιτικοί. Όσοι  πιστεύουν στα chemtrails και στον “αμύθητο ορυκτό πλούτο της ΑΟΖ” ψηφίζουν Καμμένο και οι πιο ακραίοι Χρυσή Αυγή. Τελικά το πλαδαρό  από την εποχή των καλών καιρών κοινωνικό σώμα κατέληξε ακρωτηριασμένο πτώμα με τα περισσότερα άκρα σε δύσοσμη αποσύνθεση.

Μήπως γνωρίζουμε ως λαός να οδηγούμε, να συμπεριφερόμαστε με ευγένεια, να μεγαλώνουμε παιδιά ή να κάνουμε σχέσεις ; Δεν το νομίζω, έτσι πιστεύω ότι δεν γνωρίζουμε ούτε πως να ψηφίζουμε, και ότι όσο απερίσκεπτα ρίχνουμε τον φάκελο στην κάλπη, τόσο εύκολα οι επιλογές μας θα γυρίσουν εναντίον μας. Επιβεβαιώνεται λοιπόν η εκτίμηση του Παναγιώτη Κονδύλη ότι βρισκόμαστε “οι Έλληνες σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας “. Για όσους το λέει η καρδιά τους, διαπιστώνω ότι η Ελλάδα έχει κλείσει τον κύκλο της ως σημαντικό έθνος, και έχει καταταχθεί πολύ χαμηλά στον διεθνή καταμερισμό παραγωγής αγαθών και ιδεών Επομένως με δεδομένο τον συσχετισμό πολιτικών δυνάμεων και την ανυπαρξία ουσιαστικού διαλόγου για το τι πρέπει να γίνει, η ανασυγκρότηση της χώρας αναβάλλεται για το αόριστο μέλλον και  μια ή δυο γενιές νέων ανθρώπων θα χαθούν ή θα αναγκαστούν να μεταναστεύσουν.

“Το λυπηρό παράδοξο σε ακρασφαλείς ιστορικές καταστάσεις συνοδευόμενες από διάχυτα παρακμιακά φαινόμενα, είναι ότι η στρατηγική σκέψη θολώνει τόσο περισσότερο όσο εντονότερα την χρειάζεται ένα έθνος.Οπως ο βαριά άρρωστος δεν αναρρωτιέται τι θα κάμει σε 10 χρόνια, αλλά άν θα βγάλει την νύχτα, έτσι ο ιστορικά ανίσχυρος χαρακτηρίζεται απο την έλλειψη μακρόπνοων συλλήψεων και την προσήλωση στα άμεσα δεδομένα.Η διαφορά σε όποιον χαροπαλεύει βιολογικά και σε όποιον αποσυντίθεται ιστορικά,είναι βέβαια ότι η προσήλωση του πρώτου στα άμεσα δεδομένα εμφανίζεται ως προσπάθεια υπέρβασης ενός πόνου, ενώ η προσήλωση του δεύτερου εμφανίζεται ως κοντόθωρη ευδαιμονική επιδίωξη” (Π. Κονδύλης -θεωρία του πολέμου -Σελ 383)

Από το προσωπικό blog του Γιώργου

http://freepen.gr/koinwnia/4977/