Σαν σήμερα (1964)

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΑΠ’ τις φωνές του κ. Αυτιά και της ωραιοπαθούς…ξανθιάς παρτενέρ του, πάμε 50 χρόνια πίσω. Για ενσταντανέ της πολιτικής μας ιστορίας, αφημένες στη λήθη. Κι αν τις θυμόμαστε, δεν είναι για να «αποξέομεν πληγάς», ούτε για να κομματικολογούμε.  

ΕΙΧΕ την ιστορία της η (τότε) δεξιά-είχε τα παλικάρια της η ΕΡΕ. Σε κράτος δομημένο κατά τις αρχές και «αξίες» της παράταξης που καπηλεύθηκε όσο κανείς το «Πατρίς-Θρησκεία κλπ.». Δεν είχαν ενδοιασμούς να ξαμολήσουν τα παλικάρια τους στις εκλογές (1961) της βίας και νοθείας, με τους ένστολους (με το χακί) για…ασκήσεις στα χωριά. Κέρδισαν και ξεσάλωσαν. Κι όταν σκότωσαν τον Λαμπράκη (1963) δεν το’ χαν φανταστεί πως η δημοκρατία δεν είχε παραδώσει το πνεύμα και πως οι δημοκράτες θα σηκώναν’ κεφάλι. Για εκλογές (1963) που «η δημοκρατία ενίκησεν», αλλά δεν…ενίκησεν ολοσχερώς.

ΚΑΙ πάμε στον Γέρο της Δημοκρατίας», αρχηγό της ΕΚ (Ένωση Κέντρου) που πήρε απάνω του την υπόθεση της δημοκρατίας. Είχε το παρελθόν του, ξεπρόβαλε απ’ τα…βάθη της ιστορίας φορτωμένος με την ευθύνη (μοιρασμένη με τον Τσώρτσιλ) των «Δεκεμβριανών», ωστόσο, το (βαθύ) φτιασίδι απόμεινε ως τα στερνά του. Με τις δεκαετίες, ξεχάστηκε το προεμφυλιακό του προφίλ και, προσαρμοσμένος στις απαιτήσεις των καιρών, ξεκίνησε «Ανένδοτο Αγώνα». Για τον αποδιωγμένο δημοκράτη και τη δημοκρατία στην Ελλάδα των βασιλιάδων. Μίλησε στις καρδιές της νεολαίας ο Γεώργιος Παπανδρέου, γιγάντωσε τη στρατιά των «Συνοδοιπόρων», αγκάλιασε τα «Μιάσματα» (μεταγενέστεροι οι όροι) και «η Δημοκρατία εθριάμβευσεν».

ΟΙ εκλογές του ’64 (σαν σήμερα) ήταν γιορτή και πανηγύρι. Ο Κων. Καραμανλής στο Παρίσι, ο Γ. Παπανδρέου με το 53% σφιχτά στο χέρι και ξεκινούσε(;) νέα εποχή για την Ελλάδα των ηρωισμών και των αθλιοτήτων. Ωστόσο, χωρίς τον…ξενοδόχο (εξωτερικό παράγοντα) που τα ζύγιαζε καραδοκώντας.

Η δημοκρατία διάχυτη στο λαό (δεν πρόλαβε να γίνει ασυδοσία σαν τη σημερινή) και με κάποιες «κινήσεις» του Παπανδρέου εκτός…ορίων, τα υπερπόντια αφεντικά δρομολόγησαν την πτώση του. Με την Αποστασία που προετοίμασε τη Χούντα. Με τους αποστάτες που καταποντίστηκαν (εκτός του…επικεφαλής).

ΕΤΣΙ κι αλλιώς, ο εκλογικός θρίαμβος της 16ης Φεβρ. 1964 έχει την ιστορική του σημασία. Ως ειρηνική επανάσταση-τέλος στη μονοκρατορία της παράταξης που μονοπώλησε την Πατρίδα και στον…εξανθρωπισμό κάποιων (πολλών) παλικαριών της.