Μην Κάνετε Όνειρα…

“ Το φαινόμενο ΜΚΟ, στην Ελλάδα πάντοτε, δεν έχει και κάτι ιδιαίτερο να δώσει ως «αποκάλυψη» παρά μόνο κάποιο πρόσκαιρο φως δημοσιότητας, ίσως και εντυπωσιασμού, το οποίο θα σβήσει σύντομα για να έλθει κάτι άλλο εξίσου αποκρουστικό και να πάρει τη θέση του ”

Για άλλη μια φορά τα σύννεφα έμειναν ακατοίκητα μετά τις …αποκαλύψεις για τη δράση και τη λειτουργία των περίφημων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων. Το ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι ότι εκείνοι που δεν μπορούν (;) να πιστέψουν με τίποτε για το πώς δούλευε και αυτό το «κομμάτι» μέσα στο σάπιο βασίλειο της Δανιμαρκίας είναι αρκετοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Τι κι αν υπήρχαν άπειρα δημοσιεύματα και αποκαλύψεις τα προηγούμενα χρόνια; Σε μια περίοδο κατά την οποία η χώρα έχει στο τιμόνι της μια κυβέρνηση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εύκολα και ως η τελευταία του είδους της, η αποκάλυψη σκανδάλων μικρών και μεγάλων είναι καθημερινό φαινόμενο. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι γίνεται σε τέτοιο βαθμό και ένταση που αφήνει παγερά αδιάφορη τη συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας.

Αναμφίβολα, και για να μη μπαίνουν τα πράγματα σε ένα μεγάλο γουδί και γίνονται όλα σαλάτα, όπως θα παρατηρούσε και ο Αριστοφάνης, υπάρχουν και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, οι οποίες προσφέρουν πραγματικό έργο στην Ελλάδα, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι οι ΜΚΟ είναι οργανώσεις, οι οποίες επινοήθηκαν παγκοσμίως, προκειμένου να μπορεί η ιδιωτική πρωτοβουλία να παρεμβαίνει εν είδει φιλανθρωπίας εκεί που δε μπορεί ή δε θέλει μια κρατική οντότητα. Η «ανάγκη» για δημιουργία τέτοιων Οργανώσεων ήταν φυσικό επακόλουθο του γνωστού οικονομικού μοντέλου «ανάπτυξης», το οποίο είναι ευρέως γνωστό και ως καπιταλισμός. Το συγκεκριμένο αυτό οικονομικό μοντέλο ήταν βέβαιο ότι θα καταλήξει να εξελιχθεί, με μαθηματική ακρίβεια σε αυτό που βιώνουν αρκετές χώρες σήμερα και αποκαλείται ως νεοφιλελευθερισμός.

Η Ελλάδα δε θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα. Κάτι τέτοιες «ευκαιρίες» άλλωστε για εύκολο και ξεκούραστο χρήμα δε χάνονται, με αποτέλεσμα να προσπαθεί σήμερα μια κοινωνία, η οποία βρίσκεται στη συντριπτική της πλειονότητα στα όρια της ανθρωπιστικής καταστροφής, να καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Ένα ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο στην όλη υπόθεση, το οποίο αποδεικνύει ότι η χώρα είναι μη φυσιολογική, παρά τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης Σαμαρά για το αντίθετο, είναι ότι δεν υπάρχει ακριβής καταγραφή για το πόσες ΜΚΟ δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα και ποιο είναι το ύψος της χρηματοδότησης, το οποίο έχουν λάβει όλα αυτά τα χρόνια. Θα μπορούσε να ήταν και κωμικό αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο σοβαρή. Τα υπουργεία, οι Οργανισμοί και οι αρμόδιοι φορείς δεν είναι σε θέση να πουν, προς το παρόν τουλάχιστον, το ποιες είναι οι ΜΚΟ, ποιοι τις έχουν, ποιοι τις χρηματοδοτούν.

Η πικρή αυτή αλήθεια έρχεται για άλλη μια φορά να γελάσει κατάμουτρα σε όλους εκείνους, οι οποίοι θεώρησαν ότι όφειλαν στη ζωή τους να πορεύονται με έντιμο τρόπο, πιστεύοντας στην αξιοκρατία, αλλά και στο ότι τέτοιου είδους φαινόμενα δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν σε μια πολιτισμένη, δυτικού τύπου χώρα, σε ένα οργανωμένο Κράτος. Σε ένα Κράτος, το οποίο θα όφειλε με τη σειρά του να σέβεται τους πολίτες του για να το σέβονται και εκείνοι. Η χώρα δε θυμίζει καν τα βαλκανικά εκείνα κράτη, τα οποία αρκετοί κορόιδευαν νομίζοντας ότι είχαν γίνει Ευρωπαίοι, «ξεχνώντας προφανώς ότι και οι ίδιοι Βαλκάνιοι είναι με τη μόνη διαφορά ότι φόρεσαν ευρωπαϊκό κοστούμι. Η ειρωνεία όμως της τύχης είναι ότι αυτά τα κράτη σήμερα, παρά τα εμφανή προβλήματά τους, προσπαθούν όσο μπορούν, στο μέτρο του δυνατού, να προοδεύουν, ανοίγοντας δρόμο στη νέα γενιά να πάρει το μέλλον στα χέρια της, να εκμεταλλευτεί και να αναπτύξει τις νέες τεχνολογίες, να κάνει όνειρα και να τα υλοποιεί, ανοίγοντας με αυτόν τον τρόπο ένα παράθυρο στο αύριο και στη δημιουργία συνθηκών και προϋποθέσεων για μια καλύτερη ζωή. Ένα ταξίδι σε αυτές τις χώρες, οι οποίες βρίσκονται μια ...ανάσα από την Ελλάδα είναι ικανό να πείσει και τους πλέον δύσπιστους. Τουλάχιστον εκείνοι δεν προσποιούνται ότι δε βλέπουν την πραγματικότητα ούτε περνούν τους εαυτούς τους για κάτι άλλο πέρα από αυτό που είναι και κυρίως επιθυμούν να είναι.

Στη χώρα βέβαια δε μπορούσαν να μη γίνουν όλα αυτά γιατί τα τελευταία είκοσι χρόνια οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις ΝΔ – ΠΑΣΟΚ φρόντισαν να κάνουν ότι περνούσε από το χέρι τους για να κρατήσουν στα χέρια τους όχι απλά την κυβέρνηση, αλλά την εξουσία για προφανείς λόγους. Ακόμα και στις τελευταίες εκλογές του 2012, στις οποίες η χώρα είχε ήδη χρεοκοπήσει, η συγκυβέρνηση μάλωνε μεταξύ της για τη νομή των «καρεκλών» μιλώντας για 4 – 2 – 1 σα να μιλούσε για κάποιο ποδοσφαιρικό σύστημα. Αυτός ήταν ο στόχος και όχι η υπηρέτηση του κοινού συμφέροντος. Η «μάχη της καρέκλας» και ταυτόχρονα η αποστολή του μηνύματος προς όλους όσους δεν ήταν προσκεκλημένοι στο «πάρτι» το «Μη Κάνετε Όνειρα. Οι θέσεις είναι κρατημένες».

Συμπερασματικά, το φαινόμενο ΜΚΟ, στην Ελλάδα πάντοτε, δεν έχει και κάτι ιδιαίτερο να δώσει ως «αποκάλυψη» παρά μόνο κάποιο πρόσκαιρο φως δημοσιότητας, ίσως και εντυπωσιασμού, το οποίο θα σβήσει σύντομα για να έλθει κάτι άλλο εξίσου αποκρουστικό και να πάρει τη θέση του. Το βασίλειο είναι σάπιο και δυσώδες και αν τα πράγματα δεν αλλάξουν σύντομα, τότε θα περάσει και το ίδιο στην Ιστορία. Το μήνυμα, με την παρούσα συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, εξακολουθεί να εκπέμπει και να λέει στη συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας και κυρίως στη νέα γενιά το «Μη Κάνετε Όνειρα». Αυτή είναι η μοίρα της χώρας; Αυτό είναι κάτι που θα το αποφασίσει ο ίδιος ο ελληνικός λαός αν πραγματικά θέλει να πιστέψει στις δυνάμεις του και να ξεκινήσει να ονειρεύεται ξανά. Στο χέρι του είναι…

Κώστας Καπνίσης