Και ξαφνικά, βγήκε ο ΣΕΒ να υποστηρίξει τις θέσεις του ΔΝΤ για το αφορολόγητο όριο ! Ενώ από όλες τις πλευρές μαθαίνουμε ότι έχει υπάρξει σύγκλιση ανάμεσα στην κυβέρνηση και στους «θεσμούς» για το φορολογικό, ενώ κοινός τόπος κυβέρνησης και αντιπολίτευσης είναι η ανάγκη να κλείσει γρήγορα η αξιολόγηση, ο ΣΕΒ επιχειρεί να πάει τη διαπραγμάτευση εβδομάδες πίσω.
Αξιοπρόσεχτη είναι και η χρονική σύμπτωση του ΣΕΒ με τις δηλώσεις Σόιμπλε ότι εάν η κυβέρνηση δεν δέχεται να μειωθούν οι κύριες συντάξεις, πρέπει να βρει άλλα μέτρα για να το αναπληρώσει.
Αυτή η απροσχημάτιστη ταύτιση του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών με τις πιο επιθετικές πλευρές ενάντια στις ελληνικές θέσεις, έχει βαθιά ταξικά κίνητρα. Και μπροστά σε αυτά τίποτε άλλο δεν φαίνεται να μετράει για τους κυρίους του ΣΕΒ, θυμίζοντας την παλιά φράση του Μαρξ για το κεφάλαιο και την έλλειψη πατρίδας.
Η μάχη που δίνει η ελληνική κυβέρνηση της αριστεράς για την υπεράσπιση του αφορολόγητου ορίου για μισθωτούς και συνταξιούχους δεν είναι μια μάχη για την υπεράσπιση μιας ακόμη κοινωνικής παροχής. Είναι ποιοτικά διαφορετική και για το λόγο αυτό σημαντικότερη και από τα μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, την ιατρική περίθαλψη των ανασφάλιστων κλπ.
Γιατί είναι μια μάχη που αφορά την διανομή του εισοδήματος μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας στην χώρα και άρα τον συνολικό κοινωνικό συσχετισμό δυνάμεων.
Από την έναρξη της κρίσης και των πολιτικών ύφεσης και λιτότητας που επιβλήθηκαν στη χώρα με την ανοχή των προηγούμενων κυβερνήσεων, ο κόσμος της εργασίας έχει υποστεί μια πρωτοφανή μείωση των εισοδημάτων του. Αν συνυπολογίσουμε και την ανθεκτικότητα που έδειξαν οι υψηλές τιμές των αγαθών πρώτης ανάγκης στα χρόνια της κρίσης, σε όρους αληθινής αγοραστικής δύναμης (PPP) το κατά κεφαλήν ελληνικό εισόδημα στο τέλος του 2014 δεν ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτό της Πολωνίας.
Ο διακηρυγμένος στόχος της κυβέρνησης για την υπεράσπιση των χαμηλών μισθών και συντάξεων αποτελεί αυτονόητη επιδίωξη για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Το αντίθετο ενδεχόμενο, η αγοραστική δύναμη μισθών και συντάξεων να πέσει σε επίπεδα χαμηλότερα και από αυτά της ανατολικής Ευρώπης, θα παρασύρει τη χώρα σε αντιαναπτυξιακή δίνη χωρίς πυθμένα.
Ο ΣΕΒ όμως δεν ενδιαφέρεται για την μακροπρόθεσμη ανάπτυξη και την τόνωση της εγχώριας ζήτησης. Ενδιαφέρεται για την ακόμη πιο άνιση διανομή του εισοδήματος μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Να συνεχίσουν να πληρώνουν για τις κρατικές δαπάνες οι μισθωτοί και συνταξιούχοι και όχι αυτοί που αντικειμενικά μπορούν να δώσουν κάτι περισσότερο.
Η πρόταση του ΣΕΒ, για όποιον μπήκε στον κόπο να τη διαβάσει προσεκτικά, αποπνέει την απανθρωπιά της Βικτοριανής Αγγλίας, με την προβλεπόμενη δόση ψεύτικης φιλανθρωπίας. Να δοθεί αφορολόγητο με κοινωνικά κριτήρια, που το υπολογίζει περίπου στις 5000 Ευρώ το χρόνο, δηλαδή στα 400 Ευρώ το μήνα. Όποιος προσπαθεί να ζήσει με τόσα λίγα να μην πληρώνει φόρο μας λέει ο ΣΕΒ. Αντί να ντρέπονται που υπάρχουν στον 21ο αιώνα στην ΕΕ άνθρωποι, οικογένειες, που πρέπει να ζήσουν με τόσο λίγα χρήματα (και επαναλαμβάνω με τιμές των αγαθών Ελλάδας, όχι Βουλγαρίας).
Ο στόχος μιας προοδευτικής κοινωνίας δεν είναι η ελεημοσύνη στους άπορους αλλά η κοινωνική δικαιοσύνη. Και η στοιχειώδης αναδιανομή του εισοδήματος στην κατεύθυνση της δικαιοσύνης είναι προϋπόθεση όχι μόνον της κοινωνικής σταθερότητας αλλά και της βιώσιμης ανάπτυξης όπως είπαμε.
Η ελληνική κυβέρνηση της αριστεράς έχει κάθε νομιμοποίηση, πολιτική και τεχνοκρατική, να επιμείνει στη θέση της για προάσπιση του σημερινού αφορολόγητου ορίου στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Σηματοδοτεί με την μάχη που δίνει την ειλικρίνεια και τη σοβαρότητα που έχουν οι δεσμεύσεις της για μια πολιτική όχι φιλανθρωπίας αλλά αναπτυξιακής προοπτικής σε προοδευτική κατεύθυνση. Με δεδομένες τις δυσκολίες, τις πιέσεις και τους μερικές φορές επώδυνους συμβιβασμούς. Αλλά γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο τι εφιαλτικό μέλλον μας προτείνει η άλλη πλευρά, το νεοφιλελεύθερο στρατόπεδο. Και η σύγκριση είναι συντριπτική.
.jpg)
