Όταν το μέλλον μιλάει για το σήμερα

Γράφει ο Γιάννης Σμαραγδής
Ο φίλος μου γιατρός Κωνσταντίνος Λάγιος, αληθινός θεραπευτής, αφού έχει ενεργοποιήσει τον ανώτερο εαυτό του που σημαίνει πως έχει θέσει τον εαυτό του στην υπηρεσία των άλλων, αγωνιώντας κι αυτός, όπως όλοι οι ευαίσθητοι Έλληνες, μου έστειλε στο email μου το παρακάτω κείμενο που κυκλοφορεί τελευταία στο ίντερνετ:

Το Ελληνικό Δίκαιο που ίσχυε κατά τον 5ο π.Χ. αιώνα, δηλαδή τον Χρυσό Αιώνα της Δημοκρατίας της …Ελλάδας ΜΑΣ. Οι νόμοι είναι του Σόλωνα. Aναφέρεται εδώ η περίπτωση του πολίτη που ήθελε να γίνει βουλευτής. Ο νόμος απαιτούσε τα  εξής:  1)  Να είναι Έλλην πολίτης 2)  Nα κατέχει την Ελληνική θρησκεία και Παιδεία 3)  Nα ΜΗΝ είναι κίναιδος και 4) Να καταγραφεί ΟΛΗ η περιουσία του κυρίου, μέχρι και τα σανδάλια που φοράει, καθώς και η οικογενειακή του περιουσία. Εάν τηρούνταν όλα αυτά τότε ο εν λόγω κύριος, μπορούσε να γίνει βουλευτής. Αν αυτός πρότεινε και περνούσε νόμο ο οποίος αποδεικνυόταν οικονομικά ζημιογόνος για την Αθήνα, τότε έπρεπε να κατασχεθεί από την καταγεγραμμένη περιουσία του, όλο το ποσόν κατά το οποίο ζημιώθηκε οικονομικά η Αθήνα. Αν δεν έφθανε η περιουσία του τότε έπρεπε να κατασχεθεί ΟΛΗ η περιουσία του (μέχρι και τα σανδάλια που κατεγράφησαν) και το υπόλοιπο που αδυνατεί να καλύψει να το εξοφλήσει ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΡΓΑ. Αν ο νόμος που πρότεινε και πέρασε ο κύριος αυτός, ζημίωνε ΗΘΙΚΑ την Αθήνα  η ποινή ήταν :  AΥΘΗΜΕΡΟΝ ΤΕΛΕΥΘΗΣΑΤΩ !!! Έτσι αντιμετώπιζε την ιδιότητα του «πολιτικού» η ακμάζουσα Αθηναϊκή Δημοκρατία της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Έχουν καμία σχέση οι σημερινοί Έλληνες βουλευτές με ό,τι περιγράφεται παραπάνω; Όλοι βλέπουμε ότι στις εγκυμονούσες μέρες μας οι πολιτικοί δεν κατανοούν το λαϊκό αίσθημα των αγανακτισμένων της πλατείας, που είναι σύμφωνο με την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, είναι απαξιωτικοί γι’ αυτούς και ορθά είναι. Φαίνεται ότι οι κοινωνίες δεν χρειάζονται πια τους πολιτικούς. Οι πολιτικοί έκαναν τον ιστορικό κύκλο τους και πιθανόν να έχουμε άλλες μορφές διακυβερνήσεως στο μέλλον. Και μιας και μιλάμε για το μέλλον, κοιτάξτε τώρα μια εκδοχή για τους πολιτικούς… από το μέλλον.

Το 1921, ο Ελβετός φιλλέληνας Πάουλ Αμαντέους Ντήναχ, μετά από ένα ατύχημα πέφτει σε ληθαργικό ύπνο (κλινικά νεκρός για 15 λεπτά). Η συνείδηση του διολισθαίνει μπροστά στον χρόνο. Βρίσκεται στο έτος 3906 μ.χ. διατηρώντας, όμως, τη συνείδηση του εαυτού του. Επιστρέφοντας από το ληθαργικό ύπνο καταγράφει αυτά που έζησε και μας μεταφέρει τα ιστορικά γεγονότα που συγκλόνισαν την ανθρωπότητα από το 2000 εώς το 4000 μ.Χ. Όπως τα «είδε» στα μουσεία ιστορίας του τότε, που είναι μουσεία κινούμενων εικόνων.

Οι καταγραφές που έγιναν σε τετράδια στα γερμανικά που αργότερα ένας μαθητής του, ο πρύτανης Παντείου Γιώργος Παπαχατζής τα μετέφρασε και εκδόθηκαν στα ελληνικά σε βιβλίο με τίτλο «Η κοιλάδα των ρόδων» που «περιέργως» δύσκολα το βρίσκει κανείς ακόμα και σήμερα…

Σ’αυτούς τους καιρούς 2.000 χρόνια μετά τη χρονολογία μας, η Γη κυβερνάται από μια οικουμενική κοινότητα 6.000.000 ανθρώπων, οι οποίοι είναι το απαύγασμα του πνευματικού κόσμου της υδρογείου που είναι επιστήμονες, μεγάλοι φιλόσοφοι, σπουδαίοι καλλιτέχνες και βεβαίως δεν υπάρχουν πολιτικοί.

Η ιδιότητα των πολιτικών κατά τον Ντήναχ εγκαταλείπεται από τον 24^ο αιώνα και τη θέση τους παίρνουν κορυφαίοι από τον κλάδο των Φυσικών Επιστημών που, μαζί με τους μεγάλους τεχνικούς, αναλαμβάνουν τις κυβερνητικές ευθύνες και τον χειρισμό της πολιτικής εξουσίας σ’ όλη την υδρόγειο, στην αρχή ως εντολοδόχοι των πολιτικών με πανεθνική ακτινοβολία και στη συνέχεια η ιδιότητα του πολιτικού δεν ξαναεμφανίζεται.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί φαίνεται πως το μέλλον, δεν ανήκει στους πολιτικούς! Οι πολιτικοί του καιρού μας θα το καταλάβουν, και θα έχουν το θάρρος να παραδώσουν τα κυβερνητικά σκήπτρα στους ακέραιους επιστήμονες και αληθινά επαΐοντες (δηλαδή εκείνοι οι πολιτικοί που θα ενεργοποιήσουν τον ανώτερο εαυτό τους) ο μέλλοντας χρόνος θα τους ονοματίσει πρωτοπόρους και οι συγκαιρινοί τους (εμείς) θα τους είμαστε ευγνώμονες και όχι υβριστές τους, όπως πολλοί είναι σήμερα.

Όσοι λευκοφόροι, εννοήτωσαν.

Υ.Γ. 1:  Προτροπή προς τους πολιτικούς (αλλά όχι μόνο) να λάβουν υπόψιν τους τούτο σοβαρά: Οι πράξεις μας στερεώνονται στο χωροχρόνο και τα ακασικά αρχεία του σύμπαντος συγκεντρώνουν τα πάντα και όλοι λογοδοτούμε για τις καταγεγραμμένες πράξεις μας στο Ανώτερο Ον, την ανώτερη συνείδηση του σύμπαντος.

Υ.Γ. 2: Επειδή μπορεί να φανεί παράξενο στον αναγνώστη πως ένα μεταφυσικό λάθος είναι σε θέση να μετακινηθεί μια ψυχή 2.000 χρόνια μπροστά, ακούστε τι λέει ο ίδιος ο Ντήναχ γι’ αυτό:

«Ο χρόνος δεν αλλοιώνεται, δεν κυλάει, μένει σταθερά εκεί που είναι, αφού η εξ αντικειμένου πραγματικότητα του χώρου και του χρόνου είναι ολότελα διαφορετική απ’ ό,τι είναι δοσμένο στο ανθρώπινο γένος (στις μέρες μας) με τις ατελέστατες νοητικές ικανότητες από τις αισθήσεις που «ξέρουμε» και από το νου που μέχρι τώρα γνωρίζουμε.»

Προσθέτω: Αυτή η δομή του Χρόνου στην εξ αντικειμένου υφή του (που είναι ανεξάρτητη απ’ τις ανθρώπινες δυνατότητες σύλληψής του) είναι που κάνει δυνατό να έχουμε περιπτώσεις (που ναι μεν είναι σπάνιες, αλλά πάντως υπάρχουν), όπου βλέπουμε καμμιά φορά να έρχονται περιστατικά από τις μελλοντικές εποχές και να εισχωρούνε σαν από θαύμα στα πλαίσια των τωρινών ημερών (προορατικά όνειρα, πρόρρηση μέλλοντος, τρόποι αντίληψης έξω από τις αισθήσεις «προφήτες» κ.τ.λ.)

Με βάση την ανωτέρω αντίληψη του Χρόνου, ως κάτι παντοτεινά υπαρκτού, με της εξ αντικειμένου οντολογική εγκυρότητά του, παίρνουν νόημα «βιώματος» τα κείμενα του Ντήναχ.

http://www.aixmi.gr/