Δεν είναι τέχνη το στριπτίζ;

Του Θεολόγου Αλεξανδράτου

Η αμερικανική κοινωνία είναι εν πολλοίς συντηρητική σε ορισμένα πράγματα που είναι παντού αποδεκτά και ανεκτική σε άλλα που δεν είναι πουθενά (αποδεκτά).

Η πρόσφατη οικονομική κρίση φαίνεται ότι έχει επηρεάσει και την λογική κρίση των ανθρώπων και πιο συγκεκριμένα κάποιων δικαστικών.

Δικαστήριο του Όλμπανι, πρωτεύουσας της πολιτείας της Νέας Υόρκης, αποφάσισε ότι ο χορός σε αντρικό κλαμπ, αυτό που αποκαλείται ευτελώς στριπτιζάδικο, πρέπει να φορολογείται.

Μέχρι τώρα τα ευαγή αυτά ιδρύματα υπάγονταν στο νόμο περί «χορευτικών ή θεατρικών παραστάσεων» και είχαν συγκεκριμένες φοροαπαλλαγές.

Έρχονται τώρα, κάποιοι ξενέρωτοι, παρωχημένοι και (προφανώς) ανέραστοι δικαστές να κρίνουν ότι ο χορός στον στύλο ή το τραπέζι δεν εμπίπτει στην κατηγορία της τέχνης.

Δηλαδή όταν η επαγγελματίας χορεύτρια κάνει ανάποδη κατακόρυφο και στηρίζεται στον καλογυαλισμένο στύλο μόνο στις καλλίγραμμες αλλά γυμνασμένες γάμπες και στους καλοσχηματισμένους αλλά δυνατούς μηρούς της, δεν είναι τέχνη;

Και είναι τέχνη αντίστοιχα, όταν η μπαλαρίνα στέκεται στις μύτες των ποδιών της και γυρνάει γύρω – γύρω; Σοβαροί να είμαστε.

Αρκετός ντόρος έγινε με το θέμα αυτό στις ΗΠΑ αφού αν παγιωθεί μια τέτοια κατάσταση και τα ψυχαγωγικά μαγαζιά πληρώνουν φόρο τότε θα αυξηθούν οι τιμές και αυτό θα είναι σε βάρος της τσέπης του απλού εργαζόμενου που θέλει απλά να χαλαρώσει μετά από μια κοπιαστική μέρα στη δουλειά (και πριν γυρίσει πίσω στη βαρετή οικογενειακή ζωή του…)

Η σαθρή αυτή απόφαση, που οι λογικοί άνθρωποι ελπίζουν να πέσει στην έφεση, στηρίχτηκε στο επιχείρημα ότι «οι χορεύτριες στα κλαμπ αυτά δεν έχουν τα απαιτούμενα πτυχία ώστε αυτό που κάνουν να θεωρείται εφαρμοσμένη τέχνη».

Προφανώς οι δικαστές δεν έχουν ιδέα πόσο καλό εφαρμόζουν οι κοπέλες στους ευτυχείς πελάτες όταν κάνουν τους ιδιωτικούς χορούς…