Οι «αυθόρμητοι» (Β. Κορέα)

Του Θανάση Νικολαΐδη
Η μακρινή Κορέα  στο χάρτη, σε δυο  κομμάτια και με διαφορετικά (αντίθετα) καθεστώτα. Στο άκουσμά  της, το μυαλό του  έλληνα πάει στις αρχές  της 10ετίας του  ’50 και στο μέτωπο. Με τη συμμετοχή ελλήνων  στρατιωτών (ένα τάγμα), για τα «ιδανικά» του αντικομουνισμού. «Ήρθαμε πάνοπλοι, μη μας φάνε οι κίτρινοι. Σταλμένοι απ’ το (μεγάλο) αφεντικό εδώ στην άκρη του κόσμου, μη καταλάβουν τον κόσμο μπολσεβίκοι. Και πολεμήσαμε “σαν
έλληνες”. Με κάποια κουφάρια θαμμένα εκεί και κάποιους σακάτηδες με αναπηρική σύνταξη, εδώ.
ΑΥΤΑ, τότε, και πριν ο  κόσμος πάρει γεύση  από συστήματα  του νόμου και  της τάξης, με τα ηνία σε χέρια αξιωματούχων και της νομενκλατούρας. Κι αν κυβερνάει δικτάτορας με τη χλαμύδα του  λαϊκού δημοκράτη  και την ομάδα τριγύρω του; Κι αν ο «πολυαγαπημένος ηγέτης» (Κιμ Γιονγκ Ιλ) πάθει εγκεφαλικό πριν αποδημήσει; Το (απο)κρύβεις απ’ τις μάζες, κανένας δεν τολμάει να το γράψει, να το πει (μόνο το ψιθυρίζει) και περιμένεις τη φύση να κάνει τη δουλειά της. Κι ύστερα; Ετοιμάζεις μια κηδεία με τα όλα της. Με τις συντεταγμένες μεραρχίες σε «βήμα χηνός», ντουφεκιές για την παράδοση με βλήματα διαμέτρου αναλόγου του διαμετρήματος του τιμωμένου νεκρού και…ξαμολάς τις μάζες για θρήνο και οδυρμό.
ΕΔΩ είναι η…ουσία  και το νόημα. Στους  «αυθόρμητους» με κοπετούς και αναφιλητά. Στους διαγκωνιζόμενους μη δεν τους πάρει  η κάμερα και δεν  τους δει ο εντεταλμένος για την καταγραφή  των αισθημάτων του  λαού. Κυράτσες, γέροι  και παιδιά να ολοφύρονται, μη δεν τους προσέξει ο γείτονας, ο χαφιές, ο χωροφύλακας. «Επενδύουν», μη μείνουν έξω απ’ τη λίστα των…ιδεολόγων και υποστηριχτών του καθεστώτος. Θλιβερές στιγμές (και δεν εννοούμε τον νεκρό πρόεδρό τους) που κάτι απ’ τα «καθ’ ημάς» θυμίζουν, ωστόσο, χούντα ήταν και πέρασε. Εκεί, θα «κυβερνάει» το…ορφανό (που μας θυμίζει…Μπόμπο κι ας μας το συγχωρήσει), με τους στρατηγούς ξοπίσω του και τη νομενκλατούρα.
ΚΑΙ οικονομικά προβλήματα βιώνει η Β. Κορέα (κάποιες  χιλιάδες πέθαναν  από ασιτία), αλλά το πρόβλημά τους είναι  το θάψιμο των προβλημάτων, με τα φανταχτερά τους σε κηδείες, παρελάσεις και γιορτές. Είναι το σύστημα με τον «θεσμοθετημένο» χαφιέ και τον βλοσυρό χωροφύλακα που εξευτελίζουν τον πολίτη, σε ρόλο πενθούντος καραγκιόζη