Το πένθος του Κώστα Σημίτη...

Δύσκολη δουλειά να είναι κανείς πρώην πρωθυπουργός. Από τη μια μέρα στην άλλη οι υμνολογίες σταματούν, οι φίλοι προσκολλούνται στον διάδοχο, οι δημοσιογράφοι ασχολούνται χωρίς να έχεις τη δύναμη να τους επηρεάσεις και η...
χώρα συνεχίζει να υπάρχει χωρίς εσένα (σαν από θαύμα!).

Η ανάγκη ενός πρώην πρωθυπουργού είναι διττή. Πρώτα απ' όλα θα πρέπει να συντηρήσει έναν μύθο, ότι το έργο του ήταν ωφέλιμο για το σύνολο των σύγχρονων πολιτών και, κυρίως, των απογόνων τους. Ύστερα, θα πρέπει να ανανεώσει τους θιασώτες του έργου του, ώστε να στηριχθεί η υστεροφημία του. Να επεκταθεί η επιρροή του και σε άλλους χώρους, να λειάνει τις αντιθέσεις και τα πάθη που μοιραία προκαλεί..  η κυβερνητική εξουσία.

Στην πράξη, δηλαδή, ένας πρώην πρωθυπουργός, όταν αποχωρεί από το Μέγαρο Μαξίμου και παραιτείται από την ηγεσία του κόμματος, αρχίζει να εργάζεται για την υστεροφημία του, τη μετά θάνατον ζωή.
Πρόκειται για μια ανεξάντλητη περίοδος πένθους.

Ο Κώστας Σημίτης είναι από τους πρώην πρωθυπουργούς που δεν σιωπά και δεν μιλάει με χρησμούς. Είναι ένας πρώην πρωθυπουργός που ακόμα έχει ισχυρούς υποστηρικτές, παραδόξως κυρίως εκτός του κόμματός του.

Οι απόψεις του έχουν γωνίες και οι παρεμβάσεις του περιστρέφονται συνεχώς γύρω από τα ίδια θέματα. Εξηγεί και δικαιώνει κάθε δική του απόφαση. Σιωπά με επιμέλεια για τις κατηγορίες που ακούγονται για τον ίδιο. Διαλέγει τους πολιτικούς φορείς που με το κύρος τού πρώην πρωθυπουργού καλύπτει. Δεν τον ενδιαφέρει να εκφράσει το σύνολο του λαού και το δείχνει. Προτείνει έναν πολύ συγκεκριμένο δρόμο για το μέλλον της χώρας, που αφενός αμφισβητείται από την ίδια την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, που υποτίθεται πως κάποτε εξέφραζε, και αφετέρου μικρή επαφή έχει με την πραγματικότητα. Διατηρεί την έπαρσή του απέναντι στο απλό, το ταπεινό, το λαϊκό. Απευθύνεται συνειδητά σε ένα περιορισμένο κοινό. Η πολιτεία του Κώστα Σημίτη χαρακτηρίζεται από την αντι-ιστορική προσπάθεια να τραβήξει τη χώρα στον κύκλο του.

Η περίοδος Σημίτη για τους πολλούς είχε περίσσεια μεταρρυθμιστική φιλολογία και ισχνά μεταρρυθμιστικά αποτελέσματα. Στην πραγματικότητα, ο πρώην πρωθυπουργός δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να απευθυνθεί στην πλατιά μάζα ενός λαού που τον εξέλεξε δύο φορές. Στην ουσία παρεμβαίνει στον δημόσιο βίο με άλλες του ιδιότητες, π.χ. πρώην καθηγητής, πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, πρώην ομαδάρχης. Όχι όμως ως πρώην πρωθυπουργός, ως πρώην ηγέτης του κράτους, ως κάποιος που κάποτε ήταν ο πρώτος μεταξύ ίσων πολιτών. Η δουλειά τού πρώην πρωθυπουργού είναι δύσκολη. Και είναι ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, να μην κάνουν όλοι οι άνθρωποι γι' αυτή τη δουλειά...

Ανδρέας Μπελεγρής