Πως να φέρεσαι στο «θύμα» ως Πολιτικός Θύτης/δήμιός του...

Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

- Παρ’ ότι είσαι έτοιμος να λάβεις ένα μέτρο που θα στείλει τον συνταξιούχο ή τον άνεργο στον τάφο θα πρέπει να βγείς και να του πείς ότι «δεν πρέπει να περικόψουμε άλλο τις αποδοχές των αδύναμων τάξεων».

- Μα είναι ψέματα.

- Δεν έχει καμία απολύτως σημασία.

- Έλα τώρα, ηλιθιωδώς χονδροειδές δεν είναι; Θα πιάσει; Ποιός είναι τόσο ανόητος να το χάψει;

- Κι όμως, όσο απίστευτο κι αν σου φαίνεται θα «πιάσει». Πάντα πιάνει. Για την ακρίβεια, όσο πιο «χονδροειδές» είναι ένα ψέμα, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να πιάσει. Ας πούμε ότι αναπτύσσεται κάτι σαν το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης», οπότε το «θύμα» απογυμνώνεται εντελώς από κάθε άμυνα.

- Με δουλεύεις; Είπαμε, είσαι επαγγελματίας image maker, εντάξει...είσαι και xtreme και πάλι εντάξει, αλλά τι δουλειά έχουν εδώ μωρέ τα σύνδρομα Ομηρείας;

- Κι όμως! Το θύμα/πολίτης στην κυριολεξία νοιώθει «όμηρός» σου και όντας «ανίσχυρος μπροστά σου» αυτομάτως «δένεται συναισθηματικά» με τον θύτη του. Δηλαδή, «εσένα».

- Χρύσωμα του χαπιού λοιπόν.

- Ακριβώς. Το θύμα έχει ανάγκη την «συμπάθεια» του «ισχυρότερου αυτού θύτη» του. Έχει απεριόριστη ανάγκη την «Συμπάθειά» ΣΟΥ.

- Η ψυχολογία του θύματος!

- Ναι. Μπορεί η λογική του να λέει «μην εμπιστεύεσαι τον βόα ακόμη κι αν σε γλυκοκοιτάζει», το συναίσθημά του όμως ουρλιάζει πανικόβλητο: «εμπιστεύσου το χαμόγελό του. Αφέσου!»....Είναι φυσιολογική ανακλαστική ψυχική αντίδραση.

- Οπότε;

- Οπότε, βοήθησε το θύμα να σου εμπιστευθεί την ίδια του την ζωή λέγοντάς του κι έναν καλό λόγο. Ακόμη και την ώρα που έχεις το μαχαίρι στο λαιμό του εσύ θα του μιλάς με συμπάθεια και ως «Προστάτης ΤΟΥ». Θα του σιγοψιθυρίζεις στ’ αυτί τα ακριβώς αντίθετα απ’ αυτά που είσαι έτοιμος να του κάνεις σε λίγο.

- Μα το ίδιο λειτουργεί ένας νοήμων άνθρωπος με έναν κατώτερο από πλευράς «ψυχοπνευματικής/νοητικής βαθμίδας»;

- Όλοι, οι πάντες σε συνθήκες επιβίωσης λειτουργούν με το «ερπετικό σύμπλεγμα». Το κατώτερο και πιο αρχέγονο πνευματικό/νοητικό/ψυχικό επίπεδο που διαθέτει ο άνθρωπος. Ιδίως όταν αισθάνονται κίνδυνο. Έχουν ανάγκη να «ακουμπήσουν κάπου». Ακόμη κι αν αυτό είναι μια φωλιά με φίδια. Άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο.

- Ένας παλιός πολιτικός είπε για τις δύσκολες μέρες που ζούμε : «Πρέπει να παραμείνουμε στη βάρκα μέχρι να έρθει το ναυαγοσωστικό. Καλύτερα βρεγμένοι παρά πνιγμένοι». Στέκει κατά τη γνώμη σου σαν επιχείρημα;

- Τι να στέκει; Απλά, κάτι στομφώδες χονδροειδές είπε σαν κι αυτά που σου είπα πιο πριν να λες. Έχουμε και άλλη επιλογή; Πρέπει όχι απλώς να επιβιώσουμε αλλά να «επιπλεύσουμε» κιόλας.

- Ποιοί; Εμείς ή αυτοί;

- Εμείς φυσικά. Η ηγετική κορυφή της πυραμίδας.

- Λέγεται αυτό όμως;

- Γιατί δεν λέγεται; Πρέπει να λέγεται. Είναι αυτό που σου έλεγα προηγουμένως.

- Το πρώτο εννοείς, έτσι; Το «τσιτάτο συμπάθειας, υπομονής, ελπίδας και κουράγιου».

- Ακριβώς. Το δεύτερο, ούτε κατά διάνοια. Μεταξύ μας το λέμε μόνο. Αντιθέτως, όπου κι αν ακουστεί το «διαψεύδουμε μετ’ επιτάσεως». Είμαστε, είσαι ο «Προστάτης του Λαού», ο «αμύντοράς» του. Υποτίθεται τουλάχιστον. Αυτό μην το ξεχνάς ποτέ. Αυτός είναι ο «πρωτεύων ρόλος» σου και θα τον παίζεις καλά και διαρκώς.

- Ένα ατέλειωτο θέατρο λοιπόν.

- Ναι. Χάιδεψέ τους τ’ αυτιά. Δώστους ελπίδα έστω κι αν ξέρεις ότι δεν υπάρχει σωτηρία....γι’ αυτούς, εννοείται.

- Κι αν με κάποιον άλλον τρόπο υπήρχε σωτηρία;

- Αυτή τη στιγμή μέλημά σου είναι να «επιπλεύσεις». Στο ξαναλέω. Να επιβιώσεις. Και η μάζα δεν μπορεί να σε βοηθήσει σ’ αυτό παρά μόνο με την ψήφο της και την ανοχή της στις πολιτικές σου αποφάσεις. Αυτή έτσι κι αλλιώς, σε οποιαδήποτε περίπτωση θα είναι η χαμένη. Ούτως ή άλλως. Ξέχνα τους αυτούς.

- Ευαισθησία;

- Μέγα λάθος. Δεν έχει καμία θέση εδώ. Θα την δείχνεις στα μπαλκόνια και στις κάμερες αλλά δεν θα την αισθάνεσαι. Ούτε και θα την λαμβάνεις υπ’ όψιν, ούτε και θα την εφαρμόζεις.

- Μα πως είναι δυνατόν να σκέφτεσαι κάτι, να λες κάτι άλλο και να κάνεις κάτι άλλο;

- Α, είναι πάρα πολύ εύκολο. Είναι η βάση της ίδιας της πολιτικής. Εαν δεν το επιτύχεις αυτό, ξέχνα την πολιτική. Κάνε άλλη δουλειά.

- Δουλειά; Νόμιζα ότι είναι λειτούργημα.

- Δεν θέλω ν’ ακούω μαλακίες. Μια εξαιρετικά επικερδής δουλειά είναι κι αυτό. Ή θα μάθεις να το κάνεις καλά ή καλύτερα να μην το κάνεις καθόλου. Εγώ βέβαια λεφτά θέλω, αλλά αν είναι ν’ αποτύχεις, καλύτερα να μην σε αναλάβω καθόλου. Για να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας.

- Ναι, αλλά η πολιτική δεν θέλει και πράξεις; Αρκούνε μόνον λόγια και υποσχέσεις;

- Η πολιτική είναι κυρίως λόγια και υποσχέσεις. Να θυμάσαι, η Μάζα θαμπώνεται και μπερδεύεται εύκολα. Χειραγωγείται με μεγάλη ευκολία, αρκεί ν’ ακολουθείς τους κανόνες του παιγνιδιού. Και ξεχνάει εύκολα βεβαίως.

- Πως δεν θυμάται; Ενοχλείται από κάτι που κάνει ο πολιτικός εναντίον της και δεν τον ξαναψηφίζει.

- Η Μάζα είναι σαν το χρυσόψαρο. Η μνήμη της φτάνει μόνον μέχρι το πιο πρόσφατο γεγονός. Το πιο κοντινό. Λίγο πριν τις εκλογές λοιπόν θα φροντίσεις να κάνεις κάτι θετικό που θα της «γυαλίσει» και θα την «ευχαριστήσει». Θα το συνοδεύσεις και με κάμποσα παχιά λόγια που θα της χαιδέψουν τ’ αυτιά και θα της δώσουν ελπίδα κι αυτό είναι όλο.

- Μα αν δεν κάνεις και κάτι γι’ αυτήν πως είναι δυνατόν να μην θυμώσει;

- Λεπτομέρειες. Ο νούς σου θα είναι πάντα σ’ αυτούς που κάνουν κουμάντο. Αυτούς χρειάζεσαι στην καριέρα σου. Αυτούς και μόνον αυτούς. Αν αυτοί σου διαθέσουν πόρους και εξουσία δεν χρειάζεσαι τίποτε άλλο. Τα μέσα που θα σου δώσουν αυτοί αρκούν και με το παραπάνω για να «κουμαντάρεις την κοινή γνώμη και τους ψηφοφόρους» σου. Όσο τσαντισμένοι κι αν είναι θα κάνουν τουμπεκί. Ξανά και ξανά και ξανά.

- Καλά, λέγε εσύ. Άμα οι Μάζες αποφασίσουν να ξεσηκωθούν πάει τέλειωσαν και οι πολιτικοί και οι Μεγάλοι και όλοι οι παρατρεχάμενοι.

- Μην λες κουταμάρες.

- Γιατί κουταμάρες;

- Πότε ήταν η τελευταία φορά που ξεσηκώθηκαν οι Μάζες; Νομίζω στη Γαλλική Επανάσταση. Πολύς καιρός, ε; Θες να βάλεις και καμία ακόμη άλλη επανάσταση; Μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού σε εύρος τουλάχιστον 200 ετών. Σου αρκεί αυτό;

- Λες ε;

- Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Παρ’ το απόφαση. Ο Λαουτζίκος δεν χαλάει το ραχάτι του. Θέλει να είναι πρόβατο και θέλει τον τσοπάνη του. Μπορεί να γαυγίζει που και που αλλά αυτό είναι όλο. Άστον να γαυγίσει, να ξεσπάσει και τέλος. Θα χασμουρηθεί αποκαμωμένος στο τέλος και θα πέσει να κοιμηθεί. Θα κάνει το μόνο που ξέρει καλά να κάνει. Εσύ θα συνεχίσεις σε κείνες τις ώρες να τους δίνεις δίκηο: «Ναι», θα λες με στόμφο και φιλολαϊκή αγωνιστική διάθεση, «ο Λαός έχει δίκαιο. Δεν αντέχει άλλες θυσίες». Και την άλλη στιγμή θα του ξανακάνεις τα ίδια.

- Μα πως να διατηρήσεις ένα θετικό προφίλ μέσα σε τέτοιο καμίνι;

- Αυτό είναι δική μου δουλειά. Εγώ θα σου διορθώνω αυτά που πρέπει. Εσύ απλώς θα αγορεύεις με στόμφο και πειστικότητα. Και θα εκμεταλλεύεσαι βεβαίως τις «περιστάσεις». Και φυσικά θα θυμάσαι τους «φίλους» σου. Χρειάζεσαι «Αυλή». Να μην το ξεχνάς ποτέ αυτό. Ισχυρή Αυλή. Κι αυτοί θέλουν «επιβράβευση» για να παραμένουν δίπλα σου και να σε στηρίζουν.

- Πολύ μπλα μπλα δηλαδή. Ομιλίες και κόντρα ομιλίες. Και είναι δυνατόν να μην πέσεις σε παγίδες και γκάφες κατά τις ομιλίες που θα κοστίσουν μετά;

- Γι’ αυτό και είναι προτιμότερο να μην είναι ρήτορας ο πολιτικός. Όταν ρητορεύει εκτός κειμένου ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος πάνω στον οίστρο του να πει και κάτι που δεν πρέπει. Ενώ όταν θα σου ετοιμάζουμε εμείς το κείμενο δεν θα υπάρχει τέτοιος κίνδυνος.

- Και με την δημοσιότητα τι κάνουμε;

- Η δημοσιότητα είναι απλά ένα ακριβό εμπόρευμα. Από την στιγμή που μπορείς να πληρώσεις αδρά και να το αγοράσεις δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Όλοι θα δουλεύουν για σένα. Άστο σε μένα αυτό. Τα όποια αρνητικά θα διορθώνονται ή θα κρύβονται ή ακόμη θα διαστρέφονται και θα ωραιοποιούνται...όσο για τα θετικά θα ενισχύονται και θ’ αναδεικνύονται.

- Δεν ξέρω. Αξίζει τον κόπο όλη αυτή η ταλαιπωρία; Σε σύγκριση με την επιχείρηση εννοώ. Αφού ήδη έχω εισοδήματα γιατί να μπλέκω;

- Τρελός είσαι; Αν δεν εμπλακείς εσύ που «τα έχεις» ποιός θα εμπλακεί; Θέλει λεφτά όλη αυτή η ιστορία. Αλλά αποδίδει χίλιες φορές περισσότερα. Αρκεί να παίξεις σωστά. Με τους κανόνες του παιγνιδιού. Και είπαμε. Αυτό άστο σε μένα. Γι’ αυτό πληρώνομαι. Και θα το παίξουμε καλά. Εσύ απλά ακολούθα τις οδηγίες και κοίτα να παίξεις καλά το ρόλο σου.

- Επικίνδυνος ρόλος.

- Σιγά τον κίνδυνο. Όλο το σύστημα για σένα δουλεύει. Όλα σικέ είναι. Όλα μοιρασμένα μεταξύ σας. Κάτσε να δεις πρώτα τις αποδόσεις της «επένδυσης» και μετά μιλάς.

- Καλά τώρα. Πάνε οι εύκολοι παλιοί καιροί. Σήμερα, όλο και περισσότεροι από τους Πολίτες ασχολούνται με τα κρίσιμα σημεία της Πολιτικής, της Οικονομίας, της Κοινωνίας. Έρευνα, μελέτη και κριτική. Πράγμα που οδηγεί σε «αντίδραση». Αυτό δημιουργεί συνθήκες κινδύνου.

- Λάθος. Δεν είναι πολλοί αυτοί. Άλλωστε, δουλειά των ΜΜΕ (που σε στηρίζουν αμέριστα εφόσον γι’ αυτό πληρώνονται από σένα με «κάθε τρόπο») είναι να κρατούν την προσοχή του κοινού στραμμένη σε «ανούσια ζητήματα». Να μην τους αφήνουν χρόνο, διάθεση και ενέργεια να ασχοληθούν με τα «κρίσιμα σημεία» που λες - κι εσένα βεβαίως - με αρνητικό τρόπο και διάθεση. Τους κρατούν διαρκώς «πνευματικά, νοητικά και ψυχοσυναισθηματικά υπερ-απασχολημένους». Ας πούμε ότι αποτελεί κι αυτό μέρος του «πακέτου επικοινωνίας και image making» που αγοράζεις. Επιχείρηση «αντιπερισπασμού» κατά κάποιον τρόπο.

- Όπως και να το κάνεις, η κατάσταση είναι όλο και πιο δύσκολη. Απαιτεί όλο και πιο σκληρά μέτρα. Δεν είναι δυνατόν να τα δέχονται για πάντα αγόγγυστα οι Πολίτες.

- Κι όμως. Σε συνεργασία με τους «όμοιούς» σου και βεβαίως τα ΜΜΕ δημιουργείς «έκτακτες καταστάσεις» τέτοιες που θα κάνουν τους Πολίτες να ζητήσουν από μόνοι τους αυτά τα μέτρα. Ή αν θέλεις, να αναγνωρίσουν ότι πρέπει να «κοπούν» δικαιώματα και «αμυντικά τους όπλα» προκειμένου να «βγει πέρα» η δύσκολη κατάσταση. Και βεβαίως πάντα τονίζεις τη λέξη «προσωρινά». Έστω κι αν είναι ένα ασύστολο κι εξώφθαλμο ψεύδος.

- Μακιαβελικός δηλαδή;

- Και ναι και όχι. Μην ξεχνάς ότι ο Μακιαβέλι όρισε : «Το κακό να το δίνεις όλο μαζί και το καλό λίγο λίγο». Δεν ισχύει όμως πάντα αυτό. Θα έλεγα πως μάλλον και τα δύο πρέπει να δίνονται σε δόσεις. Το όποιο καλό που σπανίως θα μπορείς να τους δίνεις, τα «ξεροκόμματα», ναι, είναι πολύτιμα οπότε δεν θα τα σπαταλάς. Τα κακά/δυσάρεστα μέτρα από την άλλη, ιδίως όταν είναι πολλά και ξεπερνούν τις αντοχές της κοινωνίας, καλό θα είναι να δίνονται μελετημένα σε εύρος πολλών ετών. Όταν όμως η «έκτακτη κατάσταση» έχει πιάσει μια «κρίσιμη μάζα», τότε σου παρέχει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να εφαρμόσεις πολλά «δυσάρεστα μαζεμένα».

- Όπως τώρα, δηλαδή;

- Ακριβώς. Όπως τώρα.

- Όπως και να το κάνεις, η «πίεση προς την κοινωνία» δεν ξέρεις ποτέ που θα βγάλει.

- Σου είπα. Έχεις ένα «ψυχολογικό πλάνο» ετών. Θες να πάρεις ένα πολύ σκληρό μέτρο που διαισθάνεσαι αντιδράσεις; Ωραία. Μίλα τους για την «ανάγκη των συγκεκριμένων μέτρων» που ΘΑ προκύψει στο μέλλον. Τους είναι πιο εύκολο να το «αποδεχτούν» έτσι. Μην ξεχνάς ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Ελπίζουν αφελώς ότι αύριο θα είναι μια άλλη καλύτερη μέρα και ότι ίσως και να γλιτώσουν το επώδυνο μέτρο που τους «προμάντευσες». Εν τω μεταξύ όμως «εξοικειώνονται» μ’ αυτό. Μέχρι που έρχεται η ώρα να το υποστούν «σαν ώριμο φρούτο» που έπεσε στο κεφάλι τους.

- Ε, δεν είναι δα και παιδιά οι Πολίτες για να χάψουν τόσο εύκολα τέτοια παιγνίδια με τη νοημοσύνη τους!

- Κι όμως. Δες τις διαφημίσεις. Όλες μα όλες απευθύνονται στο κοινό σαν να είναι μωρά παιδιά. Να θυμάσαι: όσο μεγαλύτερη η ανάγκη «εξαπάτησης του κοινού» τόσο πιο «παιδιάστικα θα τους μιλάς». Θα τους αντιμετωπίζεις ακριβώς σαν να είναι μωρά παιδιά.

- Μα κάποιοι θα εξεγερθούν από μια τέτοια αντιμετώπιση που υποτιμά τη νοημοσύνη τους.

- Μην σε φοβίζουν αυτοί. Είναι αμελητέα ποσότητα. Εσένα σ’ ενδιαφέρει η ΜΑΖΑ. Οι ΠΟΛΛΟΙ. Αυτό να μην το ξεχνάς ποτέ. Κι αυτοί θα ΤΣΙΜΠΗΣΟΥΝ. Να είσαι σίγουρος. Έχουν ανάγκη να σε δουν σαν τον «Πατερούλη» τους.

- Μα δεν είναι δυνατόν να μπλοκαριστεί έτσι εύκολα η «λογική τους ανάλυση».

- Εδώ είναι το «λάθος». Δεν απευθύνεσαι ΠΟΤΕ στην λογική τους. Απευθύνεσαι στο συναίσθημα νεαρέ. Στο ΘΥΜΙΚΟ τους. Αυτό θα σου «ανοίξει στην κυριολεξία την πόρτα του ασυνειδήτου» τους για να τους καρφώσεις γερά εκεί μέσα ότι θέλεις: φόβο, πανικό, οργή, εξάρτηση, ιδεοληψίες, επιθυμίες, ότι θέλεις! Ότι εξυπηρετεί τους σκοπούς σου.

- Ε, δεν μπορεί! Αυτά που μου λες εσύ τώρα, αυτές τις τεχνικές χειραγώγησης της κοινής γνώμης δεν μπορεί να μην τις γνωρίζουν και οι μάζες. Θα αντιληφθούν τι παιγνίδι τους παίζουμε και θα αντιδράσουν.

- Μην είσαι τόσο σίγουρος! Ένα πολύ μικρό ποσοστό τους τα γνωρίζει αυτά και τα αντιλαμβάνεται. Οι πολλοί έχουν πλήρη άγνοια. Κι έτσι πρέπει να παραμείνουν. Γι’ αυτό και η εκπαίδευση που θα τους παρέχεις (στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα) θα πρέπει να απέχει παρασάγγας ως προς την ποιότητα απ’ αυτήν (την υψηλής στάθμης) που λαμβάνουν οι γόνοι των «ομοίων» σου ανώτερων τάξεων. Για να μην έχεις στο μέλλον προβλήματα σαν αυτά που σε ανησυχούν αυτή τη στιγμή.

- Κι εδώ μάλλον είναι που και πάλι έχουν τον συγκυρίαρχο ρόλο τα ΜΜΕ, έτσι;

- Ακριβώς! Υποκινούν το κοινό να γουστάρει ότι το περιθωριακό, το μέτριο, το μη-ανώτερο πολιτισμικά, τα «σκουπίδια». Ότι έχει τη δυνατότητα να το κρατάει κάτω του μετρίου πνευματικά ώστε να μην αποτελέσει κίνδυνο για σένα και τους «ομοίους» σου.

- Κι αυτό είναι αρκετό για να μην εξεγερθεί;

- Όχι. Γι’ αυτό και θα πρέπει διαρκώς να πείθεις το κοινό σου με την βοήθεια και των συμμάχων σου και κυρίως των  ΜΜΕ ότι ΑΥΤΟ, το «κοινό», είναι το ΜΟΝΟ ΥΠΕΥΘΥΝΟ για τις συμφορές του. Και ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ. Αυτό και η ανικανότητά του, η διανοητική και ηθική του ΕΛΛΕΙΨΗ και ανεπάρκεια. Κάντους να νοιώσουν τόσο πολύ υπεύθυνοι γι’ αυτήν την κατάντια τους που να μην τολμούν ούτε εσένα να ενοχοποιούν για τα δεινά τους αλλά αν είναι δυνατόν να πέσουν ακόμη και στην κατάθλιψη από τον αυτοοικτιρμό τους. Αυτό θα τους αφαιρέσει εντελώς την διάθεση για δράση και ακολούθως για εξέγερση εναντίον σου.

- Μα κι αυτοί γνωρίζουν τον εαυτό τους και έχουν δικλείδες ασφαλείας και αυτοπροστασίας. Δεν είναι δυνατόν να χειραγωγούνται τόσο εύκολα.

- Κι όμως. Εσύ και οι «σύμμαχοί» σου έχετε απίστευτο απόθεμα γνώσεων και «όπλων κοινωνικού ελέγχου» που ούτε κατά διάνοια δεν έχει το κοινό και ο απλός πολίτης. Στην κυριολεξία, εσύ και το «στρατόπεδό» σου γνωρίζετε τον Πολίτη πολύ πολύ καλύτερα απ’ ότι γνωρίζει αυτός ο ίδιος τον εαυτό του. Τόσο πολύ που τον κάνεις ότι θέλεις. Στο ξαναλέω. Από την στιγμή που μπορείς να «πληρώσεις και ν’ αγοράσεις όλη αυτήν την τεράστια δύναμη Χειραγώγησης Ανθρώπων» μην φοβάσαι τίποτα. Οι Μάζες είναι δικές σου. Θα κάνουν αυτό που εσύ θέλεις. Θα πέσουν ακόμη και στον γκρεμό για σένα.

(Το παραπάνω είναι μυθοπλασία και στηρίχτηκε στις Αρχές Χειραγώγησης Ατόμου και Όχλου. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι απλά συμπτωματική).

Γιώργος Ανεστόπουλος
http://aegeanhawk.blogspot.gr/2012/09/blog-post_5577.html