Οι «ταχυδακτυλουργοί» επιμένουν

Του Θανάση Νικολαΐδη 
ΤΑ ονόματα των αμαρτωλών  διαρρέουν και η…Βουλή περιμένει. Φόρεσε τα καλά της και χαμογελάει. Αύριο θ’ απλώσει το χέρι της  και οι αθώοι(;) θα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τους αμαρτωλούς. Εμείς  απέναντι και κουμπωμένοι. Οι πολλά ειδόντες κι άλλα τόσα παθόντες που δεν…ξαναπέφτουμε στη λούμπα. Δεν τους πιστεύουμε και το δείχνουμε, δεν κρατάμε ούτε σταγόνα αξιοπιστίας τους στο…καλάθι.
ΚΑΙ, βέβαια, τ’ ακούσαμε κι αυτό. Ζήτησε τα «στοιχεία» στη Βουλή ο κ. Νάκος για τα…περαιτέρω. Καιρό είχαμε να…διασκεδάσουμε στην τραγικότητα των ημερών και η αδημονία τους να φτάσει το θέμα στη Βουλή (για τα…περεταίρω) έκανε τους πολίτες «υπτίους υπό του γέλωτος καταπεσείν» (που έλεγαν και οι αρχαίοι). Με τόσες επιτροπές και υπερωρίες (αμειβομένων) για τα Βατοπέδια τους, με τόση βαβούρα περί το σκάνδαλο της Siemens και μηδέν εις το πηλίκον…Να περιμένεις τι, πώς και από ποιους; Κι αν μας έλειψαν οι ταχυδακτυλουργοί στα πανηγύρια, ψάξ’ τους στη Βουλή των Ελλήνων. Εκεί ψηφίζονται νόμοι περί (μη) ευθύνης υπουργών και συσκοτίζονται γεγονότα, εκεί μεθοδεύονται αθωώσεις ενόχων, συναδελφικά, διακομματικά και με το «κοράνι» των (δικών τους) νόμων στα χέρια.
ΑΡΑΔΙΑΣΤΗΚΑΝ, πρωί, στα  παραθύρια της TV κι έδωσαν ρεσιτάλ ανεκτικότητας και αλληλοκατανόησης. Με τον κ. Αλευρά να ξεσπαθώνει ως αθώος του…αίματος, χωρίς να μας εξηγεί γιατί δεν παραιτήθηκε όταν έβλεπε «όργια» συντρόφων του και λυσσώδη αντίδραση των αντιπάλων τους. Ρίχνουν το μακρύ και το κοντό τους, φωνασκούν και καταγγέλλουν, ωστόσο, παραμένουν στρείδια κολλημένα στην καρέκλα.
ΚΑΙ η αιτία; Δεν είναι  μόνο το ελκυστικό «επάγγελμα» με τα προνόμια και την προοπτική  του. Είναι και που μοιράστηκαν  ενοχές, ως πρόσωπα και κόμματα. Κι αν κουβαλάς πολιτικές αμαρτίες στην πλάτη, τσακίζεσαι να απενοχοποιήσεις τον «συνάδελφο». Σήμερα, που ξεθώριασε το ιδεολογικό ταμπελάκι στο πέτο, και το (άφθονο) παραδάκι γεμίζει τα κομματικά ταμεία, βάσει της «απλής αναλογικής».
ΜΕ το παρελθόν και  τη πρακτική τους, δεν μας πείθουν  για την πολιτική εντιμότητα και τις καλές τους προθέσεις. Κανένας τους/καμιά δεν «μίλησε» με μια αυθόρμητη παραίτηση, που θα’ ταν τίτλος τιμής, αλλά δεν το καταλαβαίνουν. Το κάνουν όταν δεν έχουν άλλη διέξοδο, «την ανάγκην φολοτιμίαν ποιούμενοι». Γι αυτό τους βλέπουμε σαν ικανούς ταχυδακτυλουργούς στην υπηρεσία της πολιτικής, που τη σπρώχνουν, καθημερινά, προς το γκρίζο του φάσματος.