Θέλω να ξυπνήσω, να θυμηθώ, να πιστέψω

Γράφει η Χάρις Αλεξίου

Πρώτα σε κόβουν από την δουλειά, ύστερα σε ρίχνουν σε ένα καναπέ, σου δίνουν ένα τηλεκοντρόλ και σε πλακώνουν σε ένα ατέλειωτο τίποτα.

Ναι, η χώρα μου είναι σε κρίση, το λένε και οι Θεοί του κράτους οι καημένοι, και αυτό φαίνεται πρώτα όχι από τα άδεια πορτοφόλια αλλά από τους λόγους που αδειάζουν τα πορτοφόλια για αγαθά που δεν είναι Αγαθά.

Πώς θα σε στείλουν αλλού από το «Εδώ» που «δεν λέει»;

Πώς θα σε πάρουν από το «Τώρα» που μυρίζει;

Αυτοί ξέρουν τι είναι καλό για μένα και τα έχουν κανονίσει όλα.

Λέω «για να δω τι παίζει στον κόσμο»; Ανοίγω την τηλεόραση και βλέπω τον αχταρμά.

Φωτιές, καταστροφή, πείνα, απελπισία, θάνατος, κάμερες παντού, έγκλημα, έγκλημα, έγκλημα, Βουλή με ατάκες, Παρλιάρος με μους λεμονιού, Στρος-Καν με σκατά, τραπεζοδάνεια-μούφας, Τυχαίο; Δεν νομίζω. Το νέο κινητό που δίνει πίσω χρήμα, γιαούρτι για κάθε είδους έντερο, έναν με μπλε καπέλο (που έχει χρυσό σκούφο) να βρίζει κάποιον πως είναι ανεπρόκοπος γι’ αυτό δεν πάει καλά το μαγαζί, μία όμορφη να σκάει στο κλάμα (μάλλον από την χαρά της γιατί της πέτυχε το «Πακέτο») και διάφορους «τίποτες» από κανάλια που δεν τα βλέπει κανείς, να τους κάνουν διάσημους άλλοι διάσημοι «κάτιδες».

Όλα, για μια ψυχαγωγία που δεν σου αφήνει τίποτα, που δεν σε πάει πουθενά, που όταν κλείνεις και πας για ύπνο είσαι πιο χάλια από πριν.

Κι εκεί που πετυχαίνεις κάτι για σένα , ώπα  σε κόβει πάλι ένας  ηλίθιος φουσκωτός που στρώνει κοιλιακούς, κι αν τηλεφωνήσεις «Τώρα» θα γίνεις κι εσύ ηλίθιος.

Η τηλεόραση χάλασε, λεω. Πρέπει να πάρω άλλη. Μια 3D. (δεν είμαι καλά). Χρειάζομαι ό,τι μου προτείνει το τελεμαρκετινγκ.

Είναι ανάγκη να έχω μαλλιά Μενεγάκη …δεν υπάρχει!

Είναι ανάγκη για πολύ ψηλά τακούνια  …μιλάμε, δεν υπάρχει!

Είναι ανάγκη να ξέρω να φτιάχνω μους λεμονιού …δεν έχει!

Είναι ανάγκη να ξέρω ποιος επώνυμος χορεύει καλύτερα tango …τέλειο;

Είναι ανάγκη να ξέρω πόσους κόμπους έχει ένα καλό χαλί …καλό;

Να μάθω τι πρέπει να κάνει ένα μοντέλο για να γίνει next top …δεν λεει!

Λεω  κι  άλλα  Να…να, να, να…

και μετά­­­…

Θέλω να πάω στο θέατρο – Υπάρχει

Θέλω να ακούσω μουσική που δεν παίζει η τηλεόραση – Υπάρχει

Θέλω ραδιόφωνο που δεν παίζει από λίστα ­­­- Υπάρχει

Θέλω να γνωρίσω τους νέους ποιητές – Υπάρχουν

Θέλω να δω 25ρηδες να λένε τις ειδήσεις – Υπάρχουν

Θέλω να ξυπνήσω!

Θέλω να θυμηθώ!

Θέλω να πιστέψω κάποιον απ’ αυτούς που δεν χαμογελούν ποτέ! Γίνεται;

Κάποιον από αυτούς που γελάνε με το παραμικρό. Γίνεται;

Θέλω να Ξυπνήσω…

Ο κόσμος δεν είναι αυτός…

Αυτό είναι η φόρμα του κέικ της Εξουσίας, το Κράτος, το Αλλού και το Κάπου, δεν είναι η αλήθεια…

Δεν νυστάζω πάλι, παρ’ όλη την κούραση…

Μου ζητήσατε να γράψω κάτι, δεν ξέρω γιατί μου βγήκε αυτό…

Λέτε να φταίει και λίγο το μπέρδεμα μου για το Zeitgeist;

Άργησα λίγο, αλλά το έζησα κι αυτό!

Αυτά για σήμερα…