ΜΜΕ η Ασπίδα του Δημοκρατικού Πολιτεύματος (?)

   Στις αρχές του 2010 ήμουν από τους λίγους που προσπαθούσα να δω λίγο μακρύτερα και τολμούσα να παραθέσω μία διαφορετική άποψη από αυτή που μας πλάσαραν τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης της Αθήνας και οι βαθυστόχαστοι μεγαλοδημοσιογράφοι, όχι μόνο για το ποιος διαχρονικά έχει την ευθύνη της κρίσης αλλά και για τη διαφαινόμενη αποτυχία της ξενόφερτης πολιτικής της κυβέρνησης Παπανδρέου, με συχνές αναφορές στα πολιτικά …εγκλήματα του πατρός του. Προσωπικές απόψεις που αποτυπώνονταν στο χαρτί με απλή γραφή και τη γλώσσα της αλήθειας. Ίσως γι’ αυτό γινόμουν και γίνομαι αποδέκτης θετικών σχολίων για τα γραφόμενα μου από αναγνώστες της εφημερίδας που αρθρογραφώ ερασιτεχνικά, πολλές φορές μάλιστα και από ανθρώπους που δε με γνώριζαν προσωπικά.

           Έγραψα περισσότερα από 30 άρθρα για τα λάθη των πολιτικών, της κυβέρνησης αλλά και μερικά δικά μας, των απλών πολιτών, των απλών ψηφοφόρων. Συχνά – πυκνά, αναφερόμουν στον περίεργο ρόλο που διαδραματίζουν τα συμφέροντα (ελληνικά και ξένα) μεγαλοεπιχειρηματιών που κρύβονται πίσω από τα ΜΜΕ της Αθήνας, κυρίως όμως πίσω από τα τηλεοπτικά κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας.

         Δυστυχώς, τα τελευταία, έχουν τη δυνατότητα, βρισκόμενα επί 24ώρου βάσεως σε κάθε Ελληνικό σπίτι (γι’ αυτό και είναι τόσο φτηνές οι τηλεοράσεις) να αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη, να διαστρεβλώνουν την αλήθεια, να διαμορφώνουν συνειδήσεις και να διαβρώνουν την πολιτική συνείδηση των πολιτών. Να αναδεικνύουν ή να εξαφανίζουν από πολιτικούς αρχηγούς μέχρι απλούς δημοτικούς συμβούλους. Να ανεβάζουν και να κατεβάζουν κυβερνήσεις. Η 4^η εξουσία με τη βοήθεια οικονομικών (εγχώριων και ξένων) παραγόντων μετατράπηκε πλέον σε 1^η. Όποιος τολμάει να τα βάλει μαζί τους χάνεται, εξοβελίζεται στο πυρ το εξώτερο. Οι δε ακριβοπληρωμένοι δημοσιογράφοι και τηλεπαρουσιαστές, ξεχνώντας ότι το επάγγελμα τους είναι λειτούργημα και ότι οφείλουν να στοχεύουν στην έγκυρη, έγκαιρη και κυρίως στην αντικειμενική και αμερόληπτη ενημέρωση, έγιναν υποχείρια των αφεντικών τους.

            Τα ΜΜΕ και ειδικότερα τα τηλεοπτικά κανάλια της Αθήνας (επιμένω) αντί να είναι η ασπίδα του δημοκρατικού πολιτεύματος όταν δεν παραπληροφορούν, σιωπούν προκλητικά με τη μέθοδο που εφηύραν τον τελευταίο χρόνο. Με την απεργία. Κάθε φορά που ένα αρνητικό γεγονός για την κυβέρνηση εμφανίζεται, τα κανάλια απλώς σιωπούν.   

         Απεργία όταν κάηκαν ζωντανοί τρεις υπάλληλοι γνωστής τράπεζας, απεργία όταν ανακοινώθηκε το 2^ο μνημόνιο (Μεσοπρόθεσμο) συνδυαζόμενο με το 3ήμερο του Αγίου Πνεύματος, απεργία και στην πανελλαδική απεργία της 15^ης Ιουνίου 2011 (έσπασε μετά από πιέσεις το μεσημέρι).

         Φέρτε τώρα στη μνήμη σας και συγκρίνετε.

(1) Τη ζωντανή μετάδοση των καταστροφών από κουκουλοφόρους που έλαβαν χώρα στην Αθήνα το Δεκέμβριο του 2008.

(2) Τις ζωντανές μεταδόσεις από τις φωτιές των καλοκαιριών του 2007 και του 2009, που ήταν μάλιστα και χρονιές εκλογών.

(3) Τα εκατοντάδες τηλεπαράθυρα για το Βατοπαίδι που εξαφανίστηκε ως δια μαγείας.

(4) Ο διαφορετικός λόγος από τους ίδιους δημοσιογράφους σε θέματα όπως Cosco, Ολυμπιακή, μονιμότητα υπαλλήλων, ΟΤΕ, μειώσεις μισθών και συντάξεων, ΔΕΗ, περικοπή δώρων και επιδομάτων, ΟΣΕ, κοινωνικά άδικοι έμμεσοι φόροι (πχ. βενζίνη, εισιτήρια), αποκρατικοποιήσεις, κλπ, κλπ.

        Κατά την άποψη μου, το μέγεθος των ευθυνών των ΜΜΕ είναι σχεδόν ισάξιο, με αυτό των βουλευτών και των πρωτοκλασάτων πολιτικάντηδων κάθε κόμματος (πρόεδροι, γενικοί διευθυντές, σύμβουλοι, κλπ). Κατάφεραν όμως με τη δύναμη της εικόνας να μείνουν στο απυρόβλητο. Η κοινή γνώμη καταφέρεται συλλήβδην εναντίον των 300 βουλευτών και οι αγανακτισμένοι μουντζώνουν μόνο τη Βουλή. Κινδυνεύει το πολίτευμα; Νομίζω όχι. Ο αγανακτισμένος και συνάμα θυμωμένος Ελληνικός λαός όμως, σταμάτησε να ζητά και πλέον απαιτεί. Ειρηνικά αλλά πειστικά, πιέζει για πραγματικές αλλαγές, να γίνουν οι βουλευτές 200, να καταργηθεί ο νόμος περί διαγραφής ποινικών πράξεων πολιτικών, να εφαρμοσθεί το πόθεν έσχες, να αρθούν οι ακρότητες (πρόσφατα διάβασα ότι σε υπάλληλο της Βουλής έδωσαν 400.000 ευρώ εφάπαξ), να τιμωρούνται αυστηρά όσοι δεν κόβουν αποδείξεις (πχ εξάμηνη παύση επαγγελματικής δραστηριότητας), να ξαναγίνει η δικαιοσύνη τυφλή, να απαλλαγούν τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης από τους εγχώριους και αλλοδαπούς πάτρωνες...  

         Κι όλα αυτά με τη σοφία και τη σοβαρότητα που ανάγκασε τους προβοκάτορες κουκουλοφόρους να είναι κομπάρσοι στη μεγαλειώδη συγκέντρωση της Τετάρτης. Ως επίλογο, παραθέτω την πρώτη παράγραφο από άρθρο του πιο ευφυή, του κόσμου, Έλληνα κ. Νίκου Λυγερού (IQ 189) «Δεν θα γονατίσει ο ελληνικός λαός. Ακόμα και οι γενοκτονίες δεν κατάφεραν να μας καταστρέψουν ούτε και οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Οι δυσκολίες υπάρχουν, αλλά υπήρχαν πάντα. Απλώς δεν πρέπει να ξεχάσουμε την ικανότητά μας να φωνάζουμε παρόν σε κάθε καταμέτρηση ανά τους αιώνες. Ξέρουμε από πληγές και γνωρίζουμε τον τρόπο να τις προσπερνάμε.»…