Ιστορικές (αν)αντιστοιχίες

 Του Θανάση Νικολαΐδη  

ΧΡΟΝΙΑ  αξέχαστα, σκληρά μετεμφυλιακά χρόνια «εθνικοφροσύνης» και αντικομουνιστικού  παροξυσμού. Και «εκλογές»  γίνονταν και υποψήφιοι  κατηφόριζαν για  προεκλογικό αγώνα, με τους χωροφύλακες  να πιάνουν δουλειά. Με τους χαφιέδες καταπόδι μη τους ξεφύγει «τολμηρός» ακροατής του (τρομαγμένου) ομιλητή. Σε σκηνικό αντιφρονούντων που έδιναν τον «τόνο» διαμορφώνοντας το κλίμα, και την Αστυνομία επί το έργον. Για καταγραφή των συμβάντων και φακέλωμα των συγκεντρωμένων. Κι αν ο ομιλητής ήταν «διάσημος», αναλάμβαναν οι παρακρατικοί. Με τα…λεμόνια, τις απειλές και τις κραυγές,

ενίοτε με τις πέτρες (στο καλάθι), ρόπαλα και ομπρέλες, κι αν ο Λαμπράκης «έπρεπε να πεθάνει», το τρίκυκλο έπρεπε να μαρσάρει, με σηκωμένο το ρόπαλο του Εμμανουηλίδη.

ΤΑ  χρόνια πέρασαν, «ο αγώνας δικαιώθηκε» και  η (λεγομένη) αριστερά κινείται ελεύθερα όσο  ποτέ (της), με τους ΠΑΜΕίτες της να «μεγαλουργούν». Απ’ τον Παρθενώνα  για πανό στα λιμάνια  για μπλόκο κι από  ‘κει στις συγκεντρώσεις. Σε θέση αιχμής του δόρατος που σκίζει τον αγέρα για να καρφωθεί «όπου δει». Κατά την…ιδεολογία του ΚΚΕ και την πρακτική των ανθρώπων του. Με το «δίκαιο του εργάτη» δεδομένο και ζητούμενο, μη μας φάει ο αντίπαλος και αντίπαλος είναι όλοι οι άλλοι που δεν δήλωσαν ομόφρονες της Αλέκας και του Αλέξη.

ΚΙ  αν είναι να μιλήσει  σε μια σύναξη ένας αστός, αντίπαλος, «εχθρός» και της «αντίδρασης»; Τότε πέφτουν τηλέφωνα και οι…αντιφρονούντες  οργανώνονται. Με οδηγίες  του συντονιστή σε ρόλο παλιού ινστρούχτορα «έργων» αντί ιδεολογίας. Συμπυκνωμένοι (για να φαίνονται πολλοί) και μη ακροβολισμένοι, αντιφρονούντες που θυμίζουν αντισυγκεντρώσεις του ’61, χωρίς, βέβαια, λοστούς στα χέρια και πέτρες στο καλάθι-το πολύ καμιά μπογιά και…κεσεδάκι. Για κλίμα και ατμόσφαιρα, ξεφωνητό, συνθήματα και…ηχορύπανση.

ΔΥΣΚΟΛΕΥΕΤΑΙ  ο ομιλητής, σε ακροατήριο αριστερών κι «αριστερών»-το ξέρει και το ξέρουμε  και πρώτοι αυτοί  το ξέρουν, έχοντας  «ξεχάσει». Δεν τον  πετροβολούν (ακόμα) ΠΑΜΕίτες και ΣΥΡΙΖΑίτες, ωστόσο, η δημοκρατία πετροβολιέται από μια δράκα (μετα)φερτών, που επαναλαμβάνουν την ιστορία με αντιμετάθεση ρόλων.

ΕΙΝΑΙ οι μέρες άγριες, αλλά οι καιροί δεν  είναι άγριοι όσο  «τότε». Το’ ξερε η δεξιά του  παρελθόντος πως  θα γίνει μισητή για  τα «κατορθώματα»  των ανθρώπων της  και έγινε. Το ξέρει(;) η αριστερά πως ο κόσμος δεν στέργει σε καμπανταηλίκια, πως θα παραμείνει περιθωριακή και…μονοψήφια.