Και μόνοι θα τα…καταφέρναμε

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ στο χάος, πασκίζουμε να κρατηθούμε και ψάχνουμε για ενόχους. Το βρήκαμε! Φταίνε οι ξένοι. Ανθέλληνες και εκβιαστές, κερδοσκόποι και τοκογλύφοι. Κατάρες, λοιπόν, και βρισίδι για τα μνημόνιά τους. Για μιαν απ’ τα ίδια με τα δικά μας. Γι αυτό και δεν αλλάζουμε τους νόμους που έκαναν πλούσιους υπουργούς και «γράφουμε την ιστορία μας με ανυπακοή».

ΚΑΙ τι ΔΕΝ κάνουμε, ψάχνοντας για ενόχους και γενεσιουργά αίτια της τραγωδίας μας; Δεν σου κάνει καρδιά να φτύνεις τον εαυτό σου μπροστά στον καθρέφτη. Δείχνεις τους έξω μη ψηλαφίσεις τον διπλανό, σηκώνεις τους ώμους κρατώντας αποστάσεις (μέχρι να σε καταπιεί η ρουφήχτρα).  

ΤΙ «καταφέραμε», λοιπόν, μονάχοι; Καθένας κι όλοι μαζί τη συμβολή του στη διαφθορά. Με τις πράξεις και με την απραξία του. Να τα πάρουμε κατά τομέα μετρώντας τα εκατομμύρια της μίζας; Τι να ελπίζεις και να προσδοκάς από Ελλάδα που ακόμα και στρατιωτικοί Ε. Α. μετείχαν στο παιχνίδι της διαφθοράς; Υπέγραψαν για να «εξοπλίσουν» τη τσέπη τους αξιωματούχοι σε «κερδοφόρα» πόστα της εξουσίας. Τι άλλο θυμηθήκαμε; Την υπεξαίρεση καυσίμων στο στρατό χωρίς να δούμε «κρεμασμένους» κι άντε να τα βάλεις με τους…Τούρκους.

ΤΑ «καταφέραμε» και στο πεδίο της φοροδιαφυγής. Τριγύρω φοροκλέφτες που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το…θράσος της Πολιτείας να βάζει χέρι στον τραπεζικό τους λογαριασμό. Έχουμε (κάποια) γεφύρια και δρόμους (με λακκούβες), σχολεία (των καταλήψεων και της αποστήθισης), νοσοκομεία (χωρίς γάζες και με το φακελάκι ανθηρό) που τα πλήρωσε ο συνεπής (υπάρχουν και τέτοια…κορόιδα) φορολογούμενος. Ποιος άλλος; Εκών είτε άκων ο δημόσιος υπάλληλος. Τα παραπάνω τα χρησιμοποιεί και τα εκμεταλλεύεται και ο φοροκλέφτης με τις καταθέσεις του στην Ελβετία. Επί ίσοις όροις με εκείνον που τα πλήρωσε.

ΔΕΝ χρειάστηκε να παρέμβουν οι ξένοι για να πληρώνεις «αέρα» για ένα γωνιακό κατάστημα, επί παχιών αγελάδων. Κάποιος κάποτε θα «πλήρωνε» κι ήρθε η ώρα. Διευθυντικά πόστα «κεντρικών» εφοριών αποτιμώντο σε μερικά εκατομμύρια για τον ενδιαφερόμενο υποψήφιο…αγοραστή και ήταν η «πατέντα» ελληνική.

ΤΑ καταφέραμε και μόνοι μας. Με το λιθαράκι (της δράσης είτε της ανοχής) έκαστος στο οικοδόμημα της διαφθοράς. Και τώρα; Τρέχουμε…