Ο μονομάχος και το σφυρί - Η παλιά γέφυρα

Ν. Λυγερός
Το 732 κανείς δεν πίστευε ότι κάποιος μπορούσε να σταματήσει την πορεία της ημισελήνου εκτός από τους ανθρώπους της γης, γιατί δεν είχαν άλλη επιλογή από το να αντισταθούν στη βαρβαρότητα. Τότε ο μονομάχος έλαβε δράση μέσω της στρατηγικής. Έπεισε τους δικούς του να μην κάνουν ούτε ένα βήμα πίσω ακόμα και την ώρα της επίθεσης των εχθρών. Έτσι όλοι στάθηκαν όρθιοι σαν έναν τοίχο ακίνητο, με το σπαθί στο χέρι σαν τα τείχη του πάγου, με τα δόρατα μπροστά στις ασπίδες περιμένοντας τον χαλασμό. Κι όταν όρμησαν οι εχθροί έσπασαν τα μούτρα τους δίχως να βρουν ούτε ένα άνοιγμα μέσα στη γαλλική άμυνα. Και στην επαφή δεν μπόρεσαν να προχωρήσουν ούτε ένα βήμα πάνω στην προστατευμένη γη. Στη συνέχεια όταν οι εχθροί προσπάθησαν να δώσουν ένα δεύτερο χτύπημα, τους πρόλαβε η αντεπίθεση από τα πλάγια στη βάση τους κι αναγκάστηκαν να οπισθοχωρήσουν για να σώσουν τα πλούτη τους εκεί όμως έχασαν πολλούς και πέθανε ο αρχηγός τους. Την επόμενη μέρα, ο Κάρολος έδωσε τη διαταγή της επίθεσης για να λήξει οριστικά η απόπειρα κατοχής, αλλά οι εχθροί είχαν εγκαταλείψει το πεδίο μάχης από το φόβο τους. Δεν είχαν αντέξει την ανθεκτικότητα των ενωμένων πανοπλιών που παρέμειναν ακίνητες και σφυροκοπούσαν ανελέητα και ακάθεκτα κάθε εχθρό της πατρίδας έως το τέλος. Από εκείνη την ημέρα ο Κάρολος ονομάστηκε διαφορετικά γιατί το στίγμα της μάχης ήταν οριστικό. Και από τότε μόνο ο ήλιος έλουζε τη γη τους και κανείς άλλος ακόμα και τη νύχτα γιατί εκείνη τη ημέρα οι δικοί του σταμάτησαν την σελήνη. Κανείς δεν έπρεπε να περάσει αφού είχαν απαγορέψει τη βαρβαρότητα. Η αλλαγή φάσης ήταν τόσο σημαντική που προκάλεσε την ανάγκη της απελευθέρωσης από τις γειτονικές περιοχές. Αλλά θα χρειαζόταν αιώνες για να πάψει η κατοχή της βαρβαρότητας.

Η παλιά γέφυρα

Σπάνιοι ήταν οι άνθρωποι που κατανοούσαν ποια ήταν η σχέση της Κωνσταντινούπολης με τους Αγίους Τόπους. Οι περισσότεροι πίστευαν ότι ήταν αποκλειστικά και απλώς ένα θέμα θρησκείας, όμως ο διαχρονικός μονομάχος ήξερε για το 637 μετά Χριστού. Εκείνη την περίοδο το βυζαντινό φυλάκιο δεν περίμενε καμία βοήθεια από την Αυτοκρατορία λόγω απόστασης και βέβαια θυμόταν γιατί κανείς δεν είχε ξεχάσει την αρπαγή από τους Πέρσες του Τίμιου Σταυρού και την επιτυχή επιστροφή του στα Ιεροσόλυμα. Αυτά τα γεγονότα του 614 που τελείωσαν με τη νίκη του Ηράκλειου το 628, ήταν καρφωμένα στο μυαλό όλων των βυζαντινών. Έτσι όταν άρχισε η πολιορκία του 637, ήταν όλοι έτοιμοι για να διασώσουν τον Τίμιο Σταυρό από τις βαρβαρότητες των εχθρών. Ακριβώς το ίδιο νοητικό σχήμα είχε στο μυαλό του ο Πατριάρχης Σωφρόνιος. Τα Ιεροσόλυμα και τα τείχη τους είχαν ενισχυθεί αλλά οι επιθέσεις δεν σταματούσαν και τα γειτονικά κάστρα είχαν παρθεί από τους εχθρούς. Γι’ αυτό όταν έπεσε η Ιεριχώ πάρθηκε μία σημαντική απόφαση. Όλα τα ιερά κειμήλια έπρεπε να σωθούν και μεταξύ τους βέβαια ο Τίμιος Σταυρός. Αυτή την αποστολή είχε αναλάβει. Μόνο ελάχιστοι μαχητές είχαν επιλεχθεί και με μεγάλη μυστικότητα για να μην διαρρεύσει καμία πληροφορία. Έτσι κι έγινε. Έπρεπε να φτάσουν κρυφά στην ακτή για να φορτώσουν τα ιερά κειμήλια σ’ ένα καράβι για την Κωνσταντινούπολη. Έπρεπε να υπάρχει η συνέχεια όποια και να ήταν η μοίρα των Ιεροσολύμων. Με αυτόν τον τρόπο σώθηκαν τα σύμβολα της χριστιανοσύνης ακόμα και όταν έπεσαν τα Ιεροσόλυμα. Η συνέχεια δεν σταματούσε με την κατοχή κι έτσι έχτισαν την πρώτη γέφυρα της τοποστρατηγικής που θα γινόταν στο μέλλον υπερχορδή της χρονοστρατηγικής.