Η…κερασιά (και οι μίζες)

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΑΝΟΙΞΗ και βρεθήκαμε σε κτήμα με κερασιές. Σκαρφαλωμένος στο δέντρο ο αλλοδαπός, μάζευε τον καρπό γεμίζοντας τον κουβά κι από κει στη σκάλα για προσγείωση.

ΗΤΑΝ αλλοδαπός και τα ευρώ του κόπου του θα αυγάτιζαν στην πατρίδα του. Και το μεροκάματο αυτού; 28 ευρώ! Για 8/ωρο. Με όλη κι όλη την παρανομία του συμπυκνωμένη στην μη έκδοση…παραστατικών για την εργασία του. Μια παύση για ξηρά τροφή πάνω στο χορτάρι και ξανά στο δέντρο, με το μυαλό στην οικογένεια που περιμένει τον…κουβαλητή της. Δεν ήταν αλλοδαπός που σκοτώνει-ήταν από εκείνους που δουλεύουν. Δεν ήταν ημεδαπός της καφετέριας που ξεφωνίζει για την ανεργία.

ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ την εικόνα κι ύστερα (τώρα), κατηφορίσαμε για τον…πολιτισμό. Στις μίζες του κ. Κάντα. Κι αυτός σκαρφαλωμένος σε μια θέση «παρά τω Υπουργώ» και…εργαζόμενος. Με τον…ιδρώτα του ανάκατο με τη διαφθορά να δίνει τη λάσπη των καιρών μας. Ζυγιάσαμε (τον ιδρώτα του), αναφωνήσαμε «Άξιος ο μισθός του!» και προσχωρήσαμε για άλλους βιοπαλαιστές των υπουργείων (συμβουλίων και επιτροπών).

ΤΑ βάλαμε κάτω με την πρόθεση να εξηγήσουμε το κοντράστ. Ο σκαρφαλωμένος στην κερασιά κινδύνευε (να τσακιστεί πέφτοντας). Ο κ. Κάντας και «συνεργάτες» του δεν κινδύνευαν. Τσέπωναν εκ του ασφαλούς και (κάποιοι από δαύτους τα φύλαγαν) τα φύλαγαν, χωρίς να τα ξοδεύουν. Γιατί; Την εξήγηση τη δίνει ο κ. Ράμφος (σύγχρονος φιλόσοφος): Είναι η ΕΠΙΘΥΜΙΑ (για την απόκτηση) που τους τρελαίνει.

ΟΙ παραπάνω έδρασαν σε συνθήκες ατιμωρησίας. Σε προστατευτικό κλωβό, καμωμένο από τεχνίτες που προνόησαν για εαυτούς και αλλήλους. Μέσα στον κλωβό «δραστήριοι» εσχατόγηροι με το’ να πόδι στο λάκκο και την ψυχή πουλημένη στον διάβολο. Με το πάθος τους για χρήμα και με έγνοια στους επιγόνους μη δυσκολευτούν στη ζωή τους και ανέβουν στην…κερασιά.

ΚΑΤΙ γίνεται, κάτι κινείται και πες το χειροπέδες σε βρώμικα χέρια. Πες το προειδοποίηση που βγάζει φωτιές και ένοχη φαντασία που περιδιαβαίνει τους διαδρόμους της φυλακής και αράζει στο κελί, με τον εφιάλτη της αϋπνίας.

ΠΕΡΑ απ’ τις ευχές για τη νέα χρονιά, τι άλλο «ευχόμαστε»; Να εμπλουτισθεί η παρέα των έγκλειστων και με άλλα καθάρματα, που μάζευαν τις δεσμίδες, μετρώντας τα χιλιάρικα σαν τα…κεράσια.