Το τι έγινε δε λέγεται!
Όλοι όσοι ένιωσαν, πως κινδυνεύουν να χάσουν τα κεκτημένα τους, παρέα με τους “προστάτες” τους βέβαια, όρμησαν να επιτεθούν.
Ένα μικρό και ιδιαίτερα συνοπτικό κείμενο ήταν. Τίποτ' άλλο.
Συνοπτικότατο θα έλεγα και λάθος που κυκλοφόρησε τόσο συνοπτικά γραμμένο θα προσέθετα.
Φανταστείτε να έρθει και εκείνη η ώρα, που θα πραγματοποιηθούν, τι πρόκειται να γίνει!
Συντονισμένη κλασσικά και η καλλιτεχνική σελίδα της Εφημερίδας των Συντακτών
απεφάσισε να “ερευνήσει” το τοπίο “αντικειμενικά”… τόσο αντικειμενικά, που μετά από μία ολόκληρη κλασσική αντισυριζαϊκή σελίδα, την οποία υπογράφει η υπεύθυνη του καλλιτεχνικού τμήματος, καταθέτουν την άποψή τους αντικειμενικά, όλοι οι “ενδιαφερόμενοι”, όλοι δηλαδή που αυτά τα χρόνια έχουν διευθύνει – με τον τρόπο του ο καθένας – κρατικές σκηνές και φεστιβάλ:
Λούκος, Χουβαρδάς, Δημόπουλος, Κουρουπός… όλοι μαζί πυροβολούν!
Όλοι μαζί κραυγάζουν: “Έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ να καταστρέψει τον πολιτισμό!”
Κάπου εκεί χωμένα, προσπαθώντας να αποφύγουν τον ορυμαγδό των πυροβολισμών, και δύο κείμενα. Ένα του Μίλτου Λογιάδη κι ένα δικό μου.
Πάλι καλά να λέμε, γιατί με τέτοια λύσσα και τέτοια “αντικειμενικότητα”, θα μπορούσαν και να μην έβαζαν ούτε μία λέξη κάποιου, που θα είχε αντίθετη άποψη… - τι πανικός είναι αυτός, ρε παιδιά;
(Το κείμενο, πού έγραψα, με την αυστηρή συμβουλή να μην είναι πάνω από τριακόσιες λέξεις, ακολουθεί παρακάτω):
“"Κατά τη γνώμη μου, η υπερβολική κατακραυγή, που ξεσήκωσε το συνοπτικότατο κείμενο, που κυκλοφόρησε με κάποιες σκέψεις για τις θέσεις της πολιτιστικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, κινείται στα πλαίσια της προσπάθειας κάποιων να υπερασπιστούν τα προνόμια, που είχαν δοθεί σε ορισμένους τα τελευταία χρόνια. Από το 2000 κι έπειτα άρχισε ένα “μεγάλο φαγοπότι”, το οποίο αυτοχαρακτηριζόταν “πολιτιστική πολιτική”. Αυτό το φαγοπότι τελειώνει και το διαβλεπόμενο τέλος του έχει δημιουργήσει πανικό σε αρκετούς, των οποίων τα συμφέροντα θίγονται.
Όλα τ’ άλλα είναι εκ περισσού και εκ του πονηρού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει ένα απλό ερώτημα: είναι ο πολιτισμός δημόσιο αγαθό;
Αν είναι, όλα όσα προτείνει στο πρόγραμμά του για τον πολιτισμό
είναι τουλάχιστον αυτονόητα.
Η ταρτουφική αγωνία, των μελών της “Εταιρείας της Αγίας Κοινωνίας” σχετικά με τον κίνδυνο να καταστραφεί ό,τι μέχρι τώρα έχει δημιουργηθεί στον χώρο του πολιτισμού, λόγω “κρατιστικής λατρείας” ή ευνουχισμού της ιδιωτικής πρωτοβουλίας ή επιστροφής στον “συνδικαλιστικό μεσαίωνα”, είναι κωμική.
Η αδιαφανής διαχείριση του δημόσιου χρήματος απ’ την “ενός ανδρός αρχή” είναι μεσαίωνας, κύριοι! Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η κλειστή κοινότητα της οργανικής διανόησης των τελευταίων ετών με τον δήθεν ελιτισμό της δημιούργησε και ενθρόνισε “την κουλτούρα του ευτελούς” στα πολιτιστικά μας δρώμενα.
Ποιες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ενοχλούν λοιπόν; Ο πολιτισμός ως δημόσιο αγαθό; Ο μη υποβιβασμός του σύγχρονου πολιτισμού στο επίπεδο μιας διαρκούς εμπορευματοποίησης; Η αποδέσμευση των καλλιτεχνικών και δημιουργικών δυνάμεων από την εκάστοτε πολιτική και πολιτιστική ηγεμονία; Η προστασία των εργαζομένων στον χώρο αυτόν; Ο μη διακοσμητικός ρόλος των διοικητικών συμβουλίων των οργανισμών; Ο διαρκής έλεγχος των καλλιτεχνικών διευθυντών, οι οποίοι διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα; Η μη κατάργηση των ΔΗΠΕΘΕ και η αξίωση αναβάθμισής τους; Η θεσμοθέτηση των επιχορηγήσεων; Ποιες;
Ας αφήσουμε τη γνωστή και προσφιλή κινδυνολογία. Κανενός την προσωπική καριέρα δεν πρόκειται να ανακόψει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και κανενός την προσωπική καριέρα δεν πρόκειται να την κάνει πολιτιστική πολιτική."
“"Κατά τη γνώμη μου, η υπερβολική κατακραυγή, που ξεσήκωσε το συνοπτικότατο κείμενο, που κυκλοφόρησε με κάποιες σκέψεις για τις θέσεις της πολιτιστικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, κινείται στα πλαίσια της προσπάθειας κάποιων να υπερασπιστούν τα προνόμια, που είχαν δοθεί σε ορισμένους τα τελευταία χρόνια. Από το 2000 κι έπειτα άρχισε ένα “μεγάλο φαγοπότι”, το οποίο αυτοχαρακτηριζόταν “πολιτιστική πολιτική”. Αυτό το φαγοπότι τελειώνει και το διαβλεπόμενο τέλος του έχει δημιουργήσει πανικό σε αρκετούς, των οποίων τα συμφέροντα θίγονται.
Όλα τ’ άλλα είναι εκ περισσού και εκ του πονηρού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει ένα απλό ερώτημα: είναι ο πολιτισμός δημόσιο αγαθό;
Αν είναι, όλα όσα προτείνει στο πρόγραμμά του για τον πολιτισμό
είναι τουλάχιστον αυτονόητα.
Η ταρτουφική αγωνία, των μελών της “Εταιρείας της Αγίας Κοινωνίας” σχετικά με τον κίνδυνο να καταστραφεί ό,τι μέχρι τώρα έχει δημιουργηθεί στον χώρο του πολιτισμού, λόγω “κρατιστικής λατρείας” ή ευνουχισμού της ιδιωτικής πρωτοβουλίας ή επιστροφής στον “συνδικαλιστικό μεσαίωνα”, είναι κωμική.
Η αδιαφανής διαχείριση του δημόσιου χρήματος απ’ την “ενός ανδρός αρχή” είναι μεσαίωνας, κύριοι! Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η κλειστή κοινότητα της οργανικής διανόησης των τελευταίων ετών με τον δήθεν ελιτισμό της δημιούργησε και ενθρόνισε “την κουλτούρα του ευτελούς” στα πολιτιστικά μας δρώμενα.
Ποιες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ενοχλούν λοιπόν; Ο πολιτισμός ως δημόσιο αγαθό; Ο μη υποβιβασμός του σύγχρονου πολιτισμού στο επίπεδο μιας διαρκούς εμπορευματοποίησης; Η αποδέσμευση των καλλιτεχνικών και δημιουργικών δυνάμεων από την εκάστοτε πολιτική και πολιτιστική ηγεμονία; Η προστασία των εργαζομένων στον χώρο αυτόν; Ο μη διακοσμητικός ρόλος των διοικητικών συμβουλίων των οργανισμών; Ο διαρκής έλεγχος των καλλιτεχνικών διευθυντών, οι οποίοι διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα; Η μη κατάργηση των ΔΗΠΕΘΕ και η αξίωση αναβάθμισής τους; Η θεσμοθέτηση των επιχορηγήσεων; Ποιες;
Ας αφήσουμε τη γνωστή και προσφιλή κινδυνολογία. Κανενός την προσωπική καριέρα δεν πρόκειται να ανακόψει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και κανενός την προσωπική καριέρα δεν πρόκειται να την κάνει πολιτιστική πολιτική."
.jpg)
0 Σχόλια
Αποφύγετε τις ύβρεις για να μην αναγκαζόμαστε να διαγράφουμε.Είμαστε υπέρ της ελεύθερης έκφρασης και του διαλόγου